Η κραυγή αγωνίας «η Ευρώπη κινδυνεύει να διαλυθεί!» του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς είναι ειλικρινής.
Αλλά ταυτόχρονα, υποκριτική και καθυστερημένη. Τα πρόδρομα σημάδια της προϊούσας αποσάθρωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ήταν σαφέστατα, είχαν καταγραφεί προ πολλού και δεν χρειάζονταν παρά ένας κοινός νους για να τα προσλάβει, αξιολογήσει και αντιδράσει ανάλογα...
Η πρωτοφανής εκλογική επιτυχία του ακροδεξιού “Εθνικού Μετώπου”, του οποίου την ηγεσία κληρονομικά απέκτησε η “ήπια” σε σχέση με τον αφρίζοντα πατέρα της (αλλά εξ' ίσου λυσσασμένη και επικίνδυνη) Μαρί Λεπέν, δεν αποτελεί παρά το επιστέγασμα μια μακράς και... μακάριας πορείας της “ευδαίμονος Ευρώπης” τα αρκετά τελευταία χρόνια. Η οποία, παγιδευμένη (και παρερμηνεύουσα κατά τον χειρότερο τρόπο) την παγκοσμιοποίηση, θεοποιούσα τις “αγορές” και την επίφαση της “ελευθερίας” τους, δεν ευτύχισε να έχει ικανή και διορατική πολιτική ηγεσία, που να φθάνει, έστω, και το... μικρό δακτυλάκι των μεταπολεμικών οραματιστών Ευρωπαίων πολιτικών, που από τα συντρίμμια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έβαλαν τα θεμέλια και λιθαράκι λιθαράκι έχτιζαν το οικοδόμημα που θα οδηγούσε την πολύπαθη Γηραιά Ήπειρο σε μια οικονομική, πολιτική, κοινωνική ενοποίηση αλληλεγγύης και προόδου τις ευρωπαϊκές χώρες παρ' όλες τις μεταξύ τους αντιφάσεις και ιδιαιτερότητες.
Ούτε τα Χριστιανοδημοκρατικά, ούτε τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που τα 15 τελευταία χρόνια έχουν την ευθύνη της ευρωπαϊκής πορείας αποδείχθηκαν ικανά και αποφασισμένα να πάρουν τα εκπεμπόμενα απειλητικά μηνύματα για την συνοχή και το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Οι ηγεσίες τους, “κολλημένες” στην ευδαιμονία της εποχής (που αποδείχθηκε πόσο έωλη ήταν, με το που ξέσπασε στην Αμερική η χρηματοπιστωτική φούσκα και μολύνθηκε ολόκληρος ο δυτικός κόσμος από το οικονομικό κραχ που ακόμη βιώνουμε...), υποταγμένες στα κελεύσματα και τα συμφέροντα της οικονομικής εξουσίας, δεν φρόντισαν να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και ουσιαστικά την απογοήτευση που σωρευόταν στην βίαια αναδιατασσόμενη ευρωπαϊκή κοινωνία.
Το ενδεχόμενο η οραματική “Ενωμένη Ευρώπη” να εκπέσει στο επίπεδο της υβριδικής (για την μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης) παλιάς “Ευρωπαϊκής Κοινότητα Άνθρακα- Χάλυβα”, δεν ξύπνησε κανέναν..
Το όραμα της Ευρώπης “ της ευημερίας των λαών και της αλληλεγγύης”, ξέφτισε για να επικρατήσουν τα λογιστικά, νεοφιλελεύθερα μονεταριστικά “δόγματα” του αχαλίνωτου κέρδους των μεγάλων πολυεθνικών συμφερόντων. Φυσικά, και των εμμονών για προτεσταντική “ορθότητα” και σκληρότητα που διεκδίκησε και πέτυχε να επιβάλλει το Βερολίνο, που με την οικονομική του επιρροή κατέστη ο ανεξέλεγκτος ηγεμόνας της Ευρώπης.
Οι άτεγκτοι και σε πολλές περιπτώσεις ανεφάρμοστοι (χωρίς να ματώσει επικίνδυνα η κοινωνία- κάτι ξέρουμε κι' εμείς στην γωνιά μας...) δογματικοί δημοσιονομικοί κανόνες, επιβολείς και “τοποτηρητές” των οποίων είναι η Γερμανία, ο διαχωρισμός εκ των πραγμάτων “φτωχών-πλούσιων” χωρών, με τις δεύτερες να εξασφαλίζουν πλεονάσματα από τα ελλείμματα των πρώτων (κάτι που ισχύει και στις εσωτερικές εθνικές κοινωνίες, ακόμη και των πλούσιων χωρών), απέληξαν να εγκλωβίσουν απόγνωση, οργή και θυμό στο κοινωνικό σώμα. Η “Ενωμένη” Ευρώπη, υπέρ της οποίας διακηρυκτικά ασκούνται όλες αυτές οι “ανταγωνιστικές” πολιτικές, άρχισε σταδιακά αλλά σταθερά να μην είναι και τόσο λαμπερή και θελκτική προοπτική για τους σκληρά δοκιμαζόμενους. Το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν για να είναι θεσμικά “Ευρωπαίοι”, κρίνεται πολύ βαρύ σε σχέση με τις θυσίες που πρέπει να κάνουν...
Πολύ πρόσφορο έδαφος για να καρπίσει ο σπόρος του ευρωσκεπτικισμού, να ακουστεί το σάλπισμα για επιστροφή στο παραδοσιακό διακριτό και αυτοπροσδιοριζόμενο (πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά) “κράτος-έθνος”, να υποβαθμισθούν τα οφέλη του κοινού νομίσματος (που πρόχειρα και βιαστικά καθιερώθηκε για λόγους ανταγωνιστικής ωφέλειας των πλουσίων βορειοευρωπαϊκών παραγωγών) που επιβάλλει άνισους και άδικους κοινούς κανόνες, αφού βασίσθηκε σε μια νομισματική ενότητα χωρών με... διαφορετικές οικονομίες και παραγωγικές δομές. Και το διαρκώς διογκούμενο μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα (που εκτινάχθηκε τώρα, αλλά χτιζόταν την τελευταία 10ετία...), σε συνδυασμό με την εσωτερική φτωχοποίηση και την απίσχνανση του παραδοσιακού ευρωπαϊκού “κοινωνικού κράτους” διαφοροποίησα επιπρόσθετα την κοινωνία. Που άρχισε (πέρα κι' άσχετα με ιδεολογικό-κομματικές παραδοσιακές προτιμήσεις του εκλογικού σώματος) να βρίσκει θελκτικό τον φοβικό, αντιευρωπαϊκό, ακραία συντηρητικό και ρατσιστικό λόγο των “σκεπτικιστών”. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ένα πολύ σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του “Εθνικού Μετώπου” στην Γαλλία, προέρχεται απ' ευθείας από τέως ψηφοφόρους του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τα παραδοσιακά κάστρα του οποίου κατεδάφισε η Λεπέν.
Το “φαινόμενο Λεπέν”, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία- χτίζεται τα αρκετά τελευταία χρόνια. ΄Όπως και οι ανάλογες “εκπλήξεις” σε Αυστρία, Νορβηγία, Αγγλία (του παραδοσιακού ευρωσκεπτικισμού...), την Ελλάδα της “προοδευτικής” και ιστορικά αντιρατσιστικής νοοτροπίας, που ανέδειξε την φασιστική ΧΑ σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη. Μεταστροφή, την οποία οι ταγοί της ΕΕ, προσπερνούσαν και παρέβλεπαν με ανερμάτιστο εφησυχασμό και εθελοτυφλία.
Δίκιο έχει ο Μάρτιν Σουλτς. “ Η Ευρώπη κινδυνεύει να διαλυθεί...”. Γιατί οι ανερχόμενες και κοινωνικά καταξιούμενες, με την λαϊκή ψήφο, “ριζοσπαστικές” πολιτικές δυνάμεις, πρώτα απ' όλα είναι αντιευρωπαϊκές, στοχεύουν στην διάλυση της Ευρώπης, την επάνοδο των κλειστών εθνικών κοινωνιών, των “τειχών” (με την σύγχρονη εκδοχή των “φρακτών”), στηρίζονται στον φόβο, την ανασφάλεια, την “εθνική οργή” του κόσμου.
Αν οι Ευρωπαίοι ταγοί, δεν ξυπνήσουν από τον εφησυχαστικό λήθαργο τους, αν δεν ανακρούσουν πρύμναν και δεν απαντήσουν στις προκλήσεις με πιο ανοικτή, αλληλέγγυα, ελεύθερη, περισσότερη Ευρώπη, αλλά επιμείνουν στην καταστροφική και αμήχανη μακαριότητα που επιδεικνύουν, υιοθετώντας τις τακτικές εσωτερικών διακρίσεων, περιχαράκωσης και συρρίκνωσης (αν, δηλαδή, ρίξουν νερό στο αυλάκι των αντιευρωπαϊστών!), τότε πολύ φοβάμαι ότι ο κ. Σουλτς, θα επιβεβαιωθεί πανηγυρικά. Αλλά, φευ, από την νεκροψία...