Επαιζε μόνη της η κυβέρνηση, και κατάφερε να... χάσει με τις τηλεοπτικές άδειες!
Το τηλεοπτικό τοπίο, έζεχνε αφόρητα εδώ και 27 χρόνια. Ο μικροκομματισμός και η πολιτική σκοπιμότητα, σε συνδυασμό με τον πελατειακό και διαπλεκόμενο χαρακτήρα του μεταπολιτευτικού κράτους, είχαν στήσει ένα σκηνικό αλληλεξάρτησης και συμφεροντολογισμού μεταξύ της εκάστοτε κυβερνήσεως και των καναλαρχών, που χρησιμοποιούσαν την δύναμη της ενημέρωσης για αλλότριους οικονομικούς στόχους. Το ακατανοήτως συνεχιζόμενο καθεστώς (παράνομης) “προσωρινότητας”, επέτρεπε σε πολιτική και οικονομική εξουσία να αλληλοεκβιάζονται, να κάνουν τα “παιγνίδια” τους, να... φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!
Η “δέσμευση” για οριστικό και νόμιμο ξεκαθάρισμα αυτού του αισχρού αλισβερισιού, αναβαλλόταν από... κυβερνητική χρήση σε κυβερνητική χρήση, από κομματική εναλλαγή στην εξουσία στην επόμενη. Και ζούσαν αυτοί καλά εν... εκκρεμότητι, και η δημοκρατική τάξη χειρότερα. Ως εκ τούτου, η πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση ότι όταν έρθει στην εξουσία θα έβαζε τέρμα σ' αυτό το διαπλεκόμενο τοπίο, ήταν μια καλοδεχούμενη υπόσχεση αποκατάστασης υγιών όρων του παιγνιδιού στο ζωτικό τομέα της ενημέρωσης και της πληροφόρησης, αλλά και της διαφάνειας και μη διαφθοράς στις προμήθειες και τις αναθέσεις των έργων και των προμηθειών του δημοσίου, που βρίσκονταν σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια ων καναλαρχών. Πεδίον δόξης λαμπρόν για μια πραγματικά αριστερή παράταξη, όταν εξασφάλιζε την εξουσία...
Είχε την ευκαιρία -και το επικοινωνιακό συμφέρον- η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα να το πράξει και να εξασφαλίσει την επιβράβευση της κοινωνίας. Δεν το τόλμησε. Όχι επειδή “ήταν σχεδόν αποκλειστικά εστιασμένη στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές...” (αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις) και τις... επιδόσεις του Βαρουφάκη. Αλλά επειδή αντελήφθη ότι συνεχίζοντας το παιγνίδι των προκατόχων της, θα μπορούσε να... νταραβερίζεται επ' ωφελεία της με τους καναλάρχες (και τις... γάτες Ιμαλαΐων!), τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσει την δική της διαπλοκή ή να εξασφαλίσει την υποταγή της υφιστάμενης!
Μετά το φιάσκο του καλοκαιριού του 2015, την γελοιότητα του δημοψηφίσματος και της μετατροπής του “όχι” σε “ναι” σε χρόνο dt, της σοβαρής ήττας που υπέστη το “αριστερό” προφίλ της (και με την αποχώρηση των Λαφαζανοστρατούληδων...), και προκειμένου να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων της εν όψει των πρόωρων εκλογών, ξανάφερε το θέμα των τηλεοπτικών αδειών στην πρώτη γραμμή, το αναβάθμισε σε... επαναστατική παντιέρα. Μόνο που μετά την δεύτερη εκλογική νίκη της πέρσι τον Οκτώβριο,το... ξέχασε! Υποχρεώθηκε να το ξαναφέρει στην επικαιρότητα, μετά την αποκάλυψη της απάτης του “προγράμματος Θεσσαλονίκης”, τα νέα σκληρά μέτρα κατά μισθωτών και συνταξιούχων, την νέα φορολογική λαίλαπα και την συνακόλουθη διαρροή των υποστηρικτών της, όπως καταγράφουν η μια μετά την άλλη δημοσκόπηση...
Η όλη “μεθόδευση Παππά” στο συγκεκριμένο ζήτημα, όμως, αποδεικνύει (και το επιβεβαιώνουν και οι τελευταίες εξελίξεις, μετά την απόφαση του Σ.τ.Ε) ότι το τελευταίο για το οποίο πραγματικά νοιάζεται η κυβέρνηση, είναι η τάξη και η διαφάνεια στο τηλεοπτικό τοπίο. Βιάστηκε να φτιάξει ένα νόμο αμφίβολης συνταγματικότητας που μετέφερε όλες τις εξουσίες στον...κ. Παππά, καθόρισε αυθαίρετα και ύποπτα τον αριθμό των καναλιών σε 4, έστησε ένα αμφιλεγόμενο και προσβλητικό σ' επίπεδο χυδαιότητας για τους συμμετάσχοντες διαγωνισμό (για τον οποίον , μάλιστα, πανηγύριζε, επειδή “ξεφτίλισε τους καπιταλιστές!”), μαγείρεψε... πόθεν έσχες με βοσκοτόπια! Την ώρα που εκκρεμούσε στο Σ.τ.Ε η απόφαση για την συνταγματικότητα ή μη του νόμου της! Και όχι μόνο ακολούθησε πρωθύστερη πορεία, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός έσπευσε δημόσια να προκαταλάβει (αν όχι να υποδείξει...) την απόφαση του Σ.τ.Ε, λέγοντας ότι “αποκλείεται να κρίνει τον νόμο και τον διαγωνισμό αντισυνταγματικό, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...”!
Αλλά... να που γίνονται! Παρά τις αφόρητες πιέσεις στους ανώτατους δικαστές (ακόμη και με ροζ χρώμα χυδαιότητας...) , τις πανικόβλητες κραυγές “οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με δικαστικές αποφάσεις!” (είπε κανείς κάτι τέτοιο;), τις απαράδεκτες και καθεστωτικές καταγγελίες ότι “πρόκειται για δικαστικό πραξικόπημα”, και τις φασιστικές εξαλλοσύνες υπουργών ότι “βρισκόμαστε σε πόλεμο”! Και, αλήθεια, τι ακριβώς εννοούσε η (όλο και γραφικότερη...) κ. Γεροβασίλη, όταν δήλωνε ότι αντισυνταγματικό βρήκε τον νόμο το Σ.Τ.Ε. “που στο παρελθόν έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια, τι PSI και τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα...”; Ότι αποφάσισε με πολιτικά κριτήρια και όχι ανεξάρτητα, ε; Κι' αν έβρισκε τον νόμο συνταγματικό (όπως και όλα τα προαναφερθέντα...) η απόφαση θα ήταν ανεπηρέαστη και δημοκρατική; Μονά ζυγά δικά της;
Γιατί όλη αυτή η βιασύνη και ο αυταρχισμός; Γιατί δεν περίμενε να συσταθεί κάποια στιγμή το ΕΣΡ που έχει και την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρμοδιότητα για τις άδειες; Γιατί, επιτέλους, αφού έκανε τον νόμο στα μέτρα της και αυτός αμφισβητήθηκε, δεν περίμενε την απόφαση του Σ.τ.Ε. αλλά... έσπευσε να δημιουργήσει τετελεσμένα;
Τείνω να πιστέψω ότι εάν η κυβέρνηση δεν είχε προκλητικά και αλαζονικά περιφρονήσει τις νόμιμες διαδικασίες, αν ακόμη δεν είχε επιτεθεί με τον ανοίκειο τρόπο που το έκανε στην Δικαιοσύνη, είναι πολύ πιθανόν η απόφαση των δικαστών να ήταν διαφοροποιημένη, να άφηνε κάποια περιθώρια ενδιάμεσων διορθωτικών κινήσεων. Ο τσαμπουκάς και η καθεστωτική νοοτροπία της κυβέρνησης, της κόστισε την μεγάλη και σημαδιακή ήττα που υπέστη, σ' ένα πεδίο που μπορούσε άνετα και αδιαμφισβήτητα να καταγάγει περιφανή νίκη.
Και να απαξιώσει, να υπονομεύσει, να θέσει σε αμφισβήτηση την λειτουργία και την εκπροσώπηση ενός θεσμού, με τον οποίον κανείς δεν πρέπει να παίζει. Την Δικαιοσύνη...