Με έκπληξη, για να είμαι ειλικρινής, πληροφορήθηκα την απόφαση της Βίκυς Σταμάτη, συζύγου του Άκη Τσοχατζόπουλου, να προχωρήσει σε απεργία πείνας από το περασμένο Σάββατο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την προφυλάκιση της την οποία θεωρεί άδικη.
Η απεργία πείνας (η κανονική απεργία πείνας φυσικά) προφανώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση όπως δεν είναι και το κελί στον Κορυδαλλό -έστω και σε ειδικές συνθήκες- για ένα άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια ζούσε με τον αυτοκρατορικό τρόπο της κυρίας Σταμάτη και του συζύγου της.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος έσπευσε να μιλήσει για «αυθαίρετη και απαράδεκτη απόφαση» και για σχέδιο εξόντωσης που οδηγεί σε διάλυση της οικογένειας του καθώς υπάρχει ένα παιδί 5,5 ετών το οποίο, όπως λέει ο πρώην υπουργός, «εγκαταλείπεται μόνο του».
Προσωπικά, είμαι κι εγώ ένας από τους πολλούς εξοργισμένους με το ζεύγος Τσοχατζόπουλου Έλληνες. Ένας από εκείνους που πιστεύουν πώς όπου υπάρχει μαζεμένος τόσος πολύς καπνός δεν μπορεί να μην υπάρχει και φωτιά. Θεωρώ ότι ο πρώην υπουργός και η σύζυγος του προκάλεσαν με τη ζωή τους την κοινωνία κι ως τώρα δεν έχουν δώσει επαρκείς εξηγήσεις για όλα όσα τους καταμαρτυρούν. Αν δεν καταφέρουν να το κάνουν όταν βρεθούν στο Δικαστήριο, πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής όμως αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό την προφυλάκιση και των δύο γονιών ενός παιδιού μόλις 5,5 ετών. Κυρίως γιατί δεν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι έχουν καταδικαστεί από την Ελληνική Δικαιοσύνη αλλά για προφυλακισμένους ενόψει της δίκης τους. Θα πει κάποιος ότι υπάρχουν κι άλλα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν στον Κορυδαλλό και σε άλλες φυλακές δίπλα στις καταδικασμένες μανάδες τους.
Δεν ξέρω αν ανάμεσα τους είναι και προφυλακισμένες όπως η κυρία Σταμάτη. Λυπάμαι πολύ και γι αυτά όπως και για κάθε παιδί που, πληρώνοντας για αμαρτίες των γονιών του, αναγκάζεται να περνά τα πιο ευαίσθητα χρόνια της ζωής του σε αυτές τις συνθήκες. Την λύπη μου αυτή ήθελα να εκφράσω γράφοντας αυτό το κομμάτι. Όχι για την προφυλάκιση του κυρίου Τσοχατζόπουλου και της κυρίας Σταμάτη. Αυτοί θα εισπράξουν -ελπίζω - αυτά που αξίζουν για ότι έκαναν.
Λυπάμαι για το μόλις 5,5 ετών παιδί τους. Θεωρώ πώς με την ταυτόχρονη προφυλάκιση τους, τους δόθηκε η δυνατότητα να το μετατρέψουν σε «ασπίδα» για να προκαλέσουν την συμπάθεια της κοινής γνώμης. Ίσως , για παράδειγμα, θα μπορούσε η μητέρα του να τεθεί σε κατ οίκον περιορισμό και υπό στενή παρακολούθηση. Κι αυτό φυσικά μέχρι την δίκη και την ενδεχόμενη καταδίκη. Γιατί αν και όταν υπάρξει καταδίκη τα δεδομένα αλλάζουν...