Ναι, είναι συγκινητικό ότι η Αριστερά παρέλαβε διερευνητική εντολή. Ενδεχομένως και ιστορικό γεγονός. Πολλοί βιάστηκαν να σημειώσουν την εξέλιξη ως το τέλος της Μεταπολίτευσης. Αλλά μάλλον κάνουν λάθος. Γιατί αν κάποιος κέρδισε σε αυτές τις εκλογές, ήταν η ίδια η Μεταπολίτευση και το πνεύμα της, που καθοδηγεί ακόμα και τα κόμματα που προγραμματικά θέλουν να την καταργήσουν.
Σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία των διερευνητικών εντολών είναι ενδεικτικό το πως πολιτεύονται οι πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή μας.
Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα προσπαθούν να παγιδεύσουν την Αριστερά, ωθώντας την στη δημιουργία κυβέρνησης την οποία θα στηρίξουν δια της ανοχής τους. Ο στόχος μάλλον προφανής: Να στείλουν τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη να δουν τους Ευρωπαίους για να διαπραγματευθούν το μνημόνιο. Εκεί ποντάρουν πως θα λουστούν την κρυάδα, μόλις αντιληφθούν ότι τα πραγματικά όρια διαπραγμάτευσης είναι μηδενικά.
Μια τέτοια εξέλιξη οδηγεί σε δύο σενάρια: να μην υπογράψουν και να παραιτηθούν οδηγώντας τη χώρα σε νέες εκλογές ή να βάλουν νερό στο κρασί τους αποδεχόμενοι κάποια μορφή του Μνημονίου.
Και στις δύο περιπτώσεις τα κομματικά επιτελεία της Ιπποκράτους και της Συγγρού έχουν μόνο να κερδίσουν. Αν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές, θα μπορούν να καταγγείλουν την Αριστερά ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει αφού δεν υπάρχει δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Αν πάλι η Αριστερά αποδεχθεί το Μνημόνιο σε οποιαδήποτε μορφή, τότε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα μπορούν δικαιολογημένα να κατηγορούν ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ για προεκλογικό λαϊκισμό.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η στρατηγική θα αποδυνάμωνε την Αριστερά και θα έπειθε τους ψηφοφόρους ότι τα δύο κόμματα είπαν την αλήθεια και είναι οι μόνες εγγυήτριες δυνάμεις για την δημοσιονομική σταθερότητα και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Αυτά στο καλό σενάριο για τα δύο κόμματα. Γιατί το κακό σενάριο θα σήμαινε ότι μόνες αντιμνημονιακές δυνάμεις θα παραμείνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Το τι σημαίνει η ενίσχυση δύο κομμάτων που δεδηλωμένα εχθρεύονται τη δημοκρατία είναι μάλλον περιττό να το αναλύσουμε, άλλωστε είναι και «συστημικά» δύσκολο να είναι πρώτα κόμματα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι έτσι ενισχύουμε δυνάμεις που μπροστά σε μια άρνηση των Ευρωπαίων να διαπραγματευθούν δεν θα διστάσουν να καταγγείλουν τη δανειακή σύμβαση και να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης στο όνομα είτε της «κομμουνιστικής επανάστασης» είτε της «εθνικής ανεξαρτησίας».
Φυσικά όλα αυτά παραμένουν σενάρια, για τον απλό λόγο ότι μέχρι να υλοποιηθούν , η ελληνική οικονομία θα έχει καταρρεύσει, οι δανειστές-εταίροι μας θα δοκιμάζουν τα όρια της υπομονής τους και η Ελλάδα θα έχει βυθιστεί σε μια περίοδο παρατεταμένης πολιτικής ρευστότητας.
Πέρα όμως από τα φαιοκόκκινα μέτωπα, αυτό που είναι εξαιρετικά ανησυχητικό είναι οι ενδείξεις ότι οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Συνεχίζουν να πολιτεύονται με όρους μικροπολιτικού συμφέροντος και εν μέσω τρικυμίας το μόνο που τους απασχολεί είναι η επιβίωση του «μαγαζιού». Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ που προσπάθησε προεκλογικά να δώσει εικόνα σοβαρότητας και υπευθυνότητας, μόλις είδε πώς αυτό μεταφράστηκε σε εκλογικά ποσοστά, κάνει πίσω και παρακολουθεί την πυρκαγιά. Από την άλλη η ΝΔ θα ήθελε να είναι αντιμνημονιακή αλλά ταυτόχρονα πιστή στις δεσμεύσεις. Αυτό είναι και το δράμα μας. Ότι περιμένουμε από τις δυνάμεις που χρεοκόπησαν τον τόπο να τον σώσουν.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να ζει στον αστερισμό του... 1981. Δικαίως θα μου πειτε, αφού το ποσοστό του είναι πρωτόγνωρο. Συμφωνούμε. Δικαίως να δοκιμάσει και τη δυνατότητά του να κυβερνήσει. Άλλωστε κάποια στιγμή η Αριστερά έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της και να σοβαρευτεί. Και μαζί να επωμισθεί και το κόστος τους.
Τι τους ενώνει μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς; Η άρνησή τους να αναλάβουν την ευθύνη της πραγματικής, ουσιαστικής μεταρρύθμισης της χώρας. Αυτός είναι ο πραγματικός Γολγοθάς, αφού προϋποθέτει τη σύγκρουση με τα σπλάχνα τους. Ακόμη και τώρα, στην έβδομη χρονιά της ύφεσης, κάνουν ότι μπορούν για να μην αγγίξουν το κομματικό κράτος, τους πελατειακούς θεσμούς και όλα αυτά τα οποία τόσα χρόνια τους εξασφάλιζαν. Θα πίστευε κανείς πως η ένταση της κρίσης και οι δεσμεύσεις έναντι της Ευρώπης θα τους ανάγκαζαν σε μια πιο υπεύθυνη στάση. Δυστυχώς όλα δείχνουν πως ακόμη και τώρα δεν έλαβαν το μήνυμα. Για αυτό και δεν τους νοιάζει η χώρα.
Όταν πρωτοανέλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου, ο Χάρης Παμπούκης ανέλαβε να κάνει μάθημα πολιτικής φιλοσοφίας στους υπουργούς. Φαίνεται πως μεταξύ Πλάτωνα και Αριστοτέλη, ξέχασε ίσως τον Πυθαγόρα και την πιο σοφή ρήση που έχει ειπωθεί για την τέχνη του εφικτού. Κυάμων απέχεσθαι.