Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Ιταλία βρέθηκε στα όρια της χρεοκοπίας η απάντηση που δόθηκε ήταν μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, μια υποτίμηση της Λίρας και ένα τεράστιο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Πλην της υποτίμησης, που δεν μπορεί να γίνει πλέον μέσα στο Ευρώ, σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Εγκέφαλος αυτού του προγράμματος ήταν ο Mario Draghi νυν πρόεδρος της Τράπεζας της Ιταλίας και πιθανότερος υποψήφιος για τη διαδοχή του Trichet στην προεδρία της ΕΚΤ το Νοέμβρη. Τη στήριξη τους στο πρόσωπο του έχουν ήδη εκδηλώσει φυσικά ο Μπερλουσκόνι, πρόσφατα ο Σαρκοζί, αλλά από ότι φαίνεται και η Μέρκελ. Ο λόγος γι αυτό είναι ότι ο Draghi ταιριάζει με τις ανάγκες της Γερμανίας ως ο μεγαλύτερος πολέμιος του πληθωρισμού τραπεζίτης που είχε ποτέ η Ιταλία. Η θητεία του δε στην Goldman Sachs πιθανότατα του δίνει στήριξη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Για την Ελλάδα η ερώτηση είναι η εξής: ποιες θα είναι οι διαφορές που θα φέρει ο Draghi στην διαχείριση της κρίσης σε σχέση με τον Trichet; Η απάντηση είναι σχεδόν καμία. Αντίθετα η Ιταλική εθνικότητα του, μιας χώρας με παράδοση πληθωρισμού, θα τον κάνει πιο ευάλωτο σε πιέσεις της Γερμανίας. Πιο συγκεκριμένα, η επιθυμία του Βερολίνου για άνοδο των επιτοκίων και θωράκιση της Ευρωζώνης έναντι του πληθωρισμού παρά το κόστος που θα δημιουργήσει στα κράτη της περιφέρειας θα γίνει πιο εύκολα αποδεκτή.
Τέλος η θέση του ως αντιπροέδρου στη Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) και μέλους στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου του δίνει μια ακόμα ιδιότητα. Αυτή του τραπεζίτη που μπορεί να διαχειριστεί μια χρεοκοπία. Αυτό γιατί και οι δύο αυτοί οργανισμοί σκοπό τους έχουν να εξακριβώνουν και να καταγράφουν τις τράπεζες και τα συστήματα στα οποία υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας. Πέρα όμως από την εξακρίβωση και την καταγραφή τα όργανα αυτά έχουν και την ευθύνη της διαχείρισης αυτού του κινδύνου. Με άλλα λόγια ο επόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ φέρνει στην Ελλάδα μεγαλύτερη πίεση για δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά και την τεχνική γνώση μιας χρεοκοπίας.