Η στελέχωση της νέων οργανωτικών τομέων του ΠΑΣΟΚ που ανακοινώθηκε από τον κ. Βενιζέλο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ίσως το τελευταίο ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία σε αυτές τις δύσκολες εποχές.
Λογική σε πρώτο χρόνο η σκέψη, για μια χώρα που ακροβατεί στο χείλος του γκρεμού με τον φόβο ότι ένα απλό αεράκι μπορεί να την οδηγήσει στην μοιραία πορεία.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που κυβέρνησε τον τόπο τα περισσότερα χρόνια από την μεταπολίτευση. Αποτέλεσε τον έναν από τους δύο ισχυρούς πόλους του πολιτικού συστήματος επί δεκαετίες. Εξέφραζε διαχρονικά σημαντικά τμήματα του Ελληνικού πληθυσμού που ανήκουν στον Κεντροαριστερό χώρο. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πολίτες το εγκατέλειψαν μαζικά στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις προφανώς εκτιμώντας ότι δεν μπορούν πλέον να το εμπιστευτούν. Κι ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει απομείνει χωρίς ένα μεγάλο κόμμα το οποίο μπορεί να τον εκφράσει πολιτικά.
Το ερώτημα είναι αν η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά τις δυο διαδοχικές εκλογικές ήττες αντιλήφθηκε έστω και σε ένα βαθμό τους λόγους αυτής της αποδοκιμασίας από τον κόσμο και κινείται προς την κατεύθυνση να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του.
Κατά την άποψη μου, σχεδόν το σύνολο των επιλογών του κ. Βενιζέλου το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι δεν μαθαίνει από τα ίδια του τα λάθη.
Η πρόσφατη παλινωδία του στο θέμα των διαπραγματεύσεων με την Τρόικα και του τρόπου με τον οποίο θα κινηθεί η κυβέρνηση στο ζήτημα της περίφημης επιμήκυνσης , ήταν μια επιλογή που θορύβησε πολλούς στο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό, γιατί τους θύμισε τον Αύγουστο του 2011 όταν ο κ . Βενιζέλος ως ισχυρός αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου, πέταγε την Τρόικα έξω από το γραφείο του και λίγο αργότερα εκλιπαρούσε για την επιστροφή της.
Η επιλογή του να «αδειάσει» κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ με τα οποία είχε κοινή πορεία στο παρελθόν , έδειξε ανασφάλειες και αδυναμία διαχείρισης προσώπων που ενδεχομένως να μπορούσαν να βοηθήσουν την πορεία για την ανασύνταξη του κόμματος.
Ακόμα κι αυτές οι τελευταίες ανακοινώσεις για την νέα οργανωτική δομή του ΠΑΣΟΚ και τα πρόσωπα που επιλέχθηκαν να στελεχώσουν κρίσιμους τομείς δείχνει... τρικυμία εν κρανίω.
Με ορισμένες εξαιρέσεις νέων και σχετικά άφθαρτων στελεχών για τα οποία θα ήταν άδικο να εκφραστεί άποψη πριν δοκιμαστούν, οι υπόλοιποι δείχνουν να έρχονται από το ΠΑΣΟΚ του 1980 και του 1990. Πρόσωπα που διετέλεσαν βουλευτές προ εικοσαετίας και αποδοκιμάστηκαν από τον κόσμο. Κομματικά στελέχη από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» με το οποίο όλο το προηγούμενο διάστημα ο κ. Βενιζέλος επιχειρούσε να μας δείξει ότι δεν είχε καμία σχέση. Φθαρμένο πολιτικό προσωπικό κατ ανάγκην εξαιτίας της μακρόχρονης παρουσίας του στην πολιτική σκηνή αλλά κυρίως για την αναποτελεσματικότητα του στα πόστα που υπηρέτησε.
Ένας καλός μου φίλος ο οποίος ψηφίζει ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες μου έλεγε χθες βλέποντας τις λίστες με τα πρόσωπα της νέας οργανωτικής δομής ότι «ο μόνος που λείπει είναι ο Άκης»... Βρήκα την αντίδραση του υπερβολική. Ωστόσο είναι ενδεικτική της απογοήτευσης που του προκάλεσε αυτή η τελευταία προσπάθεια ανασύστασης του κόμματος του.
Ο κ. Βενιζέλος δείχνει με τις επιλογές του να οδηγεί το ΠΑΣΟΚ σε περαιτέρω συρρίκνωση αφού αντί να προσθέτει, αφαιρεί. Κι αντί να πολλαπλασιάζει, διαιρεί. Κι αν συνεχίσει σε αυτή την πορεία, τότε είναι προφανές ότι το νέο δίπολο -όπως εκφράστηκε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση- μεταξύ Κεντροδεξιάς και Αριστεράς, θα είναι αυτό που θα κυριαρχήσει στον τόπο το επόμενο μεγάλο διάστημα. Με το ΠΑΣΟΚ να αποτελεί έναν συρρικνωμένο θεατή αυτής της αναμέτρησης.