Η αρχή έγινε με την περίπτωση του κ. Βερνίκου ο οποίος ορκίστηκε υφυπουργός και πέντε μέρες αργότερα παραιτήθηκε γιατί δεν γνώριζε ότι δεν μπορούσε να συμμετέχει -ως καθ όλα νόμιμος επιχειρηματίας- σε off shore εταιρία και ταυτόχρονα να είναι μέλος της κυβέρνησης. Προφανώς δεν το γνώριζε ούτε ο -συνταγματολόγος για να μην ξεχνιόμαστε- Ευάγγελος Βενιζέλος που τον πρότεινε, ούτε το αρμόδιο νομικό τμήμα του πρωθυπουργικού γραφείου.
Χθες ήταν η σειρά του κ. Νικολόπουλου να παραιτηθεί γιατί -λέει- δεν συμφωνεί με τον τρόπο που επέλεξε η κυβέρνηση να διαχειριστεί τα εργασιακά θέματα σε σχέση με την Τρόικα. Το ότι λίγες ώρες νωρίτερα είχε δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση για να διαχειριστεί και τα εργασιακά δεν έχει προφανώς καμία σημασία γι αυτόν. Μήπως απλώς είχε σημασία ότι οι αρμοδιότητες που του δόθηκαν ως υφυπουργός Εργασίας δεν ήταν αυτές που ο ίδιος ήθελε; Γιατί κάτι τέτοιο διοχετεύεται το τελευταίο εικοσιτετράωρο από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ακόμα πάντως κι αν ισχύει το τελευταίο, η ευθύνη της επιλογής των προσώπων που στελεχώνουν το παρόν κυβερνητικό σχήμα είναι αποκλειστικα των πολιτικών αρχηγών. Αν ο κ. Βενιζέλος ήταν πιο προσεκτικός θα είχε αποφύγει το λάθος με τον κ. Βερνίκο. Αν ο κ. Σαμαράς δεν λειτουργούσε με κριτήρια παλαιοκομματικής κοπής, δεν θα τοποθετούσε σε ορισμένες θέσεις υπουργών και υφυπουργών πρόσωπα τα οποία ήταν και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα του προκαλέσουν πονοκεφάλους.
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι ότι ο κ. Νικολόπουλος είναι μόνο η αρχή. Η πιάτσα βοά για συγκεκριμένους υπουργούς, σε κρισιμότατα υπουργεία μάλιστα, που η σχέση τους με το χαρτοφυλάκιο τους είναι όση και του φάντη με το ρετσινόλαδο. ‘Η για σχέσεις υπουργών με υφυπουργούς που μόλις σε διάστημα τριών εβδομάδων θυμίζουν ήδη πολεμικό τοπίο.
Αν ο πρωθυπουργός δεν σφίξει τώρα τα λουριά τότε το επόμενο κρούσμα τύπου Νικολόπουλου είναι απλώς θέμα χρόνου. Με όλες τις συνέπειες και για την εικόνα αλλά -κυρίως- και για την ουσία του κυβερνητικού έργου.