Με τον Αιμίλιο Λιάτσο δεν είχα ποτέ κανένα θέμα προσωπικό. (Και ειλικρινά ελπίζω να μην έχω.) Τον γνωρίζω πολλά χρόνια και μάλιστα μπορώ να πω ότι σαν άνθρωπος μου είναι συμπαθής. Ο Λιάτσος υπηρετεί μια σχολή δημοσιογραφίας που έχει μεγάλη παράδοση στην χώρα μας και προέρχεται από τα βρετανικά ταμπλόιντ. Σε αυτό το είδος δημοσιογραφίας οι Εγγλέζοι υπήρξαν και παραμένουν μεγάλοι μάστορες. Η Sun που πουλάει ακόμα και σήμερα πάνω από 1,5 εκατ. φύλλα, είναι μια αριστοτεχνικά στημένη εφημερίδα που παίζει με τα ένστικτα, την υπερβολή, την δύναμη της φωτογραφίας, και περιγράφει τα γεγονότα μέσα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία.
Όλα στην ζωή άλλωστε είναι θέμα «γωνίας». Ο καθένας βλέπει αυτό που βλέπει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Το συγκεκριμένο είδος δημοσιογραφίας, προσαρμοσμένο στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης το μετέτρεψε σε επιστήμη ο συχωρεμένος ο Αλέκος Φιλιππόπουλος με το «Έθνος» στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η έκδοση του «Έθνους» ήταν μια τεράστια εμπορική επιτυχία που την υπέγραψε ένας μεγάλος μαιτρ του είδους αναγκάζοντας τις ανταγωνιστικές εφημερίδες της εποχής, με παράδοση, να προσαρμοστούν για να μην πεθάνουν. Πολύ αργότερα, ο Μαλλέλης που δημιούργησε ένα νέο είδος τηλεόρασης με τον παλιό ΣΚΑΪ του Αλαφούζου, βάζοντας τα "παράθυρα" στην ζωή μας, πάτησε στα χνάρια του Κυρ-Αλέκου.
Ο Λιάτσος είναι «παιδί» του Μαλλέλη και εγγονός Φιλλιπόπουλου και αυτό που κάνει το κάνει σωστά! Προσωπικά, επειδή προσπαθώ να μην σκέφτομαι μονοδιάστατα δεν έχω πρόβλημα με κανένα είδος μουσικής, κινηματογράφου ή δημοσιογραφίας. Μπορεί να μου αρέσει ο Μπαχ, ο Τσιτσάνης και ο Ρέμος, αλλά δεν μου αρέσει να μπερδεύω τα είδη. Νομίζω δηλαδή ότι μπορώ να διακρίνω τον ρόλο που έπαιξε στον πολιτισμό ο Μπαχ και να ιεραρχήσω την σημασία του Τσιτσάνη.
Δεν θα έβαζα, όμως ποτέ, ας πούμε τον Ζαμπέτα, να παίξει στο πιάνο την απασιονάτα του Μπετόβεν, ούτε θα διόριζα διευθυντή του Εθνικού θεάτρου τον Χαϊκάλη. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ τον Χαϊκάλη. Αντιθέτως! Τον αναγκάζει όμως να κάνει κάτι που δεν του πάει και άρα δεν θα το κάνει σωστά.
Νομίζω, λοιπόν, ότι η επιλογή του Λιάτσου για την κρατική τηλεόραση είναι λάθος. Ακριβώς γιατί μπερδεύει τα είδη. Ο ρόλος της δημόσιας τηλεόρασης είναι άλλος. Να καταγράφει αντικειμενικά και με νηφαλιότητα την πραγματικότητα, να αναδείξει ότι δεν αναδεικνύει -επειδή δεν είναι εμπορικό- η ιδιωτική τηλεόραση και τέλος να απεξαρτηθεί απο την παρεμβατικότητα της κυβερνητικής εξουσίας.
Οι Εγγλέζοι ας πούμε, που ξέρουν την δουλειά, δεν θα έβαζαν ποτέ διευθυντή στο BBC τον αρχισυντάκτη της Sun. Όσο πετυχημένος κι αν είναι ο Λιάτσος -που είναι στο είδος του- δεν θα μπορέσει να προσαρμοστεί στις αναγκαιότητες που προϋποθέτει η κρατική τηλεόραση. Ισως όχι όπως είναι σήμερα, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι!