Πρέπει να αποκλιμακώσουμε το χρέος. Πρέπει λοιπόν να φτιάξουμε οπωσδήποτε προϋπολογισμούς που τουλάχιστον θα έχουν πρωτογενή πλεονάσματα. Πρέπει να αντιμετωπιστεί και η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Πρέπει να μειωθεί σημαντικά η γραφειοκρατία. Πρέπει να εξαλειφθεί η διαφθορά. Και βέβαια, ευχής έργο θα ήταν να τεθεί η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Και πρέπει να μειώσουμε τον αριθμό των μεταναστών. Και να πάρουμε μέτρα για να φτιάξουμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μας. Ειδικά δε αυτά τα τελευταία, πρέπει οπωσδήποτε να συνδεθούν με την παραγωγή και να πάψουν να είναι εκτροφεία «επαναστατικών φαντασιώσεων».
Υπάρχει διαφωνία σε όλα αυτά; Αν εξαιρέσει κανείς την Αριστερά, όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, των κοινοβουλευτικών δυνάμεων, των επιχειρηματιών, συμφωνούμε σε αυτά. Και συμφωνούμε και σε πολλά άλλα πρέπει, που, μάλιστα, στους περισσότερους από εμάς φαίνονται περίπου αυτονόητα.
Τότε, γιατί δεν προχωράμε προς τα εκεί; Ενώ όλοι ξέρουμε προς τα πού πρέπει να βαδίσουμε ως κοινωνία και ως κράτος, γιατί δεν προχωράμε; Γιατί οι μεταρρυθμίσεις βαλτώνουν; Γιατί η πορεία ανακόπτεται και ξαναπέφτουμε, όλοι μαζί, στο τέλμα;
Ίσως γιατί δεν συμφωνούμε στα επί μέρους. Ίσως γιατί όταν συγκεκριμενοποιούνται οι κατευθύνσεις, κάποιοι θίγονται και αντιδρούν. Ίσως γιατί συνταγματικές διατάξεις προστατεύουν το status quo. Ίσως γιατί οι βουλευτές κάμπτονται μπροστά στο συγκεκριμένο πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και υποχωρούν. Ίσως γιατί η εξουσία έχει διαχυθεί μεταξύ κοινωνίας των πολιτών, συνδικάτων, κομμάτων, ώστε τελικά η πολιτική υπερδομή, η Βουλή, οι υπουργοί, ακόμα και ο πρωθυπουργός να αποδεικνύονται αδύναμοι και κατώτεροι των περιστάσεων.
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Να υπερισχύσει το καθολικό του μερικού, η κοινωνία, ως σύνολο, και όχι ως επί μέρους αθροίσματα συμφερόντων, να επικρατήσει. Και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε τρία πράγματα: μια ενοποιητική ιδέα που θα μας κινητοποιήσει όλους. Και διαθέτουμε μόνο μια τέτοια: την Εθνική Ιδέα, την ιδέα και το όραμα της Ελλάδος.
Δεύτερον, η ιδέα πρέπει να εκφραστεί από κάποιον που θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει την κοινωνία.
Και τρίτον μια θεσμική ανατροπή, μια Νέα Πολιτεία που θα επιτρέψει να συμβούν τα ανωτέρω: δηλαδή το κρίσιμο ζήτημα είναι η αλλαγή του πολιτεύματος ώστε να καταστεί δυνατή η εκλογή ενός Προέδρου απευθείας από τον Λαό με πραγματική εκτελεστική εξουσία, που θα διορίζει υπουργούς που δεν θα μπορούν να είναι βουλευτές και θα διακρίνει κάθετα νομοθετική και εκτελεστική εξουσία.
Το 1957 η Γαλλία ήταν μια αγροτική παρακμάζουσα χώρα. Ο Ντε Γκολ άλλαξε το πολίτευμα και οδήγησε την Γαλλία σε ένα δρόμο που την μετέτρεψε μέσα σε 10 χρόνια σε μια από τις ισχυρότερες βιομηχανικά χώρες στον κόσμο.
Ένας τέτοιος ο Πρόεδρος, μπορεί να διεξάγει όλες τις απαραίτητες ρήξεις ώστε η πατρίδα μας να μεταμορφωθεί σε αυτό που όλοι προσδοκούμε, ώστε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση που όλοι επιθυμούμε. Όλοι, πλην Αριστεράς.