Πολιτική, είναι η διαχείριση συμβόλων. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι η τέχνη του εφικτού, έστω κι' αν συχνά για να το επιδιώξεις αποτελεσματικά χρειάζεται να καταφύγεις στην οραματική διακήρυξη του ανέφικτου.
Ιδανικό παράδειγμα, η σημερινή κατάσταση την οποία καλείται να διαχειρισθεί το παράδοξο πολιτικό δυναμικό πού προέκυψε από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Συγκυβερνούν και αντιπολιτευόμενο. Το τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα, στηρίζεται σε μια (διαφορετικής έντασης και καθαρότητας...) προεκλογική δέσμευση πώς αν κληθεί ν' αναλάβει ευθύνες εξουσίας, θα «επαναδιαπραγματευθεί» Mνημόνιο και δανειακή σύμβαση σε κάποιους επιμέρους κοινωνικά δυσμενείς τομείς, χωρίς όμως αυτή η βασική αρχή να θέτει σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Ιδίως τώρα πού το κλίμα και οι συσχετισμοί στην Ευρώπη δείχνουν ν' αλλάζουν επί το ευνοϊκότερο για τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Την δέσμευση αυτή, αναγκάσθηκε για να υπάρξει συναίνεση και σχηματισμός κυβέρνησης, να την αποτυπώσει μετεκλογικά σε μια μίνιμουμ (συν)κυβερνητική συμφωνία, γενικόλογη και ασαφή σε μεγάλο βαθμό. Οι πιθανότητες τήρησης της οποία, στηρίζονται κατά κύριο λόγο στις... θεωρητικές καλές προθέσεις των τριών κομμάτων και πολύ λίγο στις πρακτικές προοπτικές υλοποίησής τους, οι οποίες λογικό είναι (άλλο πού κανείς δεν φρόντισε να το ξεκαθαρίσει αυτό εκ προοιμίου) να εναπόκεινται και στην διάθεση υποχώρησης και διαλλακτικής αναθεώρησης όρων και συμφωνηθέντων και από την πλευρά των δανειστών μας...
Η «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, κάθετη και απόλυτη κυρίως προεκλογικά αλλά πολύ περισσότερο και εκ του ασφαλούς μετεκλογικά, επέμενε και επιμένει στην κατάργηση μονομερώς του Mνημονίου και των υποχρεώσεων πού έχει αναλάβει η χώρα. Με το αμφιβόλου βεβαιότητος (αλλά λαϊκίστικα γοητευτικό...) επιχείρημα πώς «δεν θα τολμήσουν να μας κάνουν τίποτε!». Και να πού βρισκόμαστε πια ακριβώς σ' αυτό το σημείο: να επιχειρήσουμε να επαναδιαπραγματευθούμε, ότι είναι δυνατόν, και να εκμεταλλευθούμε όσο καλύτερα μπορούμε αυτό το (δειλό και αβέβαιο, ακόμη...) ευνοϊκότερο κλίμα πού τείνει να διαμορφωθεί στην Ευρώπη, με καταλύτη κυρίως χώρες-εταίρους με διαφορετικής υφής και έντασης προβλήματα και πολύ λιγότερο ρηγματωμένες στο εσωτερικό τους, δημοσιονομικά και οργανωτικά.
Οι πρώτες αναθεωρήσεις, οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών να μην εγγράφονται στο δημόσιο χρέος δηλαδή και η προοπτική ν' αγοράζονται εθνικά ομόλογα με χαμηλά επιτόκια από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, που αποφασίσθηκαν κατ' αρχήν για τις (διαφορετικές από της Ελλάδος) περιπτώσεις της Ισπανίας και Ιταλίας, σε προοπτική είναι δυνατόν να ισχύσουν και για την χώρα μας. Κάτι απολύτως ευνοϊκό-υπό την σαφή προϋπόθεση, πού ξεκαθάρισαν οι εταίροι μας, ότι θα επιδείξουμε συνέπεια στην υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών για τις οποίες έχουμε δεσμευθεί ΗΔΗ και προς την κατεύθυνση των οποίων σημειώνουμε δραματική καθυστέρηση. Αλλαγές, μάλιστα, στις οποίες έπρεπε να έχουμε προχωρήσει εδώ και χρόνια πέρα κι' άσχετα από κρίση και μνημόνια, αν θέλαμε να λογιζόμαστε για σύγχρονο, αποτελεσματικό, λειτουργικό κράτος...
Το προεκλογικό «σύμβολο» της επαναδιαπραγμάτευσης, φυσικά και πρέπει να επιδιωχθεί από την νέα κυβέρνηση. Όχι μόνο επειδή αποτέλεσε δέσμευση των κομμάτων πού σήμερα μετέχουν του κυβερνητικού εγχειρήματος, αλλά κυρίως γιατί αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι το «φάρμακο» και η δοσολογία του όπως χορηγείται με την μνημονιακή συνταγή δεν θεραπεύει, οδηγεί σε θάνατο. Το ζητούμενο είναι το «πώς» θα επιχειρήσουμε την επαναδιαπραγμάτευση, σε ποιους στρατηγικά κλιμακούμενους τομείς, με ποιες συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες αντιπροτάσεις και ιδίως με ποια αξιοπιστία σοβαρού και υπεύθυνου συνομιλητή, αφού έχουμε καταφέρει πριν καν υπάρξουν μνημόνια και δεσμευτικές συμφωνίες να απαξιώσουμε τα όποια εναπομείναντα αποθέματα σοβαρότητας και υπευθυνότητας .
Ας μην μας ενοχλούν οι διαπιστώσεις αυτές, τις οποίες πριν τις κάνουν οι ξένοι τις συνομολογούμε εμείς οι ίδιοι στις κουβέντες μας με τους... εαυτούς μας και τους φίλους μας! Εμείς πρώτοι γκρινιάζουμε δεκαετίες πως «δεν υπάρχει κράτος», πως «ζούμε για να πληρώνουμε τους δημοσίους υπαλλήλους» (άλλο, τώρα, πού... σκιζόμασταν να κάνουμε και τα παιδιά μας δημοσίους υπαλλήλους!), πως φόρους πληρώνουν μόνο τα κορόιδα και οι μισθωτοί, πως η δημόσια διοίκηση είναι για τα πανηγύρια κλπ.
Γιατί, λοιπόν, δεν ξεκινήσαμε από αυτά την αναδιάταξη του διαλυμένου μας κράτους, όπως προβλέπουν και τα μνημόνια, να δείξουμε έτσι και τις καλές, ειλικρινείς προθέσεις μας; Προτιμήσαμε τις «ευκολότερες» (και διόλου απειλητικές για το καταραμένο πελατειακό πολιτικό μας σύστημα) οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, την αύξηση της φορολογίας από την πάταξη της φοροδιαφυγής, το επαίσχυντο και προκλητικό «μη άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων.... «κοροϊδεύοντας» υποτίθεται τους κουτόφραγκους της τρόικας. Το πολιτικό κατεστημένο, θεώρησε «ευκολότερο» να διαλύσει την κοινωνία και την ραχοκοκαλιά της, την μεσαία τάξη, για να περιορίσει το απίθανο εύρος των ελλειμμάτων, αντί να φροντίσει να δημιουργήσει σταδιακά τις προϋποθέσεις βελτίωσης της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της κλυδωνιζόμενης οικονομίας, ν' αυξηθεί έτσι η πίτα, να υπάρξει ανάπτυξη, φορολογικά έσοδα, μείωση των ελλειμμάτων και δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να μην απαιτούνται ανήθικες, εξοντωτικές και κυρίως αναποτελεσματικές οριζόντιες περικοπές και αύξηση της φορολογίας των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, την ώρα πού το... πάρτι για τους ισχυρούς συνεχίζεται.
Βεβαίως και πρέπει να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση η κυβέρνηση. Και μάλιστα με πυγμή και αποφασιστικότητα. Τα καλά πού εξασφαλίζουν άλλοι δοκιμαζόμενοι εταίροι μας, αναντίρρητα πρέπει να επεκταθούν και σε μας. Μόνο πού το πρώτο βήμα συνέπειας και σοβαρότητας, οφείλουμε να το κάνουμε εμείς, για ν' αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά και οι άλλοι. Να εκπέμψουμε το σήμα ότι αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν αποφασίσουμε πρώτοι εμείς να σωθούμε. Και θα σωθούμε μόνο ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ νοοτροπίες δεκαετιών πού όλοι σε στιγμές νηφάλιας αυτοκριτικής παραδεχόμαστε πως οφείλονται σε μεγάλο βαθμό για τα χάλια μας. Στον διάλογο και την διαπραγμάτευση, πρέπει να πάμε σοβαροί και αξιόπιστοι, αποδεικνύοντας πως επιτέλους αναγνωρίζουμε τα σωρευμένα λάθη μας κι' έχουμε την διάθεση να τα αλλάξουμε. Με ρεαλισμό και γνώση των ορίων του εφικτού. Αλλιώς, γι' άλλη μια φορά θα πολεμάμε... ανεμόμυλους, θα παγιώνεται μέσα μας η «πεποίθηση» ότι είμαστε θύματα διεθνούς συνωμοσίας, πώς μόνο οι άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς. Και θα οδεύουμε προς τον όλεθρο...