Ακούγονται αυτές τις προεκλογικές μέρες τόσα πολλά, τόσο εμφατικά, τόσο αληθοφανή και ταυτόχρονα τόσο αντιφατικά πού στομώνει η σκέψη και η λογική επεξεργασία κατ' ανάγκη πορεύεται με μια πυξίδα πού στροβιλίζεται.
Τα μνημόνια δεν μας έσωσαν, παρά τις περί του αντιθέτου κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις. Εξακολουθούμε να βυθιζόμαστε. Το φάρμακο πού θα μας γιάτρευε, αποδείχθηκε φαρμάκι. Και οι γιατροί πού το συνέστησαν, κόλλησαν κι' αυτοί την ασθένεια και τρέχουν τώρα κι' αυτοί αλαφιασμένοι να βρουν τρόπους σωτηρίας. Μ' άλλες μεθόδους και συνταγές, που ακόμη δεν τις έχουν βρει, αλλά ψάχνονται πυρετωδώς. Προβληματίζονται από την εξέλιξη της υγείας του πειραματόζωου Ελλάδα, φοβούνται μπας και η κατάσταση ξεφύγει προς την επιδημία, αλλά ακόμη εμφανίζονται χαμένοι κι' αναποφάσιστοι... Κι' 'ο χρόνος κυλάει.
Από την άλλη, η αντιπροτεινόμενη λύση του να εγκαταλείψουμε τους προβληματιζόμενους γιατρούς και να καταφύγουμε σε γιατροσόφια, ακούγεται όλο και περισσότερο ελκυστική, αφού θα μας απαλλάξει από τις επώδυνες παρενέργειες της μέχρι τώρα ακολουθούμενης θεραπείας προσωρινά. Αλλά δεν παρέχει κι' αυτή κανένα εχέγγυο θεραπείας. Στο «βλέποντας και κάνοντας» στηρίζεται κι' αυτή, με την τόλμη (ίσως και το θράσος...) των μαθητευόμενων γιατρών πού την προτείνουν. Κι' όπως μας είπε και ο κ. Τσίπρας, αν αποτύχει και δεν απολαμβάνει πια της εμπιστοσύνης ημών των ασθενών, θα πάψει πάραυτα να είναι ο «θεράπων» μας. Μόνο πού πάλι ο χρόνος θα έχει κυλήσει δραματικά. Ίσως τελεσίδικα...
Ο φόβος του θανάτου πού συνοδεύει μόνιμα την αγωνιώδη πορεία του ανθρώπου, έχει υποκατασταθεί στην περίπτωσή μας από ένα πολύ χειρότερο: τον φόβο της ζωής! Πολλές βεβαιότητες, έστω και ψευδεπίγραφα κεκτημένες, έχουν ανατραπεί συθέμελα. Η αγωνιστική διάθεση, έχει δώσει την θέση της σε μια καταστροφική μοιρολατρία και μια παθητική αποδοχή πώς ελπίδα σωτηρίας δεν υπάρχει, που οδηγεί στο «αποθανέτω η ψυχή μου...» και στο «μιαν ώρα αρχύτερα...». Βουλιαγμένοι στην απόγνωση και την κατάθλιψη για τις «παλιές καλές μέρες...» (της ήσσονος προσπάθειας και των αναντίστοιχων απολαβών, του αισχρού πελατειακού δούναι και λαβείν πού χαρακτήριζε τις σχέσεις κυβερνώντων και κυβερνωμένων σε τούτη την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας...) ούτε πού διανοούμαστε αυτή την ώρα πώς υπάρχει μπροστά μας η λύση της επανεκκίνησης, της ορθολογικής δουλειάς και προσπάθειας, της αναδιάταξης και ανασυγκρότησης πού θα μας επαναφέρει στον (άλλοτε γνωστό στους έλληνες) δρόμο της δημιουργικής αρετής.
Σίγουρα η κρίση είναι παγκόσμια και συστημική -«του καπιταλισμού» αν θέλετε ν' ασπασθούμε την αριστερή ρητορική. Φίλεργοι και μεθοδικοί λαοί, όχι «τεμπέληδες και ρεμπεσκέδες» σαν εμάς τους έλληνες, όπως στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία ακόμη και την Ιταλία ( στο προσεχές κόκκινο και οι Γάλλοι...), πού βρίσκονται κι' αυτοί στην Ευρώπη και μάλιστα κάποιοι στον σκληρό πυρήνα της, βλέπουν τον ουρανό... σφοντύλι και πασχίζουν να κρατηθούν όρθιοι. Κι' αν λυγίσουν κι' αυτοί οριστικά, θα ξεφουσκώσει και το γερμανικό «θαύμα» πού στηρίζεται στα πλεονάσματά του, αποτέλεσμα των ελλειμμάτων του κοινοτικού νότου, δημιουργώντας τις παγκόσμιες προϋποθέσεις κινδύνου το κραχ του '29 να μοιάζει μ' απλό... συνάχι μπροστά σ' αυτό πού θα 'ρθει. Κι' έπειτα, και μείς στην Ευρώπη βρισκόμασταν όταν αποσαθρωνόμασταν, μαζεύαμε ελλείμματα, διαλύαμε κάθε έννοια κρατικής υπόστασης, υποθηκεύαμε αλόγιστα το μέλλον μας, βυθιζόμασταν στην ηδονική αποχαύνωση. Ίσως και με την παρότρυνση της Ευρώπης...
Η μαύρη αλήθεια, όμως, είναι πώς σ' αυτό το ρευστό κι' επίφοβο παγκόσμιο περιβάλλον, η Ελλάδα έρχεται επιβαρυμένη με ιδιαίτερα «εθνικά» δικά της σωρευμένα λάθη και παθογένειες πολλών δεκαετιών, πού καλείται τώρα εσπευσμένα (αφού «βολικά» και «ανέμελα» παρέλειψε να το πράξει αποχαυνωμένη στην επίπλαστη ευημερία πολλών χρόνων) και αναγκαστικά βίαια να διορθώσει. Κι' αν παρασυρθούμε τώρα γι' άλλη μια φορά από τις σειρήνες του λαϊκισμού και των... ανέξοδων «λύσεων» κι' αναβάλλουμε «ες αύριον...» αυτό πού οφείλαμε να κάνουμε χθες, τότε οι συνθήκες θα είναι απείρως χειρότερες και το μέλλον πολύ πιο άδηλο και δυσοίωνο.
Όταν η κατάσταση του ασθενούς αντί να βελτιώνεται από τις επιχειρούμενες αγωγές επιδεινώνεται, δεν εγκαταλείπεις την ιατρική επιστήμη για να καταφύγεις στα μαντζούνια και τους οιηματίες και ξερόλες κομπογιαννίτες που το μόνο τους επιχείρημα είναι «είδαμε τι έκαναν και οι γιατροί!». Συγκαλείς ιατρικό συμβούλιο, με συμμετοχή γιατρών ακόμη και «ειδικευόμενων, ακόμη και με διαμετρικά αντίθετες διαγνώσεις και προτάσεις «αγωγής», προσπαθείς να κρατήσεις τον ασθενή ζωντανό ελπίζοντας σε κάποιο νέο «φάρμακο», ιδίως την ώρα πού όλοι ψάχνουν απεγνωσμένα να το ανακαλύψουν. Αγοράζεις παθιασμένα χρόνο, δεν βιάζεσαι να εξαντλήσεις το ήδη χαμένο σου.
Έχουμε ακούσει κάτι για τον «ιστορικό συμβιβασμό»; Ως δεμάτι, έχουμε περισσότερες ελπίδες και προοπτική, απ' ότι σαν μοναχικά κλωνάρια. Ν' αντέξουμε την θύελλα. Ν' αγοράσουμε χρόνο...
«Καλό βόλι», είναι αυτό πού βρίσκει στόχο, όχι εκείνο πού ρίχνεται στο αέρα.