Η Ελλάδα ζει στιγμές πολιτικής παράνοιας. Η Νέα Δημοκρατία επί μήνες τώρα ζητούσε εκλογές καταγγέλοντας τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου για την αδιέξοδη, όπως έλεγε, πολιτική που ασκούσε η κυβέρνησή του.
Ο κ. Παπανδρέου μετά από μια ολέθρια -όπως αποδείχθηκε για τον ίδιο- πολιτική εκτίμηση, που όμως δεν είχε να κάνει με την ουσία της πολιτικής του, αναγκάστηκε να απομακρυνθεί από την εξουσία και ενδεχομένως από την ηγεσία του κόμματός του.
Και έτσι, σήμερα όμως ζούμε το εξής παράδοξο: Σχηματίστηκε μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό έναν τεχνοκράτη και με περιορισμένο βίο προκειμένου να συνεχιστεί να εφαρμόζεται αταλάντευτα η πολιτική Παπανδρέου, χωρίς τον ίδιο. Η Νέα Δημοκρατία τη στηρίζει.
Η κυβέρνηση αυτή, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της αποτελείται από τους ίδιους ανθρώπους. Και το σημαντικότερο εισηγείται προς ψήφιση στη Βουλή τον ίδιο Προϋπολογισμό.
Ο Προϋπολογισμός, για όσους το ξεχνούν, είναι το κορυφαίο νομοθέτημα κάθε χρονιάς καθώς καθορίζει απολύτως το τι θα συμβεί όλη την επόμενη χρονιά στην οικονομία της χώρας.
Το κορυφαίο αυτό νομοθέτημα θα το ψηφίσει η Νέα Δημοκρατία παρά το γεγονός ότι έως τώρα έχει καταγγείλει, σε όλους τους τόνους και με κάθε τρόπο, αυτό που αντιπροσωπεύει.
Δηλαδή, θα ψηφίσει ουσιαστικά τον Προϋπολογισμό του ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου. Και συνεχίζει να ζητά εκλογές προφανώς για να εκτελέσει έναν Προϋπολογισμό που δεν πιστεύει επισημαίνοντας απλώς ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα.
Δηλαδή, η Νέα Δημοκρατία θέλει να ψηφίσει ένα κορυφαίο νομοθέτημα που τη δεσμεύει να εκτελέσει όλους τους προηγούμενους νόμους που έχει καταγγείλει επί τόσους μήνες ως αδιέξοδους, φορομπηχτικούς, αντιαναπτυξιακούς, ισοπεδωτικούς, αντιλαϊκούς κ.λπ.
Αν αυτό δεν είναι πολιτική και όχι μόνον παράνοια, τότε περιμένουμε κάποιον άλλο προσδιορισμό.