Διάβασα για τα «χουντικά σταγονίδια» στη Σχολή Ευελπίδων και σοκαρίστηκα. Όχι τόσο, από το γεγονός καθ' αυτό. Αλλά από τις μάλλον υποκριτικές αντιδράσεις πολλών στο δημόσιο βίο.Τα δεν μιλούν καθημερινά με απλούς πολίτες; Δεν έχουν διαπιστώσει ότι εδώ και καιρό έχει εμφιλοχωρήσει σε κομμάτι και της νεολαίας το δηλητήριο του αυταρχισμού ή της ισοπέδωσης της Μεταπολίτευσης; Προσωπικά έχω ακούσει πολλάκις (και έχω ανατριχιάσει) νέους ανθρώπους να λένε ωμά: «Για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου». Ή «ας όψεται αυτός ο στρατιώτης που δεν πάτησε γκάζι στο τάνκ το Νοέμβρη του '73». Όπως και τις φράσεις «Η πολλή Δημοκρατία μας έφαγε», «Α, ρε Παπαδόπουλε» και μύρια όσα απελπιστικά.
Και δεν είναι μόνο γραφικοί νοσταλγοί (ανίδεοι συνήθως) όσοι τα λένε, που έχουν θεοποιήσει τη χούντα του 67. Είναι άνθρωποι που φτάνοντας στο σημερινό αδιέξοδο τα φορτώνουν όλα στη γενιά του Πολυτεχνείου. Είναι φιλοχουντικοί; Όχι. Είναι απογοητευμένοι από το σύστημα της δημοκρατίας που επικράτησε από το 1974 ως σήμερα. Παρότι πολλοί απ' αυτούς το υπηρέτησαν ή το ανέχθηκαν, με όλα του τα στραβά και λειψά. Είναι άνθρωποι που είδαν την αναξιοκρατία, τη φαυλότητα, τον κυνισμό πολιτευομένων και πολιτευτών. Που έζησαν μ' αυτή και τώρα τους πνίγει. Φταίνε αυτοί; Εν μέρει και αυτοί. Που δεν μελέτησαν τι σημαίνει χούντα. Που την αγιοποιούν ανεύθυνα. Που υπήρξαν «συστημικοί» όσο και οι πολιτικοί ταγοί τους. Που δέχθηκαν το ρουσφέτι, που ανέχθηκαν την ταπείνωση του διορισμού στο δημόσιο σε αντάλλαγμα την αξιοπρέπεια και τη βολή τους.
Αλλά ευθύνες φέρει σύμπασα η πολιτική ελίτ της Μεταπολίτευσης. Που κολάκεψε τα πιο ταπεινά ένστικτα, που μετέτρεψαν σε φθηνή συναλλαγή τις πιο ουσιώδεις ανάγκες επιβίωσης: Την εργασία, το μεροκάματο. Και τώρα τους τα παίρνουν όλα πίσω. Η ανευθυνότητα των αρχόντων υπερκάλυψε την ανευθυνότητα των αρχομένων. Η γενιά του Πολυτεχνείου (για την ακρίβεια όσοι την εκπροσώπησαν πολιτικά και απ' αυτούς όχι όλοι) επωμίστηκε ένα βάρος αντίστοιχο με εκείνο των μουζίκων της τσαρικής Ρωσίας στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Πήραν εξουσία και δεν ήξεραν πως να την διαχειριστούν. Επιχείρησαν να φτιάξουν τον «νέο άνθρωπο» ξεχνώντας ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Και οδήγησαν ευγενή ιδανικά-ισότητα, κοινωνικοποίηση αγαθών και καταμερισμός πλούτου- στην απαξίωση. Στην Ελλάδα, πολιτικοί, κομματικά στελέχη, golden boys, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, συνδικαλιστικές ηγεσίες, Δικαιοσύνη, ακόμη και Μέσα Ενημέρωσης, από το 1974 μέχρι σήμερα ακολούθησαν την ίδια πορεία, απαξιώνοντας και ευτελίζοντας βασικές αξίες της Δημοκρατίας.
Και δημιούργησαν το τέρας της αντίδρασης κόντρα στην ίδια τη Δημοκρατία. Και τώρα σκούζουν. Αν δεν υπήρχε ο «οχετός» των δήθεν δημοκρατών δεν θα υπήρχαν και τα «χουντικά σταγονίδια» σήμερα. Μια δυνατότητα υπάρχει εφεξής: Να τελειώνουμε με τις παιδικές ασθένειες του πολιτεύματος μας και να εκχωρήσουν περισσότερες δημοκρατικές εξουσίες στον κόσμο. Αλλιώς η χούντα θα εγκατασταθεί πολύ περισσότερο από μια επταετία.