Ελεύθερος κυκλοφορεί εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα ανάμεσα μας ένας άνθρωπος ο οποίος έχει καταδικαστεί τέσσερις φορές σε ισόβια για πέντε φόνους, τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας κι έναν… τόμο από αδικήματα που σχετίζονται με παραβάσεις του Ποινικού Κώδικα.
Ο ισοβίτης Μιχάλης Μακρυγιάννης πήρε άδεια από τις φυλακές Λάρισας όπου κρατείτο και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Ήταν μάλιστα η δεύτερη φορά που το έκανε αφού το είχε επαναλάβει το 2006 και συνελήφθη ένα χρόνο αργότερα.
Δεν ήταν ασφαλώς η πρώτη φορά που ένας κατάδικος παραβιάζει την άδεια που του δόθηκε και δεν επιστρέφει στο κελί του. Επίσημα στοιχεία μιλάνε για τουλάχιστον 600 περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι όμως όλες αυτές οι περιπτώσεις ίδιες μεταξύ τους. Ούτε είναι ίδια τα αδικήματα που βαρύνουν όλους αυτούς που αξιοποιούν τον, καλό στη βάση του, θεσμό των πενθήμερων αδειών. Ένα θεσμό που έχει στόχο να επιβραβεύσει τους κρατούμενους που δείχνουν καλή διαγωγή και να τους προετοιμάσει για την επανένταξη τους στην κοινωνία.
Προσπαθώ από χθες που άκουσα την είδηση για τον ισοβίτη Μακρυγιάννη, να αντιληφθώ με ποια λογική του δόθηκε η δυνατότητα να «αξιοποιήσει» το θεσμό της πενθήμερης άδειας. Με δεδομένο μάλιστα ότι πριν από έξη χρόνια είχε πάρει άδεια από την οποία επίσης δεν ξαναγύρισε.
Θα πει κάποιος ότι στο παρελθόν ο Μακρυγιάννης είχε πάρει κι άλλες άδειες στις οποίες ήταν τυπικός. Όμως μόλις πρόσφατα είχε απορριφτεί το αίτημα του για αποφυλάκιση υπό όρους. Άρα, τι είχε να χάσει αν δεν επέστρεφε αυτή τη φορά στο κελί;
Προσπαθώ επίσης να σκεφτώ, αν και δεν είμαι ειδικός, τι πιθανότητες επανένταξης στην κοινωνία έχει κάποιος που διέπραξε πέντε φόνους και πολλά ακόμα βαρύτατα αδικήματα. Νομίζω απολύτως καμία…
Είναι λοιπόν καιρός το καθεστώς χορήγησης αυτών των αδειών να αναθεωρηθεί προς το αυστηρότερο. Ασφαλώς ένας άνθρωπος ο οποίος κρατείται για οικονομικά αδικήματα κι επιδεικνύει καλή διαγωγή πρέπει να έχει αυτό το δικαίωμα. Αλλά καθ' εξιν δολοφόνοι, βιαστές, παιδεραστές και κάθε λογής αδίστακτοι κακοποιοί δεν είναι δυνατόν να παίρνουν άδειες, να μην επιστρέφουν ποτέ και να διαπράττουν, συνήθως, νέα εγκλήματα.
Και κάτι ακόμα: Είναι καιρός τα ισόβια να σημαίνουν πραγματικά ισόβια, τουλάχιστον σε περιπτώσεις σκληρών και αμετανόητων κακοποιών με συστηματική εγκληματική δραστηριότητα. Αλλιώς να δάκρυα για τα επόμενα θύματα τους, από τους κάθε λογής αρμόδιους, θα είναι δάκρυα κροκόδειλου…