Τα ψέματα τελείωσαν. Η σύντομη αλλά έντονη προεκλογική περίοδος τελείωσε και τώρα πια «μιλά ο λαός» όπως συνηθίζουν να λένε και οι πολιτικοί.
Ένας λαός απελπισμένος και πολύ θυμωμένος. Για την ακρίβεια, οργισμένος με αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα στο γκρεμό και τους Έλληνες στο σημερινό χάλι . Ο θυμός και η οργή είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα εκφραστούν και στην κάλπη. Με διαφορετικούς τρόπους ίσως από τον καθένα αλλά θα
εκφραστούν. Μεγάλη η γκάμα της επιλογής μέσα στο παραβάν. Ο μπαχτσές έχει απ' όλα. Από τα άκρα της Αριστεράς μέχρι τα άκρα της Δεξιάς. Τα λεγόμενα άκρα -γενικώς- έχουν θεριέψει σε αυτή την συγκυρία και όχι αδικαιολόγητα. Και είναι αρκετός ο κόσμος που περιμένει να ψηφίσει και μετά να περιμένει μπροστά στην τηλεόραση για να δει (για να μην πω... να απολαύσει) την κατάρρευση αυτού που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.
Άνεργοι, εργαζόμενοι που όμως είναι μήνες χωρίς μισθό, μαγαζάτορες που έμειναν χωρίς μαγαζιά ή έχουν ακόμα επιχειρήσεις αλλά χωρίς πελάτες. Άνθρωποι που φοβούνται να περπατήσουν στους δρόμους τους οποίους έχουν καταλάβει εγκληματικά στοιχεία, ντόπια και εισαγόμενα. «Τι να μας πουν εκείνοι που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση και τώρα μας ζητούν να είναι οι ίδιοι που θα μας σώσουν; Οι εμπρηστές
θέλουν να τους κάνουμε και πυροσβέστες» όπως μου λέει ένας φίλος που θα το ρίξει «αντιμνημονιακά» και «δεν μασάει» από τις απειλές περι εξόδου απο το ευρω.
Είναι κι αυτός ο Σόιμπλε που μας απειλεί να ψηφίσουμε «σωστά» αλλιώς -λέει- θα μας τιμωρήσει . Πόσο ανόητος είναι άραγε αυτός ο άνθρωπος που αν και πολιτικός δεν καταλαβαίνει ότι τέτοιες παρεμβάσεις οδηγούν
στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποτίθεται ότι επιδιώκουν;
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει κόσμος -το δείχνουν κι οι δημοσκοπήσεις- ο οποίος συντάσσεται ακόμα με τα δυο μεγάλα(;) κόμματα και με δυνάμεις που στήριξαν την επιλογή του Μνημονίου. Ανάμεσα τους και αρκετοί από εκείνους που σήμερα δεν περνάνε καλά. Που βιώνουν επίσης πολυ έντονα την οικονομική κρίση. Κόσμος ο οποίος ομως φοβάται το άγνωστο και το αβέβαιο μιας διαφορετικής επιλογής. Που λέει πως δεν βλέπει να του προσφέρεται μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. «Ποιοι θα μας πάνε την επόμενη μέρα; Αυτοί που θέλουν να μας απομονώσουν από την Ευρώπη; Αυτοί που θέλουν να γυρίσουμε στην δραχμή;» μου έλεγε φίλος μου που θα το ρίξει «μνημονιακα» και μάλιστα στον λεγόμενο «δικομματισμό».
Και οι δύο πλευρές έχουν τα επιχειρήματα τους. Ο καθένας κρίνει, συγκρίνει και αποφασίζει. Αρκεί ο γνώμονας να μην είναι μόνο ο θυμός αλλά και η επόμενη μέρα των εκλογών. Το αύριο, το δικό μας και των παιδιών μας. Αρκεί το «βόλι» που θα ρίξουμε να μην πετύχει τα δικά μας πόδια..