Η παρέμβαση του Ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών στην υπόθεση του Βατοπαιδίου υπερέβη, κατά την άποψη μου, κάθε όριο ωμής ανάμειξης στα εσωτερικές ζητήματα ενός ανεξάρτητου Δυτικού δημοκρατικού κράτους.
Χωρίς να κρίνω την ουσία της υπόθεσης προφυλάκισης του Εφραίμ, το να βγαίνει το υπουργείο Εξωτερικών μιας χώρας όπως η Ρωσία και να θέτει ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μια άλλη χώρα που, αν μη τι άλλο, αποτελεί κοινοβουλευτική δημοκρατία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί ανοικτή πρόκληση. Μια πρόκληση που πολύ σωστά προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ότι «η Ελλάδα δεν δέχεται υποδείξεις»
Εγώ θα πρόσθετα στην ανακοίνωση αυτή, ότι η Ελλάδα δεν δέχεται υποδείξεις και μάλιστα από μια χώρα όπως η Ρωσία. Μια χώρα που πρόσφατα έκανε εκλογές η εγκυρότητα των οποίων αμφισβητήθηκε έντονα από την αντιπολίτευση η οποία είναι ακόμα στους δρόμους. Μια χώρα που πρόεδρος και πρωθυπουργός ανταλλάσσουν ρόλους κατά τις επιθυμίες τους κάνοντας λάστιχο την νομοθεσία. Μια χώρα που δημοσιογράφοι οι οποίοι κάνουν την δουλειά τους υφίστανται τα πάνδεινα. Μια χώρα που οι αντικαθεστωτικές φωνές αντιμετωπίζονται σε πολλές περιπτώσεις όπως... τα παλιά καλά χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, Ε, λοιπόν, πολύ της πάει αυτής της χώρας να κάνει υποδείξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Και κάτι ακόμα: Ήθελα πολύ να έβλεπα τι θα γινόταν αν μια ανάλογη ανακοίνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα είχε εκδώσει σε τόσο έντονο ύφος το Αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών. Αλλά εκείνοι, βλέπετε, είναι γνωστοί «φονιάδες των λαών». Ενώ οι Ρώσοι, όπως μας πιπιλίζουν το μυαλό διάφοροι χρόνια τώρα, είναι «φίλοι» μας. Άμα έχεις τέτοιους φίλους....