Αν έχουμε παράπονο, να πέσει φωτιά να μας κάψει. Κάθε μέρα που περνάει αναστατώνεται ευχάριστα η καθημερινότητα μας. Φροντίζουν γι' αυτό επιφανείς πασόκοι υπουργοί.
Ο Χρυσοχοίδης μας πληροφόρησε – ως άλλος Χριστόδουλος που δεν πήρε χαμπάρι τι γίνονταν επί Χούντας γιατί... διάβαζε – ότι δεν ήταν δουλειά του να διαβάσει τι προέβλεπε το Μνημόνιο. Τότε ασχολούνταν με την πάταξη του εγκλήματος. Αίφνης, μας ανακοίνωσε δηλαδή ότι τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο – τα οποία τα στήριξε και ο ίδιος με την ψήφο του αλλά και την παρουσία του στα κανάλια – δεν αφορούν όλους μας, αλλά υπουργεία "ειδικού σκοπού". Φαντάζομαι ότι αργότερα, όταν έγινε υπουργός Ανάπτυξης έριξε ένα ξεφύλλισμα για να πάρει μια ιδέα, έτσι για να έχει τι να λέει.
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τον συλλογισμό αλλά και τις καθημερινές "πατάτες" που αμολάει ο χρισθείς από Μέσα Ενημέρωσης ως "πρωτοκλασάτος" που – συν τοις άλλοις – υποστηρίζει ότι "δικαιούται" να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινήματος. Τη μια μας λέει ότι πάσχει από σύνδρομο αλτσχάιμερ, ξεχνώντας ότι στα υπουργικά συμβούλια ήταν από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές όλων: Από το Μνημόνιο έχρι το δημοψήφισμα. Την άλλη αυτομαστιγώνεται λέγοντας ότι έκανε λάθος για όλα αυτά και την επομένη δηλώνει ότι ο Παπανδρέου "ούτε σε αποικία δεν μπορεί να είναι υποψήφιος" .
Θαυμάζω ειλικρινά το θάρρος του ανδρός. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος υπουργός – πολιτικό στέλεχος που να έχει κάνει τόσο γενναία αυτοκριτική, που να έχει παραδεχθεί δημοσίως, τόσο ωμά λάθη που έχει διαπράξει. Αλλά ταυτόχρονα θαυμάζω την άνεση – στα όρια του θράσους – με την οποία απευθύνεται στην κοινή γνώμη. Ως να έχει απέναντι του ιθαγενείς. Μόνο που αυτά που λέει "ούτε σε αποικίες" δεν μπορούν να περάσουν. Μένει να αποδειχθεί στις επερχόμενες κάλπες.