Κακό πράγμα η μνήμη, ενίοτε.
Θυμάμαι, κάποτε, πριν από χρόνια, σε μια ΔΕΘ μετά την ένταξη της χώρας στα μνημόνια, είχα ρωτήσει τον τότε Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, γιατί επιλέγονται σε συνθήκες κρίσης πάντοτε συντηρητικές λύσεις.
Είχα γνήσια απορία, αν η κεντροαριστερά, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν έχει τις λύσεις που πρέπει, σε στιγμές που είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ.
Σαφή απάντηση δεν πήρα, ούτε έχω πάρει ως σήμερα. Και ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε με σημαία τις αριστερές λύσεις, αλλά εφάρμοσε ακραία νεοφιλελεύθερες.
Ηταν αναγκασμένος θα μου πείτε. Οι συσχετισμοί δύναμης, οι ισορροπίες, το χρέος, τα λάθη του παρελθόντος.
Ομως αίφνης, χθες, πήγα να πιστέψω ότι βρήκα την απάντηση στην απορία μου.
Από το Σκοπευτήριο Καισαριανής, όπου εκτελέστηκαν εκατοντάδες αριστεροί επί Κατοχής, ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε να έδωσε ελπίδα ξανά σε ένα κομμάτι κόσμου της Αριστεράς.
Με αγωνιστική ορολογία του τύπου «ο αγωνιστής δεν μετακινείται ποτέ από τις θέσεις του» παρέδωσε το ΦΕΚ στις δημοτικές παρατάξεις της πόλης με το οποίο παραδίδεται – και τυπικά – το Σκοπευτήριο στους δημότες.
Δάκρυα, αγκαλιές, χειροκροτήματα μέσα στο Σκοπευτήριο. Απ' έξω όμως, έπεφταν χημικά με τα ΜΑΤ να εκδιώχνουν τους διαδηλωτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ.
Μπορεί κάποιος καλοπροαίρετος με την κυβέρνηση να πει πως αυτοί επεδίωκαν τα επεισόδια. Ας το δεχθώ για την οικονομία της συζήτησης.
Δεν ξέρω πόση καλή προαίρεση μπορεί να έχει κάποιος για τα σημερινά. Η εικόνα των συνταξιούχων έξω από το Μαξίμου που έκλαιγαν και ασφυκτιούσαν από τα χημικά της Αστυνομίας, θα στοιχειώνει για καιρό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και αυτοί ήταν «βαλτοί»;
Και εν πάση περιπτώσει, γιατί τα χημικά που έριχναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε συνταξιούχους ήταν «κακά» χημικά, «νεοφιλελεύθερα» και «δεξιά» και σήμερα είναι «προοδευτικά»;
Θα μου πει πάλι κάποιος καλοπροαίρετος για την περίφημη «οργή» Τσίπρα όπως διοχετεύτηκε από το Μαξίμου.
Μόνο που οργισμένοι ήταν όλοι οι προκάτοχοί του – μηδενός εξαιρουμένου – για κινήσεις υπουργών ή για επεισόδια που ξέφευγαν από το μέτρο. Καλή η επικοινωνία αλλά ακόμη καλύτερη η αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι.
Θυμάμαι επίσης τον Αλέξη Τσίπρα, να πηγαίνει για καφέ με τον Γιάνη Βαρουφάκη πλάι του χωρίς ιδιαίτερη αστυνομική συνοδεία. Σήμερα;
Οπως θυμάμαι και το πώς κατακεραύνωνε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας τους προκατόχους του για τις κλούβες που ήταν παρατεταγμένες στην Ηρώδου του Αττικού για να προφυλάξουν τους τότε πρωθυπουργούς, από την οργή του πλήθους. Κλούβες που παραμένουν και σήμερα, πάνω από ενάμιση χρόνο μετά την «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνηση.
Και εγώ έμεινα με την απορία: Η Αριστερά, παγκοσμίως, έχει να προτείνει λύσεις την ώρα της κρίσης; Εκτός αν λύση είναι να μην φοράς γραβάτα...