Αυτές τις μέρες έγιναν δύο κηδείες στα Σκόπια, μια πραγματική και μια συμβολική. Οι γείτονές μας έθαψαν με τιμές τον πρώτο πρόεδρο της χώρας Κίρο Γκλιγκόροφ πάνω σε αγροτικό(!) ενώ χθές αποφάσισαν να κηδεύσουν και το «πρώην Οθωμανικό βιλαέτι της Ελλάδας» όπως αναφέρονται περιπεκτικά σε εμάς.
Τελέστηκε λοιπόν η εξόδιος ακολουθία της Ελλάδας όχι στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη αλλά στα Σκόπια. Κάψανε την ελληνική σημαία, μοίρασαν κηδειόσημα και μας ευχήθηκαν καλό κατευώδιο. Ίσως τελικά η μεγαλύτερη ένδειξη ότι υπάρχει ο «Θεός της Ελλάδας» να είναι οι ίδιοι οι γείτονές μας. Είναι ευχής έργον ότι έχουμε γείτονες που δεν έχουν με τίποτε άλλο να ασχοληθούν παρά με το να προκαλούν την χώρα μας. Αν το καλοσκεφθείτε ο μόνος λόγος για τον οποίο ο βόρειος γείτονάς μας είναι γνωστός στην παγκόσμια σκηνή είναι για το πρόβλημα της ονομασίας της χώρας. Κατά τα άλλα η ΠΓΔΜ είναι παντελώς βουβή και άγνωστη στον κόσμο.
Οι δύο αυτές κηδείες σφραγίζουν με ένα συμβολικό τρόπο την μεγάλη στροφή που έχει κάνει η ηγεσία των Σκοπίων την τελευταία δεκαετία και η οποία δημιουργεί ένα εκπληκτικό παράδοξο το οποίο τελικώς αποβαίνει εις βάρος της ίδιας της ΠΓΔΜ.
Το 1991, η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» διακήρυξε την ανεξαρτησία και αποσχίσθηκε από την Γιουγκοσλαβία σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο. Το κατόρθωμα του Γκλιγκόροφ ήταν αξιοσημείωτο αφού η αποκοπή από την ομοσπονδία έγινε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Με εξαιρετική διπλωματική ικανότητα, η τότε ηγεσία των Σκοπίων έδειξε προς κάθε κατεύθυνση ότι είναι μια φιλειρηνική χώρα που το μόνο που θέλει είναι ευημερία και ανάπτυξη. Μέσα σε λίγα χρόνια η ΠΓΔΜ κατάφερε να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι στο ζήτημα της ονομασίας η Ελλάδα ήταν το «επιτειθέμενο μέρος» δείχνοντας την Αθήνα ως αδιάλλακτη και αγκυλωμένη σε ένα άνευ σημασίας ιστορικό ζήτημα.
Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι οι εταίροι μας ακούγοντας τη φράση «η Μακεδονία είναι Ελλάδα» θεωρούσαν πως η Ελλάδα είχε αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος των Σκοπίων. Η πολύ ορθολογική κίνηση της ηγεσίας των Σκοπίων τότε κατάφερε να δημιουργήσει τετελεσμένα, καθώς περίπου 150 χώρες σήμερα έχουν αναγνωρίσει τη γειτονική μας χώρα με τη συνταγματική της ονομασία.
Ευτυχώς για την Αθήνα, μετά την απομάκρυνση της πρώτης γενιάς πολιτικών ήρθε στην εξουσία ο Νικολά Γκρουέφσκι. Με μια άκρως επιθετική ρητορική και με όλο αυτό το κιτς εθνικιστικό παραλήρημα ο Γκρουέφσκι κατάφερε να αναιρέσει όλη την καλή «μαγιά» που είχαν δημιουργήσει οι προκάτοχοί του. Έτσι μετά από μια δεκαετία που η ελληνική πολιτική ηγεσία πράγματι ωρίμασε και τάχθηκε υπέρ της σύνθετης ονομασίας, τώρα είναι τα Σκόπια αυτά που είναι αδιάλλακτα και δεν αποδέχονται αυτό που πρότειναν δέκα χρόνια πριν!
Το ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει εμας όμως είναι γιατί πρέπει να αφήνονται στην τύχη τόσο μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στο όνομα του λαϊκισμού και των εύκολων λεονταρισμών. Τη δεκαετία του 1990 η χώρα μας δαπάνησε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για ένα θέμα που θα μπορούσε να είχε λυθεί με μια ονομασία τύπου «Σλαβομακεδονία». Τότε μας φαινόταν εθνική προδοσία, σήμερα θα παρακαλούσαμε να μπορούσε να πέσει ξανά αυτό το όνομα στο τραπέζι.
Δυστυχώς δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι τα κράτη που επιμένουν να συντηρούν τα προβλήματα κάθε φορά θα τα βρίσκουν μπροστά τους και θα διαπραγματεύονται για λύσεις που είναι σαφώς χειρότερες από τις προηγούμενες, ελπίζοντας πως ο «πανταχού παρών» θα σώσει για άλλη μια φορά την παρτίδα.