Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανακινούνται σενάρια που θέλουν την Ελλάδα να είναι το «νέο Κατάρ», ότι στα νερά της κρύβονται αμύθητης αξίας κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και κάθε λογής φυσικού στοιχείου. Όλα αυτά φυσικά «κάποιοι» μας εμποδίζουν από το να τα εκμεταλλευτούμε και να απολαύσουμε τον πλούτο που τόσο απλόχερα μας προσέφερε η φύση.
Είναι δυνατόν να έχει φυσικό αέριο η Κύπρος, η Μέση Ανατολή, η Ρωσία και να μην έχει ο «ομφαλός της Γης», το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου; Κάποιοι κακοί (μαντέψτε ποιοι) που διαρκώς επιβουλεύονται τον Ελληνισμό επιθυμούν να εμποδίσουν τη χώρα από το να καταστεί ενεργειακή υπερδύναμη.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Δεν νομίζω ότι κανείς αμφισβητεί ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν φυσικά κοιτάσματα. Ωστόσο δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ούτε το βάθος στο οποίο βρίσκονται ούτε κατά πόσο η εξόρυξή τους είναι επικερδής για μια εταιρεία με τα σημερινά τεχνικά μέσα.
Επιπλέον κρίσιμο ζήτημα είναι το που βρίσκονται αυτά τα κοιτάσματα και αν η εκμετάλλευσή τους είναι «πολιτικά εφικτή». Διότι αν λ.χ. υπάρχουν κοιτάσματα στα Δωδεκάνησα ή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα είναι πολύ δύσκολο για μια ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει το θέμα χωρίς να υπάρξει αντίδραση της Τουρκίας.
Φυσικά η συνωμοσιολογία είναι ένας φαύλος κύκλος ο οποίος οδηγεί στην χρήση άλλων θεωριών συνωμοσίας προκειμένου να εξηγηθούν οι... υπό συζήτηση συνωμοσίες. Έτσι έχουμε μια αδιάκοπη αναπαραγωγή τέτοιων «αναλύσεων» που μόνο στόχο έχουν το θυμικό του ακροατή.
Πίσω από αυτά τα σενάρια κάποιοι είτε για να αυτοπροβληθούν είτε για να κολακεύσουν, παίζουν διαρκώς με τα αισθήματα του λαού κατά τρόπο χυδαίο. Οι κύριοι αυτοί είτε κατέχουν ακαδημαϊκές περγαμηνές είτε όχι, πωλούν «ελπίδα» ισχυριζόμενοι ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν εν μία νυκτί. Όμως αυτό δεν είναι από μόνο του το μείζον πρόβλημα.
Το βασικό ψυχοπαθολογικό μας πρόβλημα είναι ότι πιστεύουμε ότι με την εκμετάλλευση των πετρελαίων δε θα χρειαστούν άλλα μέτρα, ότι θα ζούμε όπως ζούσαμε και όλα μέλι γάλα. Είναι δυστυχώς η άρνηση της πραγματικότητας την οποία βιώνουμε. Λογική η αντίδραση και η ανάγκη μας. Ωστόσο αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από το ότι τις τελευταίες δεκαετίες δομήσαμε μια κοινωνία διεφθαρμένη, αντιπαραγωγική, χωρίς ίχνος ανταγωνιστικότητας.
Ακόμα και τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά να βρίσκαμε αύριο, είναι βέβαιο ότι με μαθηματική ακρίβεια σε μερικά χρόνια θα βρισκόμασταν στο ίδιο σημείο. Δεν είναι θέμα πόρων αλλά φιλοσοφίας και συστήματος.Αν αυτό δεν αλλάξει θα καταλήγουμε πάντα στο ίδιο σημείο.
Για για να ανατραπεί αυτή η κατάστασση χρειάζεται ένα πράγμα: μεταρρυθμίσεις. Ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα εξορθολογίζουν τη λειτουργία της Διοίκησης, θα μειώνουν τα έξοδα και θα περιορίζουν τον ρόλο του κράτους στην παραγωγική διαδικασία.
Σαφώς στο πλαίσιο αυτό πρέπει να γίνουν σοβαρές έρευνες για την ύπαρξη ή μη κοιτασμάτων στα χωρικά μας ύδατα. Αυτό όμως πρέπει να γίνει με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και την «ευκολία» με την οποία διάφοροι φτιάχνουν «εμιράτα».