Οι «τεμπέληδες», η Eurostat και δυο ψοφοδεείς αρχηγοί...

Ώρες - ώρες εντυπωσιάζεσαι, διαπιστώνοντας με τι ... εντυπωσιαζόμαστε! Μείναμε –λέει- με ανοιχτό το στόμα, επειδή η «Bild» δημοσίευσε μια έρευνα που πιστοποιεί το ... πασίγνωστο: Ότι οι Έλληνες κατά μέσο όρο εργάζονται - όσοι «προνομιούχοι» έχουν, φυσικά, ακόμη δουλειά- περισσότερο, όχι μόνο από τους Γερμανούς, αλλά από τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών στην Ευρώπη των «27». Μωρέ μπράβο ανακάλυψη...

Ναι, δεν λέω, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι πρόκειται για τη «Bild». Λογικό θα ήταν να χαμογελάσουμε, βλέποντας ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα έμαθε πως η Γη κινείται. Επειδή όμως πολλοί από εμάς ... τώρα ανακαλύπτουν την κίνηση του πλανήτη, αίροντας για λίγο την αποκαρδιωτική «ακινησία» που μαστίζει το ντεπόζιτο των πληροφοριών του μυαλού τους, το πράγμα καταντά «tragic», όπως λεει η Τασούλα της διαφήμισης κι ο Βενιζέλος του Ζαππείου.

Ε, λοιπόν από τον Ιούλιο του 2011 φιγουράρει μια γερμανική «υπογραφή» σε αυτό που θα έπρεπε να ξέρουμε - και μάλιστα «υπογραφή» της εφημερίδας «Die Welt», απείρως σοβαρότερης της «Bild». Τότε δημοσιεύθηκαν τα πορίσματα έρευνας που διενήργησε μια επίσημη υπηρεσία της ΕΕ, το «Eurofound». Δεν θα κουράσει ο γράφων με αναλυτικά στοιχεία, απλώς αναφέρει το σχόλιο της ίδιας της «Die Welt». Να τι έγραψε η εφημερίδα - με αξιέπαινη ειλικρίνεια:

«Οι Γερμανοί εργάζονται μια εβδομάδα λιγότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ και εντυπωσιακά λιγότερο από τους Ισπανούς, τους Έλληνες και τους Πορτογάλους. Πρόκειται για ένα μικρό σοκ. Η εικόνα που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας κλονίζεται. Εμείς φανταζόμασταν τη Γερμανία ως τον κολοφώνα της εργατικότητας. Αντιθέτως θεωρούσαμε ότι είναι ... σπίτι της αργίας ο Νότος και η ηλιόλουστη Μεσόγειος, η πατρίδα της ντόλτσε βίτα και της σιέστας. Τα στατιστικά στοιχεία της ΕΕ δείχνουν ότι δεν πρόκειται για το Βορρά και τον Νότο, αλλά για πλούσιους και φτωχούς. Στις εύπορες χώρες δουλεύουν λιγότερο από όσο στις φτωχές».


Ο συνηθισμένος αντίλογος βεβαίως συνοψίζεται σε ένα κλισέ, πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα: «Ναι μεν δουλεύουμε περισσότερο και αμειβόμαστε λιγότερο, αλλά η μισθολογική καθήλωση - και τώρα δραματική μείωση- είναι απόρροια, περίπου φυσιολογική, της υστέρησής μας στον τομέα της παραγωγικότητας». Πόσο όμως υστερούσαμε, προ Μνημονίου, σε αποδοχές από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, πόσο σε παραγωγικότητα και πόσο παραπάνω δουλεύαμε; Ας κάνουμε τη χάρη στους λάτρεις του κλισέ να παρακάμψουμε την προαναφερθείσα στατιστική αντιδιαστολή.


Δεν θα προσπεράσουμε όμως μια παρατήρηση: Εδώ πρόκειται για ολόκληρες κοινωνίες και οικονομίες. Όχι για ολιγομελείς οικογένειες, όπως εκείνη την οποία ο σεναριογράφος της ελληνικής ταινίας «Καλώς ήρθες δολάριο» έπλασε με έναν εργατικό, ένα φαντασμένο ψηλομύτη κι ένα ... ρεμάλι. Επί συνολικών, μεγάλων μεγεθών, ισχύει αυτό που γνωρίζουν καλά ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών σπουδών: Η παραγωγικότητα είναι συνάρτηση παραμέτρων όπως η χρήση τεχνολογιών, ο ορθολογισμός στην οργάνωση και λειτουργία των επιχειρήσεων.


Με άλλα λόγια, το να λες πως μια κοινωνία τιμωρείται με περικοπές μισθών για χαμηλή παραγωγικότητα, είναι σαν να θεωρείς λογική τη μείωση των αποδοχών των ποδοσφαιριστών μιας ομάδας, επειδή αυτή διαθέτει πεπαλαιωμένες εγκαταστάσεις, αρχάριους γυμναστές και ημιτελές εργομετρικό κέντρο. Ε, δεν θα βελτιωθεί μια τέτοια ομάδα με την περικοπή των μισθών των παικτών!


Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη η έρευνα του «Eurofound» στην Ελλάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Δυστυχώς, δεν ήταν η μόνη. Το ίδιο συνέβη πχ, επίσης το περσινό καλοκαίρι, με τα στοιχεία Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Ινστιτούτου (IIF), που αποδείκνυαν πως ήταν μύθος της Χαλιμάς τα υποτιθέμενα τεράστια δάνεια από ιδιωτικές ξένες τράπεζες - και δη γερμανικές. Το IIF μας πληροφόρησε, τότε, ότι έξι εγχώριες τράπεζες κατείχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας 55 δισ. ευρώ και 15 ξένοι τραπεζικοί κολοσσοί είχαν ομόλογα συνολικής αξίας μικρότερης των 24 δισεκατομμυρίων. Η Deutshe Bank, μάλιστα, περιοριζόταν στο 1,8 δισ. ευρώ.

Βλέπετε, επί δυο χρόνια η πλειονότητα των εγχώριων ΜΜΕ, αυτή η ιδιότυπη ... μνημονιακή ΥΕΝΕΔ των βαρετών «παπαγάλων», παραδίδει «στη μαρμάγκα» οτιδήποτε κρίνει ασύμβατο προς τα στερεότυπα του τύπου «αγανάκτησαν οι Γερμανοί, αρνούνται να μας θρέφουν». Οτιδήποτε δεν ευνοεί την προφανή επιχείρηση επιβολής ενός πλέγματος συλλογικής ενοχής, στην κοινωνία που καλείται να υπομένει τα πάντα, αλλά και να ... χάφτει οποιαδήποτε αρλούμπα της σερβίρουν ως «αιτιολόγηση».

Παράδειγμα πρόσφατο και σημαντικότατο: Τα στοιχεία που δημοσιοποιεί κάθε χρόνο η Eurostat για την εξέλιξη του χρέους στη Ευρωπαϊκή Ένωση - κοινοποιήθηκαν στις 23 Απριλίου. Τα στοιχεία αυτά πιστοποιούν, αφενός τις πανευρωπαϊκές διαστάσεις του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και αφετέρου τις κωμικοτραγικές συνέπειες της εξωφρενικής, μονεταριστικής εμμονής στην βλακώδη (ναι, όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί μαζεμένοι – και λίγοι είναι!) «κληρονομιά» της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Εκείνη που ορίζει ως ανώτατο επιτρεπτό όριο ελλείμματος το 3% και χρέους το 60%. Λες τα καθόρισε κάποια θεϊκή εντολή...

Εάν αύριο το πρωί αποφασιζόταν να αποβληθούν από την Ευρωζώνη όσες χώρες δεν «πιάνουν» αμφότερα τα ... θεϊκά κριτήρια, πόσες θα απέμεναν; Μόνο τρεις! Η Εσθονία, το Λουξεμβούργο, και η Φινλανδία, χώρες που αντιστοιχούν αθροιστικά στο ... θεόρατο 2,2% του συνολικού πληθυσμού της Ευρωζώνης.

Τι ρωτήσατε; «Η Γερμανία;». Θα αστειεύεστε, φυσικά... Μολονότι δανείζεται με επιτόκια μηδαμινά και ενίοτε αρνητικά (!), η Γερμανία βλέπει το δημόσιο χρέος της να κινείται σταθερά άνω του 60% του ΑΕΠ και μάλιστα να επιδεινώνεται σε βάθος χρόνου. Το γερμανικό δημόσιο χρέος κατά το 2007 ήταν 64,9%, τον επόμενο χρόνο βρέθηκε στο 66,7% και έκτοτε οι «σταθμοί» του ήταν 74,4%, 83% και 81,2% το 2011. Σε απόλυτα μεγέθη, μάλιστα, η Γερμανία χρωστά περισσότερα χρήματα κι από την προβληματική Ιταλία. Σε 2,088 τρισεκατομμύρια ευρώ ανέρχονται τα χρέη της.

Συνολικά τα χρέη στην Ευρωζώνη ανέρχονται σε 8,125 τρισεκατομμύρια ευρώ. Για το 78,5% εξ αυτών βαρύνονται οι τέσσερις μεγαλύτερες χώρες της Ευρωζώνης. Όσο για το ποσοστό δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης, αυτό κινείται σταθερά πάνω από το 60% και επίσης σταθερά μεγαλώνει: Το 2007 ήταν 66,2% και στα επόμενα έτη τα «σκορ» ήταν 70,1%, 79,9%, 85,3% και 87,2% το 2011. Αυτό θα πει ... πρόοδος.

Στην Ελλάδα ο Τύπος θα είχε ...κάνει βούκινο αυτά τα στοιχεία εάν δεν συμπεριφερόταν – κατά το μεγαλύτερο τμήμα του- σαν ιερομόναχος που νιώθει υποχρεωμένος να κηρύττει το θεάρεστο δόγμα, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω του. Εάν –εν ολίγοις- δεν συνέχιζε να μας καλεί να αυτομαστιγωθούμε (ή τουλάχιστον να αποδεχθούμε αγόγγυστα το ξύλο που ήδη τρώμε), μπας και συγχωρεθούν οι αμαρτίες της υποτιθέμενης «ελληνικής ιδιαιτερότητας στην Ευρώπη», την ώρα κατά την οποία ακόμη και η Ολλανδία πέφτει στον πάτο του βαρελιού!

Το κυριότερο: Τα στοιχεία της Eurostat θα τα κράδαιναν ήδη ο Αντώνης Σαμαράς κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εάν ανιχνεύονταν έστω και ψήγματα ειλικρίνειας στις προεκλογικές διακηρύξεις προθέσεων που κάνουν. «Oυσιαστική επαναδιαπραγμάτευση» τάζει ο ένας, όραμα «απεμπλοκής από το Μνημόνιο σε τρία χρόνια» πλασάρει ο άλλος. Εμπλουτισμένο είναι τώρα το δόλωμα στο προεκλογικό ψάρεμα: Έχουμε το μπαμπούλα του «χάους που έρχεται», έχουμε και παζάρι ελπίδας, οργανωμένο όμως από πολιτικούς ηγέτες που δεν διαθέτουν καν την τόλμη να «κάνουν παντιέρα» τα τόσο εύγλωττα και αξιοποιήσιμα στοιχεία της Eurostat.

Δεν είναι ασφαλώς αυτή – αλίμονο - η μεγαλύτερη απόδειξη της κατάπτωσης της εγχώριας, ψοφοδεούς πολιτικής ελίτ. Είναι όμως επίκαιρη και αρκούντως χαρακτηριστική.

Εάν, πάλι, χρειάζεται να επισημάνουμε ένα ακόμη επίκαιρο σύμπτωμα της κατάπτωσης του πολιτικού «μας» συστήματος, ας επικεντρωθούμε στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου. Ένας από τους ... φωστήρες που χρεώνονται τον καθορισμό της ισοτιμίας ευρώ- δραχμής στα συγκεκριμένα, ολέθρια για την ελληνική οικονομία, επίπεδα, όχι μόνο έγινε πρωθυπουργός, αλλά χαμογελά αυτάρεσκα την ώρα του απολογισμού, βαθμολογώντας τον εαυτό του με 7, με άριστα το δέκα.

Ποιο το ...επίτευγμά του; Ότι «κουρέψαμε» 105 δισεκατομμύρια ευρώ, ασχέτως αν το ψαλίδι «έφαγε» πχ μια ντουζίνα δισεκατομμύρια από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ότι, δηλαδή, φορτωθήκαμε ένα δανειακό βάρος κατά 25 δισεκατομμύρια μεγαλύτερο εκείνου που «κουρεύτηκε» (130 μείον 105). Κι όλα αυτά, εν μέσω ένδειας και δυστυχίας, σε μια χώρα που αν αύριο το πρωί έκανε στάση πληρωμών δεν χρειαζόταν 130 δισ. ευρώ, αλλά μόνο τα 5 δισ. ευρώ τα οποία αντιστοιχούν στο πρωτογενές της έλλειμμα.

Συγγνώμη, αλλά όποιος θα πανηγύριζε ειλικρινά – οι ... ηθοποιοί είναι άλλη ιστορία- για αυτά τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης Παπαδήμου, θα ήταν πιο αξιοθρήνητος κι από την πόρνη του ανεκδότου. Εκείνη ντε, που ξαφνικά ανακάλυψε ότι οι άλλες πληρώνονταν.