Η δημοσιονομική κρίση που απορρύθμισε τον κοινωνικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας οδήγησε πολλούς επιχειρηματίες στην χρεοκοπία. Υγιείς στο παρελθόν επιχειρήσεις χάθηκαν σε λίγους μήνες εξαιτίας της κατάρρευσης του εμπορίου αφού οι καταναλωτές έχασαν τα εισοδήματα τους. Οταν δεν σου φτάνει ο μισθός σου για τα στοιχειώδη, περιορίζεις δραματικά τα έξοδα σου.
Η μεγάλη ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησε ένα ελληνικό life style που σίγουρα υπέφερε από ένα πολιτισμικό επαρχιωτισμό. 'Εδωσε όμως θέσεις εργασίας, δημιούργησε νέα (στρεβλά) είδωλα και κατοχύρωσε ένα καινούριο μοντέλο ευημερίας. Ολα αυτά τα προϊοντα, επειδή δεν υπήρχε ελληνική βιομηχανία, ήρθαν από το εξωτερικό, πληρώθηκαν από τα δάνεια και τα κέρδη επέστρεψαν στις χώρες που μας δάνειζαν.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις του ελληνικού life style, δεν ειχαν βάθος, δεν αναδιαρθρωθηκαν έγκαιρα, δεν είχαν αποτελεσματική διαχείριση, είχαν μεγάλο δανεισμό με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν όταν οι τράπεζες έπαψαν να τις χρηματοδοτούν.
Οι ίδιοι οι επιχειρηματίες για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους, προτιμούσαν να πληρώνουν τους προμηθευτές τους, πηγαίνοντας πίσω τις υποχρεώσεις τους στο δημόσιο και στους εργαζόμενους. Πίστευαν ότι όταν θα γύριζε η οικονομία θα ρύθμιζαν τις οφειλές τους. Κάποιοι μάλιστα, για λόγους "εγωϊσμού" έριξαν και δικά τους χρήματα μπας και τις σώσουν.Είχαν προφανώς υποτιμήσει το βάθος της κρίσης και μπήκαν σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Ετσι ήρθε το τέλος.
Ενα απο τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα είναι ο Λάκης Γαβαλάς. (Προφανώς ακολουθούν και άλλοι!) Αποθεώθηκε, την εποχή της δόξας, απο τα ΜΜΕ και σήμερα διαπομπευεται δημοσίως.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όσοι χρεοκοπούν ή χρωστούν στο δημόσιο θα πρέπει να γίνουν και ήρωες, ή να εκλεγούν στην Ακαδημία Αθηνών. Αντιθέτως! Δεν θα πρέπει όμως και η κοινωνία μας να καταρρακώσει κάθε έννοια πολιτισμού, ικανοποιώντας τα αρχέγονα ένστικτα ανθρωποφαγίας. Ξέρω ότι πολλοί θα πούν ότι αφού είμαστε, θεωρητικά, όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους, δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις. Σωστά! Η δικαιοσύνη θα πρέπει νηφάλια να κρίνει και να αποδώσει ευθύνες. Μια πολιτισμένη όμως κοινωνία αποδίδει αμερόληπτα δικαιοσύνη! Δεν εξοντώνει ούτε εκδικείται για να εξαγνιστεί η ίδια για τις συλλογικές της αμαρτίες! Ούτε φυσικά εκχωρεί στον λαϊκισμό του κίτρινου Τύπου τον ρόλο του δημόσιου εισαγγελέα!