Συγκράτησα απ' όσα έγιναν χθες στις Βρυξέλλες μια δήλωση του πρωθυπουργού ,που μάλιστα την έκανε και μπαίνοντας στις εργασίες της Συνόδου το πρωί αλλά και μετά την βραδινή συνάντηση με Μερκελ-Σαρκοζι: «Είμαστε περήφανος λαός που αξίζει σεβασμό» είπε , απευθυνόμενος προφανώς στους εταίρους μας αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.
Αναρωτιέμαι τι νόημα είχε αυτή η δήλωση και μάλιστα εις διπλούν. Οι μεν εταίροι και δανειστές μας, ουδόλως ενδιαφέρονται αν είμαστε η δεν είμαστε «υπερήφανοι». Ενδιαφέρονται μόνο να εξασφαλίσουν τα λεφτά των φορολογουμένων τους και των τραπεζών τους. Οι δε πολίτες αυτού του κράτους, μόνο «υπερήφανοι» δεν νιώθουν με όσα βιώνουν τον τελευταίο χρόνο. Ούτε φυσικά δηλώσεις τέτοιου είδους που απευθύνονται στο θυμικό, μπορεί να τους αλλάξουν διάθεση και συναισθήματα.
Αυτό που με χάλασε ακόμα περισσότερο ήταν αυτά τα περί «σεβασμού που αξίζουμε». Μετά συγχωρήσεως , αλλά τον σεβασμό δεν τον ζητάς δημοσίως με δηλώσεις. Τον κερδίζεις με το σπαθί σου αν και εφόσον τον αξίζεις.
Αν χρειαστεί να βγεις στις ρούγες και να φωνάζεις δυνατά ότι τον δικαιούσαι τότε άστα να πάνε...