Είναι μέρες «γιορτινές» και υπόσχομαι να μην κουράσω με άλλο ένα άρθρο για την κρίση και το πως φτάσαμε εδώ. Ούτε να αναφερθώ στο πνεύμα των Εορτών που πρέπει να μας κάνει φιλάνθρωπους, αναλογιζόμενοι πως κάποιοι συμπολίτες μας πεινάνε ενώ εμείς θα χαρούμε με τις οικογένειές μας. Η απορία που έχω είναι μια: Τι ακριβώς πάμε να γιορτάσουμε;
Αν κάτι με ενοχλούσε πάντα με τα Χριστούγεννα είναι αυτή η επίπλαστη χαρά που πρέπει να νιώσουμε επειδή είναι «Γιορτές». Θα μου πείτε μέσα σε όλη αυτή την εθνική κατήφεια είναι μια κάποια παρηγοριά. Το πρόβλημα δεν είναι η χαρά, είτε φυσική είτε τεχνητή αλλά ότι είναι εκφρασμένη με ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό τρόπο. Είναι κόκα κόλα, γαλοπούλα και ανταλλαγή δώρων. Και όλα αυτά με ένα πασπάλισμα «ελληνικότητας» με μπουλούκια παιδιών που νοιάζονται μόνο για τα λεφτά κουτσολέγοντας δυο στίχους από τα κάλαντα.
Mια «κοσμική θρησκευτική εορτή»
Σε αντιδιαστολή με το Πάσχα που κάπως ακόμα αντιστέκεται, το «πνεύμα των Χριστουγέννων» έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα οξύμωρο σχήμα: μια κοσμική θρησκευτική εορτή. Ίσως στα ελληνικά δεν φαντάζει τόσο προκλητικό αλλά στα αγγλικά ο όρος «secular religious feast» θα τάραζε και μόνο οπτικά τον αναγνώστη. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα έχουν μετατραπεί σε μια καθαρά κοσμική εορτή η οποία έχει μια θρησκευτική αφορμή: τη γέννηση του Ιησού.
Είναι δε τέτοια η ανάγκη «εκλογίκευσης» που κάθε χρόνο τέτοια εποχή αρχίζουν οι επιπέδου νηπιαγωγείου συζητήσεις για το αν γεννήθηκε ο Χριστός η όχι στις 25 Δεκεμβρίου, αν το αστέρι της Βηθλεέμ ήταν κομήτης ή ο Βαλτάσαρ και ο Μελχιώρ ήταν Πέρσες ή Ασσύριοι. Σαν δηλαδή το σωτηριολογικό μήνυμα, η κατά σάρκα γέννηση του Χριστού, η παρέμβαση του Θεού στην Ιστορία να εξαρτάται από δεύτερης ή τρίτης διαλογής «πληροφορίες».
Τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκπληξη της Ζωής. Της Ζωής που ενδύεται τη σάρκα, τη φθορά για να νικήσει το Θάνατο. Κολάζει τη λογική σας; Αδιαμφισβήτητα. Αλλά από πότε η πίστη έγινε θέμα λογικής;
Για αυτούς τους λίγους που το πρωΐ των Χριστουγέννων αντί για τα μπουζούκια και τα κλαμπ της Πειραιώς θα πάνε στην τοπική εκκλησία η φράση «Παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός» που θα ακουστεί διασώζει ακόμα την εξαιρετική ποιητική που προσπαθεί να μιλήσει με όρους ανθρώπινους για το υπερφυσικό, το ασύλληπτο στη λογική μας αναγκαιότητα.
Για τους άλλους είναι απλά μια αργία που θα γιορταστεί φέτος με «μια κάποια θλίψη». Αυτοί που δεν θα μπορέσουν να «απολαύσουν τα Χριστούγεννα» λόγω κρίσης μάλλον δεν έμαθαν ποτέ πως να τα γιορτάζουν.