Μια απο τις κυριότερες αιτίες της διαχρονικής κακοδαιμονίας της ελληνικής κοινωνίας είναι σίγουρα η αδυναμία να διαχειριστούμε με τρόπο ορθολογικό τα προβλήματα μας!
Η σύγχρονη ελληνική ιστορία, είναι, δυστυχώς, το άθροισμα λανθασμένων επιλογών σε κρίσιμες συγκυρίες που την οδηγούσαν μονίμως σε αδιέξοδα. Ακόμα και όταν έγιναν σωστές επιλογές, όπως η ένταξή μας στην ΕΟΚ, φροντίσαμε στην συνέχεια να τις υπονομεύσουμε, βάζοντας τις βάσεις για τα επόμενα αδιέξοδα.
Η Ελλάδα, για να περιοριστούμε στην μεταπολιτευτική ιστορία, είχε το 1974 μια μοναδική ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί συνολικά κλείνοντας οριστικά τον φαύλο κύκλο των διχασμών, της διαφθοράς, της υπανάπτυξης,
της ανομίας, της αδικίας και εν τέλει της υποτέλειας. Η χώρα, είχε μια μοναδική ευκαιρία να αναδιαρθρώσει την οικονομία της, να απαλλαγεί απο τα στερεότυπα του εθνικισμού και της πολιτισμικής υπανάπτυξης στην οποία την είχαν καταδικάσει τα δύο άκρα: Η αναχρονιστική δεξιά και η σταλινική αριστερά!
Δυστυχώς, το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης υπήρξε αναντίστοιχο με το στοίχημα με έβαλε τότε η ελληνική κοινωνία με τον εαυτό της και τους εταίρους της. Η οικογενειοκρατία, οι κομματικές γραφειοκρατίες
που λειτουργούσαν συστηματικά σαν μοχλός πίεσης συντεχνιών και συμφερόντων (μικρών ή μεγάλων) ενθαρρύνοντας την διαφθορά, καθώς και το τεράστιο έλλειμα κοινωνικότητας και ουσιαστικής αλληλεγγύης που
σφραγίζουν την συλλογική ιδιοσυγκρασία του έλληνα, μας εγκλώβισαν σε αυτή την φυλακή της αναποτελεσματικότητας.
Μολονότι η χώρα άλλαζε, συχνά προς το καλύτερο, η ίδια η κοινωνία καταδάφιζε το αξιακό της σύστημα! Η κομματοκρατία ισοπέδωνε την αξιοκρατία, η ευκολία αντικαθιστούσε την προσπάθεια και τα δάνεια το πραγματικό ΑΕΠ. Αυτή η δήθεν κοινωνία των ίσων ευκαιριών εξελίχθηκε σε ένα κλειστό σύστημα ανακατανομής προνομίων που μας αποβλάκωσαν συλλογικά. Προϋπόθεση για να πετύχεις δεν ήταν η «δεξιότητα», αλλά ο
βαθμός κυνισμού που σου επέτρεπε χωρίς αναστολές να ενταχθείς σε ένα διεφθαρμένο, κρατικοδίαιτο και αναποτελεσματικό σύστημα εξουσίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης και διαπαιδαγώγησης. Η δεξιά, που δεν κατάφερε να μεταρρυθμιστεί εγκαίρως πολιτισμικά, πλήρωσε τις παλιές
αμαρτίες της. Η πίεση των δύο άκρων δεν άφησε ζωτικό χώρο για μια μοντέρνα αριστερά, απαλλαγμένη απο στερεότυπα και αναχρονισμούς. Το πιο προχωρημένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας συνέχιζε να ιδιωτεύει,
θεωρώντας μάταια κάθε προσπαθεια ουσιαστιής μεταρρύθμισης!
Η κρίση φαντάζει σήμερα, σαν μια τελευταία ευκαιρία μεγάλων αλλαγών στην ελληνική κοινωνία που θα την βγάλει ισως απο τον φαύλο αυτό κύκλο της ανωριμότητας! Ας το ελπίσουμε!