Η συμφωνία των τριών πολιτικών αρχηγών που περιλαμβάνει τις θέσεις για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μαξιμαλιστικό και ανέφικτο σχέδιο.
Μειώσεις φόρων, πάγωμα περικοπών, όχι στις απολύσεις , χρονική επέκταση του επιδόματος ανεργίας και μια σειρά ακόμα από προτάσεις θεωρήθηκαν, κυρίως από τους δανειστές μας, υπερβολικός στόχος, λίγους μήνες μάλιστα μετά την υπογραφή του Μνημονίου-2 και της δανειακής σύμβασης που το συνόδευε.
Ήδη ο πρώτος που έσπευσε να αντιδράσει δημοσίως ήταν ο κ. Σόιμπλε και μάλιστα με πολύ αιχμηρό τρόπο: «Η σημαντικότερη αποστολή της νέας κυβέρνησης του Α. Σαμαρά είναι να εφαρμόσει γρήγορα, άμεσα και απρόσκοπτα τα συμφωνηθέντα και όχι να αρχίσει να ρωτά και πάλι τι άλλο μπορούν να της προσφέρουν οι υπόλοιποι» είπε στην... αγαπημένη των Ελλήνων Bild
Αλλά και ο πιο μετριοπαθής Ρομπαι μας προειδοποίησε ότι "εάν αναβληθεί η υλοποίηση των στόχων σε Ελλάδα ή και άλλες χώρες που έχουν υπαχθεί στους μηχανισμούς στήριξης, τότε θα χρειαστούν περισσότερα δάνεια και αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα σε ορισμένες χώρες της ΕΕ"
Το ερώτημα είναι αν οι κ. κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έκαναν καλά να θέσουν τόσο ψηλά τον πήχη της διαπραγμάτευσης που θέλουν να ξεκινήσουν με τους δανειστές μας ή αν έπρεπε να δείξουν περισσότερο ρεαλισμό.
Η απάντηση νομίζω δίνεται από την πρόσφατη ιστορία και τον τρόπο με τον οποίο μπήκαμε τον Μάιο του 2010 στις Μνημονιακές ράγες. Τότε, το δίδυμο Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου έσπευσε να μας βάλει υπό διεθνή επιτήρηση χωρίς καμιά σοβαρή διαπραγμάτευση. Χωρίς να ζητήσουν απολύτως τίποτα. Με υπουργούς που , όπως ομολόγησαν-δεν διάβασαν καν το Μνημόνιο που ψήφισαν.
Μας έριξαν στα δόντια των δανειστών μας αφού προηγουμένως είχαν φροντίσει με δικές τους δημόσιες δηλώσεις να απαξιώσουν οι ίδιοι την Ελλάδα ως «διαφθαρμένο κράτος», «Τιτανικό» και αλλά ανάλογα.
Το αποτέλεσμα της μη διαπραγματευσης και του ανύπαρκτου πήχη βιώνουμε τα τελευταία δυο χρόνια με απολογισμό ένα εκατομμύριο άνεργους , πεντακόσιες χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους, χιλιάδες λουκέτα σε μαγαζιά και ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον.
Πολύ σωστά λοιπόν οι τρεις αρχηγοί έβαλαν τον πήχη τόσο ψηλά. Αλίμονο αν ακολουθούσαν κι αυτοί τον δρόμο που επέλεξε ο Γιώργος Παπανδρέου και η πρώτη κυβέρνηση του. Μόνο με τον πήχη ψηλα , υπάρχει η πιθανότητα να κερδίσουμε κάποια από αυτά που ζητάμε και να ανανήψει από την κωματώδη κατάσταση η Ελληνική οικονομία. Αν προλαβαίνει ακόμα...