Ο Κώστας Καραμανλής εγκατέλειψε την εξουσία και την ηγεσία του κόμματος του με ένα στίγμα που κουβαλάει ακόμα, αρνούμενος να μιλήσει δημοσίως για τους λόγους που τον οδήγησαν σ εκείνη την απόφαση του. Ο πρώην πρωθυπουργός έγινε αντικείμενο σκληρής κριτικής επειδή δήλωσε «κουρασμένος» από τα βάρη των καθηκόντων του και επέλεξε να πάει σε μια εκλογή που ήταν χαμένη από χέρι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται πως έχει επιλέξει μια άλλη πορεία. Η κοινοβουλευτική του ομάδα φυλλοροεί μετρώντας ήδη την απώλεια δέκα βουλευτών σε διάστημα δύο ετών. Το 44% της εκλογικής νίκης του 2009 έχει φτάσει σε ένα δημοσκοπικο 15%. Εκείνος όμως επιμένει να κυβερνά , ακόμα κι αν όσα αποφασίζουν και εφαρμόζουν αυτός και οι υπουργοί του δεν υπήρχαν σε κανένα προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.
Η απόφαση του πρωθυπουργού να προκαλέσει δημοψήφισμα για το σχέδιο διάσωσης αποτελεί -κατά τη άποψη μου- ένα εκβιαστικό δίλλημα. Αν θεωρεί ότι το σχέδιο αυτό αποτελεί τον μόνο δρόμο ας το πει κι ας το ψηφίσει μαζί με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αδιαφορώντας για τη στάση των άλλων κομμάτων.
Το να θέτει όμως στην κρίση και του τελευταίου Έλληνα την νέα δανειακή σύμβαση που όπως δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός Χάρης Καστανίδης, χρειάζεται ένα με ενάμιση μήνα για να διατυπωθεί, αποτελεί απλώς ένα καιροσκοπικό παιχνίδι. Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν βουλευτές οι οποίοι παραδέχονται πώς όταν ψήφιζαν το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010, δεν γνώριζαν τι ακριβώς ψήφιζαν. Εκτός κι αν το δίλημμα που θα τεθεί είναι «ευρώ η δραχμή» ή «μέσα η έξω από την ευρωζώνη».
Ότι από αυτά κι αν ισχύει, η επιλογή του πρωθυπουργού είναι προφανώς να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τίμημα και ενδεχομένως με κάθε κόστος για τη χώρα.
Γαντζωμένος στην εξουσία και παριστάνοντας πώς δεν ακούει τι συμβαίνει εκεί στα χαμηλότερα από αυτην...