Σήμερα η το αργότερο αύριο η χώρα , κατά πάσα πιθανότητα , θα αποκτήσει κυβέρνηση ψηφισμένη από τον Ελληνικό λαό. Οκτώ μήνες πέρασαν από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου υποχρεώθηκε σε παραίτηση από την πρωθυπουργία για να δώσει την σκυτάλη στον Λουκά Παπαδήμο κι αυτός, ύστερα από τις ατελέσφορες εκλογές του Μαίου, στον Παναγιώτη Πικραμμένο.
Σε όλο αυτό το διάστημα τα κόμματα που κυβερνούσαν τον τόπο λειτουργούσαν σε ρυθμούς παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Αποφάσεις κρίσιμες αναβάλλονταν και σημαντικά ζητήματα βάλτωναν με αποτέλεσμα να φτάσουμε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού από το οποίο ουκ ολίγοι θέλουν να μας σπρώξουν προς τα κάτω.
Η ροπή κομμάτων και υποψηφίων βουλευτών στην ψηφοθηρία μας άφησε πολύ πίσω. Τόσο πίσω που η κυβέρνηση η οποία θα αναλάβει το τιμόνι πρέπει να τρέξει πάρα πολύ γρήγορα για να αντιμετωπίσει τα ανοικτά ζητήματα. Για να συμβεί αυτό, είναι απολύτως απαραίτητο το νέο κυβερνητικό σχήμα να έχει χρονικό ορίζοντα που θα του επιτρέψει να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ενδεχομένως Δημοκρατική Αριστερά, πρέπει να εξασφαλίσουν ότι η όποια προγραμματική συμφωνία τους δεν θα αφορά διάστημα λίγων μηνών, μέχρι να έχουμε μια νέα εκλογική αναμέτρηση. Τα κόμματα του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου έχουν συγκεντρώσει περίπου το 42% του εκλογικού σώματος. Αν στο σχήμα συμμετέχει και ο Φωτης Κουβέλης τότε μιλάμε για ποσοστό που θα ξεπερνά το 48%, δηλαδή τους μισούς ψηφοφόρους. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση θα υπάρχει μια κυβέρνηση με τόσο νωπή και ταυτόχρονα τόσο μεγάλη εκπροσώπηση των πολιτών, που ουδέποτε είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Αλίμονο λοιπόν αν οι υπουργοί της κυβέρνησης που θα προκύψει , λειτουργούν με την σκέψη ότι βρίσκονται σε μια νέα προεκλογική περίοδο, η οποία θα είναι απλώς λίγο πιο παρατεταμένη. Αλίμονο αν το νέο σχήμα δεν είναι μακράς πνοής, με σχεδιασμό και αποφασιστικότητα για έργο ουσίας. Ένα έργο που θα οδηγήσει όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν στην απαγκίστρωση από τον εφιάλτη του Μνημονίου. Που θα ξαναφέρει το χαμένο χαμόγελο στους Έλληνες και ταυτόχρονα θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή της τροχιά
Αν όχι τώρα, τότε πότε;