Περπατάω αυτές τις παγωμένες μέρες στο κέντρο της Αθήνας και βλέπω ότι οι επαίτες που κρατούν βρέφη ή λίγο μεγαλύτερα παιδιά στα χέρια και ζητούν βοήθεια από τους περαστικούς αυξάνονται και πληθύνονται. Ισως να φταίνε οι γιορτές, ίσως η ανέχεια που γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονη και οδηγεί στην ζητιανιά όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Από τα σχολικά μου χρόνια άκουγα να μου λένε ότι «ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να δίνεις χρήματα σε ζητιάνους που εκμεταλεύονται μικρα παιδιά με αυτόν τον τρόπο». Μου επαναλάμβαναν ότι δίνοντας χρήματα οδηγείς ακόμα περισσότερους τέτοιας μορφής επαίτες στους δρόμους και μαζί τους ακόμα περισσότερα παιδιά. «Να πάτε να δουλέψετε» άκουγα κάποιους -ακόμα πιο «σκληρούς»- να τους λένε μόλις εκείνοι άπλωναν το ένα τους χέρι κρατώντας στο άλλο το παιδί τους, ή -ενδεχομένως- και κάποιο άλλο παιδί από αυτά που ορισμένοι «νοικιάζουν» γι αυτή τη δουλεια.
Κάθε φορα που περναω μπροστα από έναν επαίτη που' χει στην αγκαλιά του ένα παιδί προσπαθώ να φέρω ξανα στο μυαλό όλα αυτά τα απολύτως λογικά επιχειρήματα. Αλλα, πώς να μπουν στη ζυγαριά και να βαρύνουν περισσότερο από ένα ζευγάρι παιδικά μάτια; Αυτή η λογική όσο τετράγωνη και να είναι, ειδικά τούτες τις μέρες, με ξεπερνάει. Καλη χρόνια σε όλους...