Κάθε πρωί, μαθαίνω τα νέα της χώρας μας και του κόσμου βλέποντας MEGA, ΣΚΑΙ και ΑΝΤ1.
Όταν το ένα κανάλι δείχνει διαφημίσεις ή ο προσκαλεσμένος είναι κάποιος ηλίθιος (πολιτικός, συνδικαλιστής ή κάποιος άλλος) αλλάζω κανάλι και ευχαριστώ νοερά αυτόν που εφεύρε το τηλεκοντρόλ. Παρακολουθώντας, λοιπόν, τα πρωινά αυτά προγράμματα κατάλαβα ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των δημοσιογράφων και ως προς την χρήση της γλώσσας και ως προς τις γνώσεις που διαθέτουν, αλλά κυρίως ως προς την αμεροληψία με την οποία αντιμετωπίζουν και μεταφέρουν τα γεγονότα στους τηλεθεατές. Γενικά, θα έλεγα ότι συνήθως κινούνται στα πλαίσια του λογικού, παρά τα κατά καιρούς παραπατήματα.
Σήμερα, όμως, Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 2016, ώρα 8:00, παρακολουθώντας την εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του MEGA έπαθα στιγμιαία καταπληξία όταν άκουσα τον δημοσιογράφο κ. Γιώργο Οικονομέα να λέει, αναφερόμενος στους εκπροσώπους των «θεσμών» δηλ. του ΔΝΤ και της ΕΕ, με άλλα λόγια την παλιά Τρόϊκα, «αυτοί οι καταραμένοι».
Σέ ιδιωτικές συζητήσεις , ο καθένας , και φυσικά και ο κ. Οικονομέας, μπορεί να βρίζει, να χλευάζει ακόμη και να καταριέται στον βαθμό που το περιβάλλον επιτρέπει τέτοια συμπεριφορά. Όμως, σε δημόσιες συζητήσεις τις οποίες παρακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, δικαιούται ο δημοσιογράφος να εκφράζει τις ενδόμυχες ατομικές του απόψεις και να τις παρουσιάζει στο ανύποπτο κοινό ως γεγονότα;
Ασφαλώς είναι προσβολή να αποκαλείς δημοσίως κάποιον καταραμένο. Ίσως να είναι και ποινικό αδίκημα. Όμως, το χειρότερο είναι ότι θίγεται η αξιοπιστία της παρεχόμενης πληροφόρησης.
Οι εκπρόσωποι των θεσμών, η τρόϊκα που τώρα έχει γίνει κουαρτέτο, είναι επαγγελματίες και κατά τεκμήριο άξιοι, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους βρίζει. Οι άνθρωποι κάνουν την δουλειά τους. Αν βρίσκονται στην χώρα μας, σε ρόλο ελεγκτή, δεν φταίνε αυτοί για να τους βρίζει ο «πάσα ένας». Φταίμε εμείς που είμαστε ανίκανοι να φροντίσουμε τα του οίκου μας.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις στις οποίες πολιτικοί, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι και άλλα πρόσωπα της δημόσιας ζωής προσπαθούν να αποκτήσουν την εύνοια του πλήθους, χλευάζοντας ή κατηγορώντας αυτούς που νομίζουν ότι το πλήθος αντιπαθεί. Σύμφωνα με το λεξικό, αυτό λέγεται δουλική κολακεία.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.