Ομολογώ πως δεν μπόρεσα να κρύψω το σαρδόνιο χαμόγελο μου, όταν διάβασα το άρθρο του εκλεκτού συναδέλφου Τάσου Θεοδωρόπουλου και το... γράμμα του προς τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη . Το βιτριολικό του χιούμορ είναι πράγματι απολαυστικό και νομίζω εύκολα μπορεί κανείς πίσω από αυτό να διαγνώσει μια πολιτική θέση και μια σκληρή κριτική για ένα καυτό θέμα όπως είναι το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.
Όμως αγαπητέ μου Τάσο είναι καιρός να μιλήσουμε σοβαρά. Οι μετανάστες, τόσο οι νόμιμοι όσο και οι παράνομοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα για διακοπές. Δεν έκλεισαν κάποιο deluxe ξενοδοχείο με σκοπό να παρτάρουν στην Μύκονο ή τη Ρόδο. Ήρθαν εδώ γιατί ονειρεύτηκαν μια καλύτερη ζωή. Μια ζωή που όσο μίζερη κι αν μας φαίνεται εδώ στη μικρή Ελλάδα είναι απείρως καλύτερη από τη Νιγηρία ή το Μπαγκλαντές. Όταν αφήνεις πίσω σου φτώχεια, μιζέρια και πολέμους η «ευρωπαϊκή μιζέρια» φαντάζει ένας μικρός παράδεισος.
Να πουμε και μια αλήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται στην Ελλάδα επειδή το θέλουν. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι εγκλωβισμένοι γιατί απλά υπάρχει ένα απαράδεκτο κείμενο που ονομάζεται «Δουβλίνο 2» και για το οποίο κανείς δεν μιλάει. Είναι η συμφωνία η οποία προβλέπει την επαναπροώθηση των μεταναστών που συλλαμβάνονται σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρώπης πίσω στη χώρα από την οποία εισήλθαν- δηλαδή την Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Με δυο λόγια είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Ευρωπαίοι μας είπαν «not in my backyard» και άντε κουρευτείτε.
Από την άλλη η φίλη και σύμμαχος Τουρκία μας στέλνει κάθε μέρα κύμματα μεταναστών. Δεν δέχεται να επαναπροωθήσει τους μετανάστες πίσω στις χώρες προέλευσής τους. Και μεταξύ μας, γιατί να το κάνει; Χοντρή μπίζνα στην οποία συμμετέχουν και κάποιο δικοί μας συνοριοφύλακες που κάνουν πως δεν βλέπουν τι περνάει από τον Έβρο. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε ούτε στην Ευρώπη αλλά ούτε και να επιστρέψουν πίσω.
Να το λοιπόν το κοκτέιλ μας. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, είναι φτωχοί, χωρίς δουλειά και περιφέρονται στις πόλεις. Τι κάνει λοιπόν κάποιος που είναι εγκλωβισμένος σε ένα τόπο, δεν έχει δουλειά και πεινάει; Οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο έγκλημα. Οι πόλεις μας μετατρέπονται σε γκέτο, οι μετανάστες ζουν στοιβαγμένοι είκοσι-είκοσι σε διάρια, υπό άθλιες συνθήκες υγιεινής, χωρίς περίθαλψη και πρόνοια. Αυτή η «ανθρωπιστική βόμβα» κατοικεί στην καρδιά της Αθήνας, μέσα σε ερειπωμένα νεοκλασσικά, γύρω από την Ομόνοια.
Είναι εξόχως συγκινητική όλη αυτή η τάχα μου-δήθεν ευαισθησία των αστών στα πλούσια προάστια που από την Κηφισιά ή τη Γλυφάδα «συμπάσχουν» με τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα και που δεν μπορούν να καταλάβουν πως η Χρυσή Αυγή στις περιοχές αυτές έχει διψήφια νούμερα. Αλλά ας την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Συγκινούμαι πολύ και με τους κάθε λογής ευαίσθητους ανθρωπιστές που κόπτονται για τα δικαιώματα των μεταναστών και που δεν θέλουν έλεγχο στα σύνορα. Ας τους πάρουν σπίτι τους λοιπόν να τους φιλοξενήσουν και όλοι να αγαπηθούμε «ολ τουγκέδερ» ή ας βγουν να ραίνουν το Αιγαίο με στεφάνια αγάπης.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με την πλάκα. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι κολοσσιαίο και αφορά την εθνική μας ύπαρξη. Δεν μπορεί να λυθεί όμως από μας γιατί είναι τέτοια η έκτασή του που απαιτεί κοινή ευρωπαϊκή δράση.
Τι να τους κάνουμε λοιπόν; Μπορεί τα στρατόπεδα να μην ακούγονται καλά σε κάποιους αλλά σίγουρα είναι μια καλύτερη λύση από αυτό που ζουν αυτή τη στιγμή οι δύσμοιροι αυτοί άνθρωποι. Δεν θεωρώ ότι με τις επιχειρήσεις σκούπα λύνουμε το πρόβλημα, ούτε καν με τα «στρατόπεδα υποδοχής». Απλά κουκουλώνουμε το πρόβλημα. Aλλά υπάρχει κάποια εναλλακτική επιλογή τη δεδομένη στιγμή; Όποιος έχει να προτείνει κάτι ας μας το πει και εμάς.