Παράξενη μέρα η σημερινή. Γκρίζα σαν τον ουρανό που σκέπαζε νωρίς το πρωι την Αττική. Οι βεβαιότητες με τις οποίες μεγαλώσαμε ολόκληρες γενιές μοιάζουν πλέον μακρινό παρελθόν. Η αγωνία και η αμφιβολία για το αύριο διαπερνά οριζόντια πλέον την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Προσωπικά ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα πως η καλύτερη λύση για τη χώρα μας θα ήταν η επιστροφή στη δραχμή. Όμως και η επιλογή της στήριξης της νέας δανειακής σύμβασης που υιοθετήθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής προφανέστατα δεν αποτελεί δρόμο στρωμένο με ρόδα. Και αμφισβητείται έντονα όχι μόνο από τα Αριστερά αλλά και από ένα μεγάλο κομμάτι τεχνοκρατών και πολιτικών της άλλης πλευράς.
«Είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο» είπε ο κ. Βενιζέλος . Ο ίδιος εννοούσε πώς η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν πολύ μεγαλύτερο κακό από αυτό που φέρνουν τα νέα μέτρα. Πολύς κόσμος όμως δεν είναι καθόλου βέβαιος , ποιο είναι το κακό και ποιο το χειρότερο. Κι αυτό είναι σίγουρα κακό...
Το ακόμα χειρότερο- κατά την άποψη μου- είναι πώς η διήμερη συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος δεν αντιλαμβάνεται μια πραγματικότητα ζωτικής σημασίας: Ότι στις συγκυρίες που ζούμε η εθνική συνεννόηση είναι απολύτως αναγκαία συνθήκη επιβίωσης της χώρας και του λαού μας. Εθνική συνεννόηση ασφαλώς δεν σημαίνει να συμφωνούμε σε όλα. Σημαίνει όμως ότι μπορούμε τουλάχιστον να ακούμε τον συνομιλητή μας.
Όποιος νομίζει ότι πετώντας τόμους από μνημόνια σε αυτόν με τον οποίο διαφωνεί και αρθρώνοντας κραυγές που ακούγονται όμορφα στα αυτιά του βασανισμένου πολίτη, βοηθάει την χώρα του, μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται.
Ή -ακόμα χειρότερα- ξέρει πολύ καλά και τι κάνει και τι πραγματικά επιδιώκει...