Ο κόσμος, δεν θα' ναι ποτέ ο ίδιος...
Λέχθηκε προφητικά, μα και λίγο σαν ξόρκι, εκείνη την κολασμένη Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου του 2001, όταν ο κόσμος ολόκληρος έβλεπε σε ζωντανή σύνδεση την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων. Το λέγαμε, ως διαίσθηση και φόβο περισσότερο, χωρίς πραγματικά να συνειδητοποιούμε ότι εκείνο το σημαδιακό χτύπημα, έφερνε και την κατάρρευση της αμεριμνησίας, της ανεμελιάς, του παραμυθιού πάνω στο οποίο βασίζαμε και σχεδιάζαμε μέχρι τότε την ζωή μας...
Κάποιοι, δόλια και με δευτερογενείς σκέψεις, πίστεψαν ότι με τον “Πόλεμο εναντίον του Κακού”, τον τρόπο που τον οργάνωσαν και τα όσα... “παράπλευρα” συνδέθηκαν μ' αυτόν, θα ξεμπέρδευαν μια και καλή με την χειρότερη μορφή τρομοκρατίας, του θρησκευτικού και πολιτισμικού φανατισμού. Και θα εξασφάλιζαν επί μακρόν, το πάνω χέρι που θεωρούσαν ότι έχουν στον κόσμο που έλεγχαν.
Κάποιοι άλλοι, στρατεύτηκαν στην άποψη ότι η βία, έστω και ως απάντηση, φέρνει μόνο βια, επέμεναν στην πολιτική των “ανοικτών συνόρων”, ενός ανάμεικτου πολύ-πολιτισμικού κόσμου στον οποίο η αγάπη, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά θ' αποδεικνύονταν ικανές ν' αφοπλίσουν την φύση του ανθρώπου, η οποία έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι “πόλεμος όλων εναντίον όλων”. Μια φύση, που ούτε η δημιουργία του Λεβιάθαν, του κράτους με τους νόμους του, κατόρθωσε ν' αλλάξει. Απλώς, ορίζει την παρανομία (κατά εποχή, τόπο και κοινωνικές συνθήκες...), και την τιμωρεί. Δεν μπορεί να την αποτρέψει...
Η βία, (ατομική, κοινωνική αλλά και κρατική) και η τρομοκρατία, συνοδεύουν ως αναπόσπαστο στοιχείο την πορεία του ανθρώπου πάνω στην Γη. Απλώς σήμερα, με την ουσιαστική εκμηδένιση των αποστάσεων, την παγκόσμια μετάδοση των γεγονότων σ' ελάχιστα λεπτά από την στιγμή που προκύπτουν, μ' αποτέλεσμα την δημιουργία εντυπώσεων και συναισθημάτων πανικού, φόβου, μίσους (αλλά και θαυμασμού...) ανά την υφήλιο, την απογείωση της τεχνολογίας που επιτρέπει στον τελευταίο φανατικό να γίνεται κάτοχος “φοβερών μυστικών” και να διαθέτει πρόσβαση σε όπλα και μεθόδους ολέθρου, η τρομοκρατία, ως φιλοσοφία αλλά και ως πράξη, κυκλοφορεί και διαδίδεται σαν τον αέρα. Ανέλεγκτα...
Εδώ βρίσκεται σήμερα, η Ευρώπη, η Δύση, ολόκληρος κόσμος. Γιατί, είναι αφέλεια να πιστεύει η όποια χώρα ότι εξαιρείται, δεν αποτελεί στόχο, είναι “ασφαλής”. Η τρομοκρατία έχει πάψει προ πολλού να απειλεί ως επιδημία. Έχει μετεξελιχθεί σε πανδημία, που ξεπερνάει τα όποια γνωστά “εμβόλια” και τις συμβατικές θεραπείες.
Ο δυτικός τρόπος ζωής, οι αρχές και οι αξίες του -μ' όλα τα λάθη και τις υπερβολές που ιστορικά έχουν καταγραφεί- απειλείται. Και τούτη την ώρα, δεν υπάρχουν περιθώρια... διαλογικών συζητήσεων περί του ποιος “ήρξατο χειρών αδίκων...” και επιμερισμού ευθυνών. Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε πόλεμο, και για τέτοιες “πολυτέλειες”, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Και μάλιστα σ' ένα πόλεμο αντισυμβατικό, που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε από μειονεκτική θέση. Ο εχθρός, δεν είναι ορατός, ευδιάκριτος. Κι' έχει υπέρ του ένα καταλυτικό πλεονέκτημα: δεν νοιάζεται για την ζωή του. Ο θρησκευτικός φανατισμός του, τον έχει γαλουχήσει έτσι, ώστε να θεωρεί την θυσία του, τον θάνατό του για τον “ιερό σκοπό”, εξαγνισμό και εισιτήριο για τον παράδεισο. Ένα τέτοιο εχθρό, πως να τον αντιμετωπίσει ο διαφωτιστής δυτικός;
Ζούμε σε μιαν άλλη, αδιανόητη μέχρι “χθες” εποχή. Σ' έναν άλλο κόσμο, που μόνο στους πιο φρικτούς εφιάλτες μας μπορούσαμε να φαντασθούμε ότι θα βιώσουμε. Ασφάλειες, βεβαιότητες, δεδομένα, εξανεμίσθηκαν. Ο τρόμος για το αδιανόητο, μέχρι χθες, σκιάζουν την ύπαρξή μας. Έννοιες, αλλά και βιώματα, τύπου “Ευρωπαίος”, ανοιχτά σύνορα, αλληλεγγύη, κατανόηση και ανοχή στο “διαφορετικό”, χάνονται από την πραγματικότητά μας.
Και για μας εδώ, στην υπό σήψη Ελλάδα, ευχές και ελπίδες για επαναπροώθηση ή μετεγκατάσταση των χιλιάδων ντεσπεράντος που στοιβάχθηκαν (και θα στοιβάζονται...) στη γη μας, θα πρέπει ν' αναπεμφθούν για το άδηλο μέλλον. Σε μια Ευρώπη που σήμερα, μετά το Λονδίνο, την Μαδρίτη, το Παρίσι και μόλις χθες τις Βρυξέλλες -την πρωτεύουσα της Γηραιάς!- ζει και κινείται στον αστερισμό του “ο σώζων εαυτόν, σωθήτω...”, μόνη παρηγορία απαντοχής, το “ο Θεός να βάλλει το χέρι του...”.
Και να' χει καλά τα παιδιά μας που ξενιτεύτηκαν. Για να ζήσουν, ν' αποφύγουν την μιζέρια και την σαπίλα της πατρίδας, σε χώρες “ευδαίμονες”, οι οποίες σήμερα είναι ευάλωτοι στόχοι της παγκοσμιοποιημένης παράνοιας... Τύχη να' χουν, και ώρα καλή.