Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν -επισήμως- το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας τους, μέσω μια πιθανής συγκυβέρνησης κατά τα πρότυπα του Γερμανικού «μεγάλου συνασπισμού» κρύβει, όσο να πει κανείς, μια δόση υποκρισίας...
Θυμάμαι για παράδειγμα τι έγινε, όταν ο Ανδρέας Λοβέρδος τόλμησε να πει ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να στηρίξει τον Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία αν τα δύο κόμματα βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση στις επόμενες εκλογές. Έπεσαν να τον φάνε μέσα από το κόμμα του, με πρώτο και καλύτερο τον Ευάγγελο Βενιζέλο και στη συνέχεια όλους αυτούς που κάνουν πώς δεν βλέπουν σε τι κατάσταση βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ κι ονειρεύονται αγώνες για...νίκες!
Όμως κι από την άλλη πλευρά, δεν πάνε πίσω. Η αυτοδυναμία είναι ο μοναδικός στόχος που λένε πώς έχουν στη Νεα Δημοκρατία και μάλιστα θεωρούν εκ του πονηρού όλα τα υπόλοιπα σενάρια. Σαν να μην βλέπουν κι εκείνοι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η ΝΔ είναι μεν πρώτο κόμμα αλλά αυτοδυναμία- προς το παρόν- δεν φαίνεται να κατακτα. Και σαν να μην αντιλαμβάνονται-ορισμένοι - πώς οι συνθήκες απαιτούν συναινέσεις ακόμα κι αν οι πολίτες αποφασίσουν αυτοδυναμίες.
Στην πολιτική όμως, όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται κι άλλα που λέγονται και δεν γίνονται. Η αλήθεια είναι λοιπόν πώς ακόμα κι αυτοί που δημοσίως αντιδρούν στην προοπτική μιας τέτοιας συνεργασίας, γνωρίζουν πώς αν δεν υπάρξει κάποια συνταρακτική εξέλιξη, η προοπτική αυτή θα καταστεί αναπόφευκτη. Γι αυτό και την συζητούν χαμηλόφωνα προς το παρόν και σε πιο κλειστούς κύκλους. Κι όταν κάποιος ψίθυρος φτάσει στα αφτιά του σκληροπυρηνικού κομματικού ακροατηρίου , τότε ακούγεται το γνωστό...καθησυχαστικό: «Δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»...
Μέχρι να αποδειχθεί ότι είναι...