Τώρα που κόπασε η προεκλογική φρενίτιδα, ίσως είναι σκόπιμο να δούμε κάπως πιο ρεαλιστικά τα πράγματα. Επί 2-3 μήνες ζήσαμε το μύθο μας.
Άλλοι οραματίστηκαν κυβέρνηση Αριστεράς που θα καταργήσει/καταγγείλει μονομερώς το Μνημόνιο. Που θα επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα πρό της Τρόικα επίπεδα, που θα φέρει ανάπτυξη, δουλειές, ευημερία.
Άλλοι, πίστεψαν πως ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουν με εργασιακά δικαιώματα (όσα έχουν απομείνει) με το κοινωνικό κράτος, με τους δημοσίους υπαλλήλους, με τον Κέινς και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Κάποιοι πως ήγγικεν η ώρα να πληρώσουν οι «αλήτες, προδότες πολιτικοί» με την τρομοκρατία εντός τηλεοπτικών πλατώ ή και του κοινοβουλίου ακόμη. Και πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, η έκλειψη των οποίων θα άρει όλες τις αμαρτίες του μεταπολιτευτικού κράτους.
Ήταν προφανές επίσης πως στο εξωτερικό, επικράτησε πανικός. Οι ευρωπαίοι πίστεψαν ότι εφόσον έρθει ο Τσίπρας στην εξουσία, η Ελλάδα θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Εξ ου και οι λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ από – κατά τα άλλα – «ανεξάρτητα και έγκυρα» διεθνή ΜΜΕ και οι πρωτοφανείς παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας από πλείστους όσους αξιωματούχους με νουνεχείς παραινέσεις.
Οι περισσότεροι όμως, πίστεψαν πως στην Ευρώπη «πνέει άνεμος αλλαγής». Και πως εφόσον εμείς στην Ελλάδα, το 2% του κοινοτικού προϋπολογισμού, φέρουμε στην εξουσία τον Σαμαρά, τον Τσίπρα ή τον Τσε Γκεβάρα, θα υποχρεωθούν οι κουτόφραγκοι, αυθωρεί και παραχρήμα, να μας φερθούν με το γάντι παίρνοντας πίσω τις αρνητικές πτυχές του Μνημονίου. Ίσως δε και να αντιληφθούν το λάθος συνταγή και να μας ζητήσουν συγνώμη. Με τον Ολάντ στο τιμόνι της Γαλλίας δε, είναι παράδοξο που άργησαν κιόλας.
Η λογική δεν απέχει από την κουτοπόνηρη προσέγγιση του προέδρου ποδοσφαιρικής ομάδας της τηλεοπτικής διαφήμισης που πλασσάρει τον Πίου, που μάζεψε από τα φανάρια, ως παιχτούρα κλάσης που θα αλλάξει το ποδοσφαιρικό στερέωμα. Και μαζεύει τα διαρκείας των εύπιστων οπαδών του...
Πολύ φοβάμαι όμως ότι κάναμε το λογαριασμό χωρίς τον ξενοδόχο.
Η Ε.Ε. παραμένει βαθιά συντηρητική. Το Μνημόνιο – πέραν όλων των άλλων – είναι προφανές ότι είχε και «παιδευτικό» χαρακτήρα. Όχι τόσο για μας, όσο για τυχόν επίδοξους «επαναστάτες» ανά την Ευρώπη. Είναι επίσης ηλίου φαεινότερο ότι κάποιες από τις πτυχές των Μνημονίων, ακόμη και αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τις εφεύρουμε και να τις εφαρμόσουμε οικειοθελώς. Γιατί σε όλη την προεκλογική περίοδο της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου δεν άκουσα παρά ελάχιστα να γίνεται λόγος για μεταρρυθμίσεις. Όχι για οριζόντια μέτρα. Αλλά για αυτονόητες παρεμβάσεις που θα μετεξελίξουν το γραφειοκρατικό, δύσκαμπτο και σπάταλο, ελληνικό κράτος, σε σύγχρονο, λειτουργικό και αποτελεσματικό μηχανισμό με ανταποδοτικότητα. Για θεσμικές αλλαγές που θα θωρακίζουν το πολιτικό σύστημα από πειρασμούς στους οποίους έχει υποκύψει πάμπολλες φορές.
Η επίσκεψη του κλιμακίου της τρόικα, φοβούμαι ότι θα μας επαναφέρει στην ζοφερή πραγματικότητα. Την οποία δείχνουν να μην έχει αντιληφθεί κανείς (για να είμαστε δίκαιοι, πλην ίσως του Ευάγγελου Βενιζέλου που ξέρει τι εστί βερίκοκο...) εκ των πολιτικών αρχηγών. Ούτε το πολιτικό προσωπικό των περισσοτέρων κομμάτων ή τα συνδικάτα. Και φυσικά ούτε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης.
Και, δυστυχώς, όταν έρθει η ώρα του γηπέδου, ούτε ο... Πίου θα μπορέσει να μας σώσει...