Η εποχή των δημόσιων προσβολών, τότε που ο Τσίπρας αποκαλούσε τον Ολάντ «Ολαντρέου», έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αφού ο μεν Τσίπρας προσπαθεί να βρει περπατησιά στον δρόμο του πραγματισμού, ο δε Ολάντ έχει μετεξελιχθεί σε θερμό υποστηρικτή της κυβέρνησης και του Alexis προσωπικά.
Ετσι ήταν και έτσι θα είναι η πολιτική: Οι χθεσινοί «εχθροί» μπορούν να γίνουν αγαπημένοι φίλοι, ή και το αντίθετο, όταν αλλάζουν οι συγκυρίες.
Ωστόσο, η αλλαγή πλεύσης του Ολάντ απέναντι στον Τσίπρα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τους αυτονόητους λόγους, έχει και μία γαλλογαλλική διάσταση, που συνδέεται με το πολιτικό μέλλον του Ολάντ και τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Ο Ολάντ, που παραμένει ο πιο αντιδημοφιλής Πρόεδρος της (5ης Γαλλικής) Δημοκρατίας, διατηρεί κάποιες (σοβαρές) ελπίδες να επανεκλεγεί, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Και ανάμεσα στα στρατηγήματα που φαίνεται να έχει επεξεργαστεί με στόχο την επανεκλογή του, ένα περνάει από την Αθήνα.
Ο Ολάντ γνωρίζει ότι ένας από τους βασικότερους λόγους που έχασε ο Σαρκοζί τις προηγούμενες εκλογές ήταν η ανατροπή των ισορροπιών στις γαλλογερμανικές σχέσεις προς όφελος του Βερολίνου. Ο Σαρκοζί, για να μπορέσει να δρομολογήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία και στον ευρωπαϊκό Νότο, υιοθέτησε το σχέδιο της δημοσιονομικής λιτότητας, δίνοντας την αίσθηση στους Γάλλους ότι παραχωρεί μέρος της εθνικής κυριαρχίας του στη Μέρκελ. Ο Ολάντ, που προεκλογικά είχε υποσχεθεί να βάλει τέλος στη λιτότητα αλλά και στον «επεκτατισμό» της Γερμανίας, αναγκάστηκε να εφαρμόσει την ίδια οικονομική πολιτική με τον προκάτοχό του.
Η ελληνική κρίση, ωστόσο, και η απήχηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στη γαλλική αριστερά και το σοσιαλιστικό κόμμα τού έδωσαν την ευκαιρία να «υιοθετήσει» τον Τσίπρα, μπαίνοντας σαν ανάχωμα και αντίβαρο στο γερμανικό imperium. Αυτός πίεσε τον Τσίπρα να υπογράψει το μνημόνιο του Ιουλίου, με αντάλλαγμα να στηρίζει την αναδιάρθρωση του χρέους, θέλοντας να πείσει τη γαλλική αλλά και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι στηρίζει τις δοκιμαζόμενες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που απειλούνται να περιθωριοποιηθούν από το Βερολίνο.
Με τον τρόπο αυτό ελπίζει ότι θα αποκαταστήσει στη γαλλική κοινή γνώμη το κύρος της Γαλλίας και ταυτόχρονα θα συσπειρώσει ολόκληρη την αριστερά ενόψει των προεδρικών του 2017. Κι αυτό γιατί είναι πολύ πιθανό η γαλλική δεξιά να κατέβει με δυο υποψηφιότητες στις προσεχείς εκλογές και άρα αν καταφέρει να περάσει στον δεύτερο γύρο, θα κερδίσει σίγουρα τη Λεπέν (που είναι δημοσκοπικά «ήδη» στον πρώτο γύρο), αφού θα τον ψηφίσουν και οι αντίπαλοί του για να μη βγει στον 2ο γύρο η υποψήφια της ακροδεξιάς, όπως έγινε με τον Σιράκ και τον πατέρα της το 2005.
Γι' αυτό και ο Ολάντ θα συνεχίσει να παίζει τον καλό, αν και γκαφατζή, χωροφύλακα Λουντοβίκ Κρισό (με πρωταγωνιστή τον ανεπανάληπτο Λουί ντε Φινές στην επική κωμωδία «Ο χωροφύλακας του Σεν Τροπέ») απέναντι στον κακό Γερμανό μπάτσο.