Ο Σόιμπλε πήρε το όπλο του

Εν μέσω αλλεπάλληλων δημοσιεύσεων που αποκαλύπτουν ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι προ των πυλών σιγά σιγά το τοπίο ξεκαθαρίζει. Ξεκαθαρίζει, γιατί ανεξάρτητα από το τι λέει η ελληνική κυβέρνηση η Γερμανία φαίνεται για πρώτη φορά να αλλάζει τη στάση στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους. Ειδικότερα, αναφέρει χτες το Reuters, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έσπασε το ταμπού και εξέφρασε αμφιβολίες για την διατηρησιμότητα του ελληνικού χρέους.Συγκεκριμένα ο Σόιμπλε δήλωσε:“Τον Ιούνιο θα έχουμε μια έκθεση προόδου. Περιμένω μια αναλυτική εξέταση της βιώσιμότητας του ελληνικού χρέους, η οποία θα γίνει σε συνεννόηση με την Κομισιόν και την ΕΚΤ. Αν αυτή η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν αμφιβολίες για την διατηρισιμότητα του ελληνικού χρέους, τότε κάτι πρέπει να γίνει”.Από τη στιγμή που είναι σχεδόν σίγουρο ότι η Τρόικα θα έχει αμφιβολίες, δεδομένου ότι το μνημόνιο έχει εκτροχιαστεί, τότε η αναδιάρθρωση είναι σίγουρη. Η συζήτηση λοιπόν έχει προσπεράσει όχι μόνο το αν, αλλά και το πότε. Μένει να δούμε το πώς. Δύο είναι η κύριες επιλογές που έχει στα χέρια του το ελληνικό κράτος, μια ήπια και μια σκληρή. Η σκληρή επιλογή θα είναι να διαγραφεί τμήμα του χρέους. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με ανταλλαγή παλιών ομολόγων με νέα ομόλογα μικρότερης ονομαστικής αξίας, πιθανόν μεγαλύτερου χρόνου αποπληρωμής και μικρότερου επιτοκίου. Το κούρεμα που φαίνεται να χρειάζεται σύμφωνα με αυτό το σενάριο είναι 40-60%. Φυσικά αυτή η λύση δημιουργεί μεγάλες ζημίες σε τράπεζες και λοιπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι ισοδύναμη με ολοκληρωτική καταστροφή. Ακόμα, μια χρεοκοπία τέτοιου μεγέθους θα δημιουργούσε τρομερά προβλήματα σε όλες τις πλεονασματικές χώρες και ειδικά στη Γερμανία. Αφού, οι Γερμανοί πολιτικοί θα έπρεπε να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους γιατί τα χρήματα από τους φόρους τους κάηκαν με αυτόν τον τρόπο. Συνεπώς δεν είναι καθόλου πιθανή η επιλογή μιας τέτοιας εξέλιξης από τη μεριά των δανειστών μας.Η ήπια επιλογή θα είναι μια απλή επέκταση του χρόνου αποπληρωμής του συνόλου του ελληνικού χρέους χωρίς μείωση του αρχικού κεφαλαίου και με τη συναίνεση των δανειστών . Αυτή η διαδικασία γνωστή και ως “voluntary debt re-profiling” έγινε γνωστή από την περίπτωση της Ουρουγουάης. Η επιλογή αυτή έχει το θετικό ότι οι τράπεζες και οι άλλοι κάτοχοι του χρέους δεν είναι αναγκασμένες να καταγράψουν μείωση του ενεργητικού τους, αφού το κεφάλαιο μένει ανέπαφο. Αν επίσης η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής δεν επηρεάσει τα επιτόκια τότε η λύση αυτή είναι πιθανόν να γίνει αποδεκτή από τις τράπεζες.Το πρόβλημα με τη δεύτερη ήπια λύση που είναι και η πιο πιθανή είναι ότι δεν λύνει το αρχικό πρόβλημα. Τη δυνατότητα του δημοσίου να εξυπηρετεί σε βάθος χρόνου τα χρέη του. Δεν την λύνει γιατί όσο και να επεκτείνουμε το χρόνο αποπληρωμής αν δεν παράγει η χώρα ικανό πλεόνασμα δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να αποπληρώσουμε τίποτα. Για να υπάρξει όμως πλεόνασμα χρειάζεται αλλαγή δομής, αλλαγή παραγωγικού μοντέλου και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Εκτός και αν η κυβέρνηση νομίζει ότι αλλαγή παραγωγικού μοντέλου είναι η φτωχοποίηση του λαού και η καταστροφή της κύριας παραγωγικής δύναμης της εργασίας. Σημειώνουμε για ότι να αυξηθούν οι εξαγωγές πρέπει να έχουμε κάτι να εξάγουμε. Για την ώρα, όμως, εξάγουμε κυρίως νέους επιστήμονες. Φυσικά, αλλαγή παραγωγικού μοντέλου με τους επιστήμονες ή στο εξωτερικό ή με μισθούς πείνας δεν γίνεται.