Αν κάτι παγιώθηκε ως βεβαιότητα από την διαρροή των WikiLeaks μέχρι σήμερα, είναι το ότι η υποκλοπή έγινε... εν Αθήναις από κάποιο «άγνωστο» (τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια...) κέντρο, που διοχέτευσε το προϊόν της στους κατάλληλους αποδέκτες, προκειμένου να ξεσπάσει ο σάλος που ξέσπασε.
Το υπαινίχθηκε πολύ... ευθέως η Λαγκάρντ, το γράφουν όλοι οι ξένοι αναλυτές, περίπου... βαρέθηκε να το “διαψεύδει” ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση, η οποία δεν δίνει καμιά σημασία στο πώς και από ποιόν στήθηκε η δουλειά, αλλά επιμένει στο περιεχόμενο των “αποκαλύψεων”, το οποίο χρησιμοποιεί για να φιλοτεχνήσει το σκηνικό “πολέμου” που επεδίωκε!
Πάλι οι κακοί ξένοι, συνωμοτούν για να μας αφανίσουν, άλλη μια φορά είμαστε θύματα πολέμου που μας έχουν κηρύξει, άρα απαιτείται συσπείρωση περί την κυβέρνηση, και όποιος δεν το κάνει είναι... προδότης!
Είναι... κουσούρι-κατάλοιπο του παρελθόντος για την αριστερά, να αισθάνεται “ασφαλής” και να έχει λόγο ύπαρξης μόνον όταν διώκεται! Όταν έχει απέναντι της κάποιον εχθρό- κι' αν δεν τον έχει, κάνει τ' αδύνατα δυνατά, τα παράλογα λογικά, για να τον κατασκευάσει! Οπότε, μπορεί να ξεκινήσει τον επαναστατικό, ανατρεπτικό αγώνα της, να εμψυχώσει τον “στρατό” της, να τον προετοιμάσει για θυσίες...
Από τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην διαρρεύσασα υποκλοπή, δεν αναδύεται κάτι καινούργιο, κάτι που να μην ήξερε η κυβέρνηση, να μην το είχε εντάξει στην διαπραγματευτική τακτική της με τους “θεσμούς”. Φοβόταν ότι αν η αξιολόγηση τραβήξει και φθάσει μέχρι τον Ιούνιο και το στέγνωμα των δημόσιων ταμείων, θα “καιγόμασταν”, όπως μας είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο κ. Τσακαλώτος. Άρα, είχαμε κάθε λόγο να ΜΗΝ τρενάρουμε εμείς οι ίδιοι την αξιολόγηση (που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί από... πέρσι τον Οκτώβριο, με την λήψη των μέτρων που είχε δεχθεί, καλώς ή κακώς, ο κ. Τσίπρας με το μνημόνιο που συνομολόγησε...) γιατί θα δίναμε πάτημα στους δανειστές να μας πατήσουν στον λαιμό, όπως είχε γίνει και πέρσι το καλοκαίρι, ως αποτέλεσμα της “διαπραγμάτευσης” με άρωμα Βαρουφάκη. Γιατί δεν το κάναμε; Γιατί με το κατενάτσιο που παίξαμε, αυξήσαμε τα ελλείμματα ώστε να προκύψει ανάγκη ακόμη σκληρότερων μέτρων;
Ήταν που ήταν δύσκολο για τον κ. Τσίπρα να πείσει την ισχνή κοινοβουλευτική του να εγκρίνει μέτρα εκ διαμέτρου αντίθετα με τις προεκλογικές του φανφάρες (γι' αυτό και μεθοδεύτηκε και πέρσι σκηνικό κατάρρευσης της χώρας, για να γίνει η... συσπειρωτική επίκληση του “αμύνεσθαι περί πάτρης...), τα μέτρα με την καθυστέρηση της αξιολόγησης επιβαρύνθηκαν ακόμη περισσότερο, άρα ο μόνος τρόπος να ... αποκαλυφθεί μια συντονισμένη συνωμοσία των κακών να προκαλέσουν πιστωτικό γεγονός, χρεωκοπία, και καταστροφή της χώρας!
Αλλά, ας υποθέσουμε ότι τίποτε από όλα αυτά τα... ροκαμβολικά δεν συνέβησαν, και απλώς “έτυχε” η κυβέρνηση να γίνει γνώστης της συνωμοσίας που έστηνε το ΔΝΤ. Και... εξεπλάγη. Θορυβήθηκε, αναγκάστηκε ν' αλλάξει την στρατηγική της έναντι των “θεσμών” βάσει των νέων “φοβερών” που πληροφορήθηκε. Τι θα έκανε μια σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση; Θα επικοινωνούσε με άκρα μυστικότητα με την Λαγκάρντ, θα της αποκάλυπτε ότι έχει περιέλθει σε γνώση της η αποτρόπαιη συνωμοσία του ΔΝΤ, θα απειλούσε με δημοσιοποίηση των ενοχοποιητικών συνομιλιών Τόμσεν- Βελκουλέσκου, και θ' απαιτούσε, θα εκβίαζε αν θέλετε με αλλαγή στάσης του ΔΝΤ! Κι' αν δεν το πετύχαινε, θα έδινε στους Ευρωπαίους ηγέτες και τους “θεσμούς” τα στοιχεία του εκβιασμού του ΔΝΤ και θα ζητούσε την δική τους εσπευσμένη συνδρομή και αλληλεγγύη. Όλα αυτά, στο παρασκήνιο. Για να έχουν αποτέλεσμα...
Αντ' αυτού, (πάντα στο πλαίσιο της υπόθεσης εργασίας...) η κυβέρνηση αντέδρασε “νταηλίδικα”, έκαψε το χαρτί που “βρέθηκε” στα χέρια της, και δημιούργησε μεν το κλίμα “δίωξης” που ήθελε για να συσπειρώσει την βάση της (κομματική, κοινοβουλευτική, εκλογικού σώματος), αλλά το... αποτέλεσμα ήταν αντί να βάλει σε θέση απολογούμενου το ΔΝΤ, αντί να εξασφαλίσει την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων εταίρων, την συμπαράστασή τους στον αδιανόητο εκβιασμό, το ακριβώς αντίθετο! Οι Ευρωπαίοι κατέστησαν σαφές ότι δεν πρόκειται να χαλάσουν τις σχέσεις τους με το ΔΝΤ, και πως αυτό που θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα είναι να τηρήσει στο ακέραιο της μνημονιακές της υποχρεώσεις. Μετά την συνάντηση, μάλιστα, Μέρκελ Λαγκάρντ χθες στο Βερολίνο,η Γερμανίδα καγκελάριος ξεκαθάρισε ότι “το ΔΝΤ, πρέπει να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα...”.
Και σε ποια θέση βρέθηκε η κυβέρνηση; Αντί να πετάξει έξω ηρωικά και “εθνικά περήφανα” τους εκβιαστές που “αποκάλυψε”,(έτσι δεν θα περίμενε κανείς από μια αριστερή και ασυμβίβαστη κυβέρνηση;) βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια, δέχεται να διαπραγματεύεται μαζί τους και αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να ξεκαθαρίσει αν θέλει την όποια διευθέτηση του χρέους, όπως πιέζει τους Ευρωπαίους το ΔΝΤ, αφού πάρει τα μέτρα που έχει δεσμευθεί, ή όχι! Γιατί, η τελευταία “μαχητική” δήλωση του κ. Τσίπρα στην κοινοβουλευτική του ομάδα ήταν ότι “εμείς πρόσθετα μέτρα και περικοπές, δεν πρόκειται να πάρουμε, με αντάλλαγμα μια γενικόλογη και αόριστη υπόσχεση για αντιμετώπιση του χρέους...”.
Βγάζετε κανένα συμπέρασμα για το “ποιοι είναι αυτοί και πού πάνε...”, τι θέλουν; Αν έχουν κάποιο σχέδιο, υποτυπώδες έστω, η αν απλώς καταφεύγουν σ' αυτό που ξέρουν, τις... ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής; Και που και πού λένε και κάνουν και καμιά...σαχλαμάρα για να περνάει η ώρα;