Εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να διατυπώνεται συστηματικά η κατηγορία κατά του Συριζα και της κυβέρνησης για λαϊκισμό, ιδιαίτερα από τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται κεντροαριστερά, αλλά και από τη ΝΔ. Ενεργούν σαν να αγνοούν τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά τις πρόσφατες εκλογές, αλλά και με όσα προηγήθηκαν πριν από αυτές και ασκούν κριτική ίδια με αυτή που συνήθιζαν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, με αποτέλεσμα να έχουν καταλήξει σιγά-σιγά τα ίδια να λαϊκίζουν συστηματικά.
Τι άλλο από ακραίος λαϊκισμός είναι, για παράδειγμα, να βγαίνει η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και να κατηγορεί τον Σύριζα ότι δεν κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ. Πέρα από το γεγονός ότι προηγήθηκαν οι εκλογές του Σεπτέμβρη, κατά τις οποίες προσαρμόσθηκαν οι εξαγγελίες του Συριζα προς τη νέα (γι’αυτόν) πραγματικότητα και καμία παρόμοια εξαγγελία δεν διατυπώθηκε, είναι παράδοξο, αν όχι παρανοϊκό, να κατηγορεί την τωρινή κυβέρνηση για το θέμα, η πρόεδρος του κόμματος που επινόησε και θέσπισε τον πιο άδικο φόρο (επί υπουργίας Βενιζέλου στο Οικονομικών) πάνω στην ακίνητη περιουσία και όχι στο εισόδημα που προέρχεται από αυτήν.
Ολοι θυμόμαστε επίσης, τις κραυγές των κομμάτων της «ευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης για το «πάση θυσία συμφωνία», αλλά και τις απειλές που εκτόξευαν διάφορα στελέχη τους πριν και μετά το δημοψήφισμα για εσχάτη προδοσία, αλλά και για βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης με πραξικόπημα, αν τολμούσε να μην καταλήξει σε συμφωνία με τους δανειστές και να προχωρήσει σε έξοδο από το ευρώ.
Ερχονται όμως τώρα εκ του ασφαλούς τα κόμματα αυτά και με ευκολία κατηγορούν την συγκυβέρνηση για τα μέτρα που υλοποιούν αυτή τη συμφωνία, ως εάν να υπήρχε η δυνατότητα να μην ληφθούν, αλλά παρ’όλα αυτά να συνεχισθεί κανονικά η χρηματοδότηση της χώρας. Και εδώ είναι το απόλυτο παράλογο: από τη μια να επιτίθενται στην κυβέρνηση για άδικα και σκληρά μέτρα, για δυσβάσταχτη φορολογία και για αντιλαϊκή πολιτική και απ’την άλλη να κατηγορούν τον Συριζα για λαϊκισμό (μόλις τις προηγούμενες μέρες διατυπώθηκε πάλι αυτή η κατηγορία σε μάζωξη όλων των φορέων της λεγόμενης κεντροαριστεράς στην Αθήνα).
Με όλα αυτά, μπορούμε να πούμε πλέον ότι τα κόμματα της (ευρωπαϊκής) αντιπολίτευσης διαμορφώνουν και τείνουν να παγιώσουν τα ίδια ένα νέο λαϊκισμό, αντιπαρατιθέμενα σε όλα τα δύσκολα μέτρα, χωρίς να έχουν ταυτόχρονα κάποια συγκροτημένη και υλοποιήσιμη πρόταση και αποβλέποντας μόνο να καρπωθούν τη φθορά που προσδοκούν ότι θα έχουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης από την άσκηση μιας σκληρής και αντιδημοφιλούς πολιτικής.
Είναι δε αυτός ο λαϊκισμός πολύ χειρότερος από αυτόν που είχε ενστερνισθεί μέχρι πρότινος ο Συριζα, γιατί όχι μόνο προσποιείται ότι αγνοεί τις πραγματικές δυσκολίες και τις ανάγκες της χώρας, αλλά, κυρίως, επειδή δεν έχει κανένα έρεισμα ιδεολογικό και πολιτικό και καμία αντιστοίχηση με τις υποτιθέμενες θέσεις και αρχές των κομμάτων που τον υιοθετούν, με αποτέλεσμα να μην είναι και καθόλου πειστικός. Ακούγοντας τα επιχειρήματα και τις αντιπολιτευτικές θέσεις αυτών των κομμάτων, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι αποτελούν απόψεις του ΚΚΕ ή της ΛΑΕ και όχι φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, όλων φιλελεύθερων λίγο ως πολύ.
Και είναι παράδοξο που σε μια στιγμή που ο Συριζα φαίνεται να προσαρμόζεται προς την πραγματικότητα και να ξεπερνά πολλές αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και εμμονές του παρελθόντος, τα φιλευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης να ακολουθούν εύκολες και παλιομοδίτικες τακτικές, που, πέραν όλων των άλλων, είναι αμφίβολο αν θα τα βοηθήσουν στην πορεία να καρπωθούν την όποια κυβερνητική φθορά.
Γιατί εν τέλει, αν κάποιος συμμερίζετε αυτές τις απόψεις, γιατί να μην υποστηρίξει τους «αυθεντικούς» και συνεπείς εκφραστές τους, το ΚΚΕ ή τη ΛΑΕ, αλλά τους νεόκοπους θιασώτες τους που αίφνης τώρα ανακάλυψαν ότι η συμφωνία που οι ίδιοι ζητούσαν «πάση θυσία» από την κυβέρνηση περιέχει σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα.
Δεν αποκλείεται μάλιστα αν συνεχίσουν αυτή τη λαϊκίστικη τακτική, ιδιαίτερα τα κόμματα της «κεντροαριστεράς», μέρος του δικού τους ευρωπαϊκού, κεντρώου ή κεντροαριστερού χώρου να το καταλάβει σταδιακά ο Συριζα, οπότε να καταστούν οι ίδιοι περιττοί για το πολιτικό σύστημα της χώρας.