Φαίνεται τελικά ότι ως λαός, πέρα από τη μοναδική μας ικανότητα να ξεχνάμε πολύ γρήγορα τα όσα μας συμβαίνουν έστω και αν πρόκειται για τραυματικές εμπειρίες, έχουμε και κάτι άλλο που μας χαρακτηρίζει: Αγαπάμε τις αλλαγές, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα.
«Αλλαγή», ένα από τα πιο αγαπημένα συνθήματα των Ελλήνων, που έχει σημαδέψει τη μεταπολιτευτική ιστορία μας.
Αλλαγή έφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλαγή οραματίστηκε και ο Παπανδρέου ο νεότερος όταν εξήγγειλε «τα αλλάζουμε όλα», αλλαγή έφερνε όταν έκανε σύνθημα το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», αλλαγή ζητούσαν και οι πολίτες όταν φώναζαν «Γιώργο άλλαξέ τα όλα».
Αλλαγή πλεύσης πρεσβεύει και η Αριστερά σήμερα και εξαιτίας αυτής της αλλαγής που υπόσχεται, αναρριχήθηκε με μεγάλη ευκολία σε δεύτερο κόμμα στις εκλογές της 6ης Μαΐου και προχωρά με ακόμη μεγαλύτερες αξιώσεις στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.
Όμως, αυτή η αλλαγή εκλαμβάνεται από πολλούς ψηφοφόρους ως επιστροφή στα παλιά. Σε αυτά που είχαμε προ κρίσης, σε αυτά που ξέραμε. Σε ένα σχετικά σταθερό οικονομικό περιβάλλον με ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία, και υψηλούς μισθούς, που να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μας.
Και αν χρειάζεται να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, αυτές να μην ακουμπήσουν εμάς, αλλά τους άλλους. Όλους τους υπόλοιπους, που. φταίνε για τα δικά μας δεινά. Και σίγουρα είναι αυτοί που πρέπει να αλλάξουν, για να καλυτερεύσει η ζωή μας. Όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην περίπτωση των αυθαιρέτων. Μόλις χτίσουμε ζητάμε να γίνουν αυστηροί οι νόμοι και από εδώ και πέρα ότι χτίζεται παράνομα να γκρεμίζεται στο λεπτό.
Αν αυτό περιμένουμε να γίνει και σήμερα που αντιμετωπίζουμε αυτή την πρωτόγνωρη κρίση και δια της αλλαγής να μην αλλάξει τίποτα, μάλλον θα πρέπει να αλλάξουμε. μυαλά.