Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να περιγράψει την είδηση για την σύλληψη του Ντομινικ Στρος Καν, διευθυντή του ΔΝΤ, από την αστυνομία της Νέας Υόρκης με τις κατηγορίες της απόπειρας βιασμού και της παράνομης κράτησης. Κατηγορίες που τον βαραίνουν με βάση την καταγγελία μιας 32χρονης καμαριέρας του ξενοδοχείου Sofitel της Νέας Υόρκης. Κατηγορίων που γίνονται ακόμα πιο αλγεινές αν αναλογιστούμε ότι ο 62χρονος Στρος Καν έμενε σε μια σουίτα 3.000 δολαρίων τη βραδιά.
Δεν έχει σημασία να μπούμε σε μια κουβέντα αν ο διευθυντής του ΔΝΤ ήταν και στο παρελθόν «άτακτος» ή εάν αυτή η καταγγελία αποτελεί απλά «λάσπη» μπροστά στο γεγονός ότι αναμενόταν να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για την υποψηφιότητα της προεδρίας της Γαλλίας.
Ακόμα δεν έχει σημασία να μπούμε σε σενάρια συνομωσίας για το εάν κάποιος ήθελε να μπλοκάρει τη συνάντηση που θα είχε ο Στρος Καν με την Μέρκελ για το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Σενάρια που δεν είναι καθόλου παράλογα αν αναλογιστούμε ότι τα ποσά που των CDS έχουν παιχτεί στην ελληνική χρεοκοπία είναι τόσο μαύρα που δεν είναι καν γνωστά, αν και σίγουρα ανέρχονται σε δεκάδες δισεκατομμύρια. Δισεκατομμύρια ασφαλίστρων, δηλαδή, που θα ενεργοποιηθούν μόνο αν η χρεοκοπία γίνει με συγκεκριμένο τρόπο (credit event) και όχι αν γίνει με διαφορετικό, πχ εθελοντική επέκταση του χρόνου αποπληρωμής. Πολλά τα λεφτά Ντομινικ ...
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μέσα από τέτοια γεγονότα ο πολύς λαός γνωρίζει τις συνήθειες των υψηλών του προστατών. Προστατών που με ύφος Πάπα ζητούν θυσίες από τον «άσωτο» και «κλέφτη» Έλληνα, ενώ οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι στη σαπίλα και τη διαστροφή. Προστατών που υπερασπίζονται ένα οικονομικό δόγμα που έχει χρεοκοπήσει και στην πράξη παντελώς μετά το 2008. Προστατών που διαχειρίζονται τις τύχες των λαών με την ευκολία που μοιράζεται μια τράπουλα. Προστατών που, απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, δεν διαφέρουν και πολύ από τους συνήθεις «προστάτες», «νονούς» και «νταβατζήδες» της νύχτας των Αθηνών.
Πριν από κοντά 7 χρόνια στις 6 Οκτωβρίου 2004 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Καραμανλής είχε δηλώσει ότι «πέντε νταβατζήδες και πέντε συντεχνίες κυβερνούν τον τόπο». Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση του νυν πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου κατάφερε ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Τον τόπο κυβερνούν πια «νταβατζήδες» και «συντεχνίες» από τη Νέα Υόρκη. Από τους ντόπιους «λαδέμπορους», στους Φράγκους «φραγκοφονιάδε»ς. Δεν μπορείς να πεις είναι και αυτό μια πρόοδος. Να θυμούνται, όμως, αυτοί που διαλέγουν την «τιάρα» από το «σαρίκι» ότι η πρώτη δεν έφερε λιγότερα δεινά και πάθη.