Μεγάλη Παρασκευή με Κόναν τον βάρβαρο και Νίτσε. (A)rTVcial (I)ntelligence: ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΤΙΒΟΛΟΓΙΟ (22/4/11)Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΠΩΣ (ευτυχώς) ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΖΟΣΑΣΤΕΟ Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com / klarinabourana.blogspot.com) καταγράφει κάθε μέρα τα τραύματα των τηλεοπτικών εικονοκλαστικών του εξαρτήσεων σε real time λαϊκής μαναβικής.
(«Τηλεοπτική αναπαράσταση παραδοσιακής φιέστας κοπής του οβελία, σε πρώιμη χριστιανική κοινότητα.»)
ΚΒΟ ΒΑΝΤΙΣ ΝΤΟΜΙΝΑ (ΤΡΙΣ);Ήμουνα δεν ήμουνα 10 χρονών, εννοείται βαρεμένο από μικρός, όταν έσπασα το μισό σπίτι προκειμένου να πείσω τη μάνα μου να με πάει να δει τον «Κόναν το Βάρβαρο» στο Καλυψώ της Καλλιθέας, εφ’ όσον, όπως είχα τσεκάρει στην εφημερίδα είχε τα εξής συναρπαστικά στοιχεία: περιπέτεια, φαντασία, βία πολύ βία (αυτό το έκρυψα από τη μαμά πριν πάμε στο σινεμά) σεξ πολύ σεξ (κι αυτό το έκρυψα) και για πρωταγωνιστή έναν ημίγυμνο μουσκουλωμένο Ούνο πριν ακόμα πιθηκίσει αφόρητα η μούρη του και πριν γίνει κυβερνήτης της Καλιφόρνια. Οκ, ξεπέρνα το σοκ του ότι μπορεί κάποτε να μου άρεσε σαν άντρας ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ γιατί την ίδια εποχή μου άρεσε πολύ και ο Ρόμπερτ Πάουελ που έκανε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ γιατί από το μαστίγωμα και μετά βγάζει την ταινία ημίγυμνος φορώντας ένα μίνι, οπότε καταλαβαίνεις ότι τα γούστα μου ποικίλλουν και είναι βαριετέ. Μπαίνουμε λοιπόν στην αίθουσα η κυρά Σοφία κι εγώ να δούμε τον «Κόναν» ο οποίος σημειωτέον για να μην τα παίρνουμε κι όλα στην πλάκα ξεκινάει με ένα ρητό του Νίτσε παρακαλώ, το «ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς» κι έτσι από τότε μπορώ να λέω ότι έχω διαβάσει και Νίτσε μολονότι δεν έχω ανοίξει ποτέ βιβλίο του. Μισή ώρα μετά, η μάνα κυρά Σοφία έχει αρχίσει να αισθάνεται τουλάχιστον άβολα που πήρε το αμούστακο καμάρι της στην ταινία, εφ’ όσον έχουμε ήδη μετρήσει πέντε αποκεφαλισμούς, δύο ξεκοιλιάσματα, μια νυμφομανή μάγισσα που αφού την πηδάει ο Κόναν την πετάει στη φωτιά και μια ξώβυζη παρθένα που την έφαγε ένα τεράστιο φίδι. Δε χρειάζεται να σου πω ότι είχα κατουρηθεί από τη χαρά μου. Μιάμιση ώρα μετά, μου κόπηκε το κατούρημα βιαίως εφ’ όσον έχουμε φτάσει στο προ φινάλε με τη σκηνή της μεγάλης παρτούζας υπό τους ήχους του Έλληνα Βασίλη Πολυδούρη, με πολλές ξώβυζες, πολλούς ξώβυζους και πολλά φίδια όλοι να κυλιούνται κατάχαμα και να ανταλλάσουνε υγρά . Έξαλλη η μάνα με παίρνει άρον άρον από την αίθουσα, ρίχνει κι ένα μπινελίκι στον αιθουσάρχη που μας άφησε να μπούμε χωρίς να προειδοποιήσει και βάζει άθελα της τα θεμέλια για τη σεξουαλική και κινηματογραφική μου ταυτότητα μέχρι σήμερα. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά, επειδή ξυπνώντας μεγάλη Πέμπτη από hangover εξαιτίας μιας αναπάντεχης στύσης του γατούση Γκαριμπάλντι που προς το παρόν δεν έχω λεφτά για να πάω να τον στειρώσω (τα ακούς αυτά διευθυντή μου;) ανοίγω τον AΝΤ1 για να συνειδητοποιήσω ότι 10 το πρωί στην πρωινή – παιδική ζώνη, έχει προγραμματίσει, ναι, ναι, ναι, τον «Κόναν το Βάρβαρο». Γεγονός που σημαίνει ή ότι το κανάλι του Αμαρουσίου, θεωρεί το περιεχόμενο της ταινίας πιο παιδικό και στο πνεύμα των ημερών από τους Καραμέρο – Χαριτάτους, ή ότι έχει καταλήξει στο ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο βάρβαρο από τα μπακούρικα σάλια των Καραμέρο – Χαριτάτων πρωινιάτικα, όποτε μπαίνει μοντέλα στο πλατό, ειδικά τώρα που ξεγκαστρώθηκε και η Φαίη και θα γλυκάνει το αντίπαλο δέος πρωινάδικου στο Mega, με τον Λιάγκα να απαρνιέται τον ορεσίβιο επιβήτορα μέσα του και να μπαίνει στον τηλεοπτικό ρόλο του χαζομπαμπά. Υπάρχει μια ποιητική γεωμετρία στον πασχαλινό προγραμματισμό του ΑΝΤ1, οφείλω να το ομολογήσω. Με τον Κόναν ξεκινάει, με τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» καταλήγει, και οι δύο ημίγυμνοι άντρες των παιδικών μου χρόνων σε ένα πρόγραμμα, ούτε καλωδιακή δηλαδή να πλήρωνα. Χαλάλι, γιατί όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα των καναλιών, έβαλε στόχο να απενεργοποιήσει το ξεσηκωμένο μου υπογάστριο (ελπίζω κι αυτό του Γαριμπάλντι μη μας πηδήξει κι ο γάτος μας πασχαλιάτικα) με μια ανθολογία από τις πλέον ντεκαβλέ θρησκευτικές χολυγουντιανές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Στο Star o «Μπεν Χουρ», δικαιώνει κάθε λεσβία αυτού του κόσμου, γυμνώνοντας τον πιο αντιερωτικό άντρα όλου του Χόλιγουντ, τον Τσάρλτον Χέστον στην ταινία που όπως έγραψε κάποιος κάποτε αποδεικνύει πως τα Όσκαρ είναι τα μοναδικά βραβεία στον κόσμο στα οποία ο στρατόκαυλος μαλακοπίτουρας ηθοποιός με τη φάτσα του μπούλη που τον δέρνανε στο σχολείο, θα μπορούσε να κερδίσει αγαλματίδιο ερμηνείας. Και στο τέλος της ίδιας μέρας, το «Κβο Βάντις» αποδεικνύει πως όσο ατάλαντος κι αν είσαι μπορείς να κάνεις καριέρα εφ’ όσον έκανε ο Ρόμπερτ Τέιλορ, συν την αλήθεια για το πραγματικό ίνδαλμα της Τατιάνας Στεφανίδου: Ναι, η Ντέμπορα Κερ στο ρόλο της καλούλας Χριστιανής, είναι τόσο πειστική και γλυκιά, όσο η Τάτι κάθε φορά που συμπάσχει με έναν χαροκαμένο, σιαμαίο, βιασμένο από εξωλέμβιο καλεσμένο της. Απηυδισμένος και μετά από ένα ιδιαίτερα καλό δίωρο στον Alpha, με την εξαιρετική μίνι σειρά «Οι στυλοβάτες της γης» σε παραγωγή Ρίντλεϊ Σκοτ που θα την παίζει κάθε μέρα ως και την Κυριακή στις 21.00, σκέφτηκα τον εσωτερικό ποιοτικό μου εαυτό, αυτόν που κάθε Πάσχα άκουγε με τη μανούλα τη Λαμπέτη σε δίσκο να διαβάζει τα ευαγγέλια (και μετά αναρωτιέται η μάνα μου γιατί έγινα αδερφή;). Ανελέητο πράγμα η τηλεόραση, εννοείται πως δεν μου την άφησε την παιδική ανάμνηση αλώβητη. Τι έπαιζε ο Αlpha 2 η ώρα αξημέρωτα Μεγάλης Παρασκευής; Το αριστούργημα «Η Τελευταία Παράσταση». Να βλέπεις με πέντε βότκες στο κεφάλι τη νευρωτική Μαρίνα Καλογήρου ως Λαμπέτη λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στην ερμηνεία – κλινικό περιστατικό της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη να χαμουρεύεται με μουσική υπόκρουση ορχηστρικά θέματα του Χατζιδάκη με τον Μέμο Μπεγνή, το Χρήστο Λούλη και τον Γιώργο Καραμίχο σε κατοχικό μετακομμουνιστικό ντελίριο, σε κάνει πολύ απλά να θες να ξαναπαίξεις το δίσκο με τη Λαμπέτη που απαγγέλει τα Ευαγγέλια αλλά ανάποδα μήπως και βρεις κρυμμένα σατανιστικά μηνύματα. Ειδικά η σκηνή που η Λαμπέτη μιλάει για την απολογία του Μπελογιάννη στο δικαστήριο, μου ακύρωσε όλη τη χαλάουα, μου σήκωσε την τρίχα κάγκελο και με έκανε να καταλάβω γιατί το «Νησί» μπορεί και να είναι αριστούργημα. Έντρομος, πήρα αγκαλιά τον Γκαριμπάλντι, κι έβαλα στο dvd τον «Καλιγούλα» που τα έχει όλα τα προηγούμενα σε υπερβολή και με λίγη καλή διάθεση, τη λες και πασχαλινή ταινία λόγω χλαμύδας: ρωμαϊκό υπερθέαμα, οσκαρικές ηθοποιούς σε υστερία, μουσκουλωμένους επιβήτορες, παρτούζες με νάνους και σιαμαίους που θα μπορούσε να καλέσει η Τατιάνα, λεπρούς, σταυρώματα, σεξ, βία και σανδάλια. «Γκαριμπάλντι γιατί με κοιτάς λάγνα και τρίβεσαι πάνω μου; Τρίτη του Πάσχα στα κόβω (κυριολεκτικά) αυτά». Και επανακτώ την επαφή μου μαζί σας μετά από μια σύντομη ανάπαυλα. Χρόνια πολλά αδέρφια και να με χαίρεστε για την ονομαστική μου.