Αν κάπου στο πλήθος των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται κρυμμένη και κάποια... θεοσεβούμενη(κάποια δική του «Λιάνα Κανέλλη», έστω...), είναι σίγουρο πώς γονυκλινής προσεύχεται νυχθημερόν να επαληθευθούν στις κάλπες της 17ης Ιουνίου τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα πού εμφανίζουν τον μετασχηματισθέντα σε κόμμα συνασπισμό σημαντικά ενισχυμένο, μεν, σε σχέση με τις εκλογές της 6ης Ιουνίου, πλην όμως μη «κυβερνητικό».
Ούτε να τα είχε... παραγγείλει έναντι αδρής αμοιβής σε καταχθόνια πολιτικά εργαστήρια ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ τ' αποτελέσματα των πρόσφατων μετρήσεων της κοινής γνώμης. Του επιτρέπουν να διατηρεί σε υψηλά «μαχητικά» επίπεδα τον σε μεγάλο βαθμό μπερδεμένο , αντιφατικό και ατεκμηρίωτο ως προς το πρακτικό «δια ταύτα» για την επόμενη μέρα πολιτικό του λόγο, του εξασφαλίζουν τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επόμενη βουλή, (θα) του επιτρέπουν να συνεχίσει να επαίρεται ότι είναι κάτοχος και διαχειριστής της «μόνης αλήθειας» και να ελπίζει να τρυγάει συμπάθεια και οπαδούς στην έτσι κι' αλλιώς δύσκολη κι' επώδυνη περίοδο πού διανοίγεται μπροστά μας προετοιμαζόμενος για την οποτεδήποτε επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Και ταυτόχρονα τον απαλλάσσει βολικότατα από την ανάληψη οποιασδήποτε συγκεκριμένης ευθύνης που θα τον υποχρέωνε ν' αποδείξει στην πράξη ποια και πόσα από τα όσα λέει τα εννοεί, αν εννοεί (και πως...) κάποια έστω από αυτά πού διακηρύσσει, αν έχει εκπονήσει συγκεκριμένο σχέδιο δράσης για την περίπτωση πού ο λαός θα του ανέθετε το βάρος της διακυβέρνησης, αν έχει έστω περάσει από το μυαλό του η ανάγκη κατάρτισης κάποιου «Σχεδίου Β'» για το ενδεχόμενο οι ευρωπαίοι δανειστές μας να μην μπλοφάρουν απειλώντας μας να μας αναγκάσουν εκτός ευρωζώνης, αν δεν δεχθούμε να τηρήσουμε (έστω πιέζοντας για κάποιας μορφής επαναδιαπραγμάτευση) τα όσα έχουμε συνομολογήσει.
Επιμένουν ορισμένοι, επικαλούμενοι μάλιστα και «πληροφορίες» πού είναι βεβαίως αδύνατον να διασταυρωθούν και να επιβεβαιωθούν, ότι ο Τσίπρας είναι το νέο πουλέν του «συστήματος», συγκεκριμένες πρεσβείες δεν τον θεωρούν κίνδυνο και απειλή αλλ' αντίθετα εκτιμούν πώς συνιστά το «μέσον» για να περάσουν (θετικά ή και αποθετικά) οι απαραίτητες νέες πολιτικές στον ευρύτερα γεωπολιτικό χώρο της Ελλάδος, από μιαν άποψη μια βολική συνέχεια της «μεταπολίτευσης», έναν «μεταλλαγμένο» Ανδρέα που με «μαχητική» ρητορική θα διευκολύνει χωρίς πολλές επί της ουσίας αντιστάσεις την εφαρμογή μιας πολιτικής με πιο μακροπρόθεσμες στοχεύσεις. Έστω κι' αν στην πορεία χρειασθεί να «λειανθούν» η να.... αποκεφαλισθούν ορισμένες ακραίες απόψεις-αφού θα έχουν διαδραματίσει, ασύγγνωστα έστω, τον ρόλο τους. Ας αναλογισθεί κανείς πώς... ξεκίνησε, και πού κατέληξε το ΠΑΣΟΚ!
Φυσικά στην πολιτική όπως και στην πραγματικότητα ελλοχεύει πάντα η αριστοτέλεια «ετερογονία των σκοπών»: άλλα σχεδιάζεις και μεθοδεύεις κι' άλλα σου προκύπτουν στην πράξη. Κι' αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης και γενικευμένης αβεβαιότητας, σαν αυτή πού διερχόμαστε. Το πολυσυζητούμενο «ατύχημα» , η απρόβλεπτη επικράτηση μιας «παράφρονος μεταβλητής», εδώ ή στο άμεσο περιβάλλον μας, ευρωπαϊκό ή ευρύτερο, μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να προκαλέσει την έκρηξη, την εκ βάθρων ανατροπή. Πού θα μας οδηγήσει. ακόμη και πέραν των προθέσεών μας, εκτός ευρωπαϊκού σκηνικού σε μια στιγμή μάλιστα που τα πράγματα στην Ευρώπη δείχνουν να δρομολογούνται σε μια διαφορετική πορεία. Για ν' αλλάξει αυτή η πορεία, θ' απαιτηθεί σημαντικός χρόνος.
Πάντα έτσι γίνεται στην αργοκίνητη Ευρώπη πού μοιάζει με... τάνκερ το οποίο από την στιγμή πού θα στρέψει το πηδάλιο θέλει περιθώρια χρόνου και χώρου μέχρι να ολοκληρώσει την στροφή η την διόρθωση της πορείας του. Και θα είναι κρίμα (στην πραγματικότητα: δράμα) τώρα πού το κλίμα αρχίζει να βελτιώνεται στην Ευρώπη για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, εμείς να βρεθούμε... εκτός «τρένου», έρμοι και μόνοι σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Εντάξει, καταψηφίζουμε τους αποδεδειγμένα αναποτελεσματικούς και ανίκανους «παλιούς» από θυμό, οργή και απογοήτευση-ενίοτε και... ιδιοτέλεια, γιατί δεν μας εξασφάλισαν στο διηνεκές τα όσα με μικροπολιτική σκοπιμότητα και πελατειακή «λογική» μας παρείχαν στο παρελθόν. Ποιό το νόημα, όμως, καταψηφίζοντάς τους να κατευθύνουμε την ψήφο μας σε... αναζήτηση «καινούργιων» πού πρόδηλα αποτελούν κακέκτυπα αντίγραφά τους; Και οι ποιοτικές αναλύσεις της ψήφου της 6ης Μαΐου, αποδεικνύουν πως μια πολύ σημαντική πλειοψηφία όσων επέλεξαν κόμματα «αντίστασης» και «διαμαρτυρίας», το έκαναν με την άδηλη προσδοκία, αν τα συγκεκριμένα κόμματα με τον συγκεκριμένο «θελκτικό» και υποσχετικό... «ημερών κρασιού και λουλουδιών» λόγο έρθουν στην εξουσία να μας ξαναγυρίσουν στις «παλιές καλές» εποχές της επίπλαστης ευδαιμονίας, της ήσσονος προσπάθειας, των δανεικών, της μη παραγωγικότητας και του... εισαγόμενου καταναλωτισμού πού συνέβαλλε στην επίπλαστη και ανεδραίωτη «αύξηση του ΑΕΠ»!
Καθαρές κουβέντες-πού πονάνε: το πραγματικό πρόβλημά μας, για το οποία δεν μιλάει κανείς (κι' αυτή ακόμη η Ευρώπη μόνο τελευταία κάτι άρχισε να ψελλίζει υπό το βάρος πιέσεων και αυταπόδεικτης αναποτελεσματικότητας της μονολιθικής εφαρμογής της δημοσιονομικής σκληρής πολιτικής, χωρίς αναπτυξιακό «υποστήριγμα»...), δεν είναι το δημόσιο χρέος μας, αλλά το έλλειμμά μας! Ακόμη κι' αν αποφάσιζαν να μας χαρίσουν το σύνολο του χρέους μας, από την επομένη θ' αναγκαζόμασταν να αρχίσουμε να συνάπτουμε νέα δάνεια, αφού τα έσοδά μας είναι πολύ λιγότερα από τις δαπάνες μας, τα όσα παράγουμε υπολείπονται δραματικά των όσων καταναλώνουμε-και μάλιστα μέσω εισαγωγών! Τούτη η χώρα κατάντησε να μην παράγει... σχεδόν τίποτε, διαλύθηκε ο παραγωγικός της ιστός (σε σημαντικό βαθμό και μ' ευθύνη της ισχυρής βόρειας Ευρώπης, ιδίως στον αγροτικό τομέα...), για πολλά χρόνια θεωρήσαμε «ανάπτυξη» και «παραγωγικότητα» τους... δρόμους και τα τσιμέντα πού εξασφάλιζαν, πέρα από τις ευκαιρίες διαπλοκής και χρηματισμού του πολιτικού προσωπικού μέσω πελατειακών σχέσεων με τον παρασιτικό δημοσιοτρεφούμενο εγχώριο καπιταλισμό, και πλασματική, στα χαρτιά, «ανάπτυξη». Μιλάνε όλοι τώρα για την ανάγκη επενδύσεων-ωραία, και αυτές οι επενδύσεις σε ποιόν... παραγωγικό κλάδο θα διοχετευθούν, αφού κατορθώσαμε να αποστεοποιήσουμε κάθε παραγωγικό «χυμό» και ικμάδα μας;
Αυτό πού έχουμε ανάγκη κατεπειγόντως, είναι ένα εκ βάθρων νέον παραγωγικό-αναπτυξιακό σχέδιο, συγκεκριμένο, ταξινομημένο, λεπτομερές και βιώσιμο, για να βγει η χώρα από την πάγια και χρόνια ουσιαστική της υπανάπτυξη, «νέκρωση». Το ζητούμενο δεν είναι «μέσα η έξω από το μνημόνιο» , «δραχμή η ευρώ», αλλά... τι χώρα θέλουμε να έχουμε «αύριο» και για τις επόμενες γενιές. Ποια θέση θα έχουμε στην παγκόσμια κατανομή παραγωγής, πώς θα εκμεταλλευθούμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα (από πρώτος τουριστικός προορισμός κάποτε, καταλήξαμε παρίας στον κλάδο!), πώς θα ξαναμάθουμε οι Έλληνες να δουλεύουμε, να παράγουμε και να ζούμε με το κέρδος της δουλειάς και της παραγωγικότητας μας κι' όχι με δανεικά και αυταπάτες επίπλαστης «ευημερίας», που όχι πήλινα, ούτε καν ποδάρια δεν είχε.
Για να ξεκολλήσουμε από αυτόν τον βάλτο πού έχουμε χωθεί, εύκολες, «ευχάριστες» λύσεις, δεν διατίθενται. Θέλει σκληρή δουλειά και ανασκούμπωμα, αλλαγή νοοτροπίας (δεν είναι εύκολο, αλλά είναι μονόδρομος!), μια μάλλον μακρά και επώδυνη περίοδο προσαρμογής, αλλαγής νοοτροπίας και βιοφιλοσοφίας. Να μην περιμένουμε από τους... άλλους να βρουν λύσεις (και να μας τις επιβάλλουν-για να... διαμαρτυρόμαστε μετά!) για λογαριασμό μας. Αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να σώσουμε τους εαυτούς μας, ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα μπορέσει να μας σώσει. Για να βάψεις αυγά, θέλεις... μπογιά-τίποτε άλλο!
Με τέτοιες αλήθειες και αυτοψυχαναλύσεις, δίχως φτιασίδια και ψευτοκανακέμματα του κακομαθημένου (έστω και δια της... βολικής ανοχής στις μικροπολιτικές θωπείες του πολιτικού μας συστήματος) εαυτού μας έχουμε ελπίδα σωτηρίας και αναδιάταξης. Και με τέτοιες σκέψεις οφείλουμε να προσέλθουμε στις κάλπες σε δύο εβδομάδες. Δεν αρκεί να ζούμε με την... νοσταλγία ενός χαμένου (και αναποτελεσματικού) παρελθόντος και την ανασφάλεια για ένα ανέστιο μέλλον. Οφείλουμε να γνωρίζουμε και να ενεργούμε ανάλογα και υπεύθυνα, πως βιώνουμε το δραματικό τέλος μιας τραυματικής περιόδου εγκληματικής ανεμελιάς, πού δέθηκε με παρακμή αξιών, στόχων και υπεύθυνων πολιτικών ηγεσιών. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Και είναι στο χέρι μας να το διεκδικήσουμε παλεύοντας.