Θα' χουμε χρόνο (αν και θα χρειαστούμε νέα κλειδιά ανάλυσης, τα τρέχοντα ξεπεράστηκαν...) να εξηγήσουμε την εκκωφαντική νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές.
Έκανε τα... ακριβώς αντίθετα από εκείνα που υποσχόταν τον περασμένο Γενάρη, μεσολάβησε ένα καταστροφικό 7μηνο κι' ένα πρόσθετο φέσι 90 δισ., το κόμμα του διχάστηκε, κι' όμως: ο ελληνικός λαός τον επέλεξε να τον ξανακυβερνήσει, με ακριβώς το ίδιο ποσοστό που τον είχε εμπιστευθεί, με εντελώς.... κόντρα ατζέντα στις αρχές του χρόνου!
Μένει ν' αποδειχθεί αν ισχύει το “σοφός λαός”. Το μόνο σίγουρο, πάντως, προσώρας είναι ότι ο χαρισματικός Αλέξης ανεδείχθη σε “άρχων του παιγνιδιού”. The winner takes it all!
Ξεκαθάρισε τους ακραίους στο κόμμα του, πέταξε το μπαλάκι της εσωστρέφειας και του μακρόχρονου προβληματισμού στην ΝΔ, “κόντυνε” τον βολικό προεπιλεγμένο εταίρο του, προσγείωσε το “Ποτάμι” στην κοίτη του, το παίζει και κεντροαριστερός, επιχειρώντας (υποτίθεται...) ανοίγματα στο πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, αλλά... με τους όρους του, προειδοποιεί τους όποιους “διστακτικούς” μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι έτσι και τολμήσουν να κουνηθούν, τους περιμένει η τύχη του Λαφαζάνη και της Ζωής...
Μέχρις εδώ, όλα πρίμα. Με ένα αστερίσκο: στα επικοινωνιακά και τα της εντύπωσης,τα έκανε όπως τα σχεδίαζε. Τώρα, πρέπει να “παίξει” και σ' ένα γήπεδο που δεν το ξέρει καθόλου, αυτό της πραγματικής διακυβέρνησης, της αντιμετώπισης των πολλών και τεράστιων προβλημάτων της χώρας. Τώρα, ήρθε η ώρα που καλείται ν' αντιμετωπίσει την... πραγματική πραγματικότητα, γνωρίζοντας όμως ότι δεν έχει...”μουντζούρη” να του φορτώσει τα λάθη και τις ολιγωρίες του. Πήρε πάνω του όλο το παιγνίδι, του βγήκε, άρα από δω κι' εμπρός θα είναι και ο μοναδικός υπεύθυνος για ότι πρόκειται να συμβεί. Όχι (μόνο) στον ίδιο, στην χώρα...
Δεν ξέρω αν και κατά πόσο το εκλογικό σώμα τον ξαναπροτίμησε για... να καταργήσει (όπως περιέργως έλεγε προεκλογικά) το μνημόνιο που ο ίδιος διαπραγματεύθηκε και υπέγραψε. Το προφανές, όμως, είναι ότι ο κόσμος έκρινε ότι σε κάθε περίπτωση αυτός είναι καταλληλότερος να το διαχειρισθεί. Έδειξε την έλλειψη εμπιστοσύνης, την απέχθειά του, στο “παλιό”, έστω κι' αν στο πίσω μέρος του συλλογικού μυαλού αυτό που επιθυμεί είναι... η επιστροφή στο παρελθόν, στις “καλές”... προμνημονιακές εποχές και συνθήκες της επίπλαστης ευμάρειας.
Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, την οποία δεν είναι δυνατόν να μην έχει (πια...) συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας, είναι ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, το μέλλον της γενικότερα, εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά σε πρώτο και άμεσο πλάνο, από το εάν και κατά πόσο θα υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις του μνημονίου που ο ίδιος ο εκ νέου πρωθυπουργός υπέγραψε, έστω με βαριά καρδιά.
Το 40% των προαπαιτούμενων και των σχετικών εφαρμοστικών νόμων, θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος...Οκτωβρίου! “Αύριο”, δηλαδή. Και από το υπόλοιπο 60%, το 45% μέχρι τον Ιούνιο του 2016!
Απλά, ο κ. Τσίπρας με την νίκη του.... αυτοκαταδικάσθηκε να κυβερνήσει. Να εφαρμόσει (γιατί δεσμεύθηκε) ένα σκληρό και απαιτητικό μνημόνιο, με όποιο “τρόπο” επιλέξει να το κάνει.
Να εξασφαλίσει ότι η περίπου οριακή κοινοβουλευτική του πλειοψηφία με τους ΑΝΕΛ, θα αποδειχθεί ικανή και θα κατορθώσει να ελέγξει (αποτελεσματικότερα του Λαφαζάνη...) τις συνιστώσες που του έμειναν πιστές(;) ώστε να μην του δημιουργήσουν “ξαφνικό θάνατο”. 'Η, εν πάση περιπτώσει, θα χειρισθεί έτσι τα άλλα ευρωπαϊκά (και μέχρι χθες “εχθρούς” του), κόμματα, που να εξασφαλίσει την έστω απρόθυμη “πλάτη” τους όταν θα έρθει η κρίσιμη ώρα των ψηφοφοριών στην Βουλή,,,
Αν ο κ. Τσίπρας επιβεβαιώσει την διαφαινόμενη από καιρό στροφή του στην κεντροαριστερά (άσχετα με την ρητορική του-μπορεί να φωνάζει “έξω οι βάσεις του θανάτου”, και την ίδια ώρα να υπογράφει την συμφωνία παραμονής τους....) και αποδείξει ότι συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα και τις πιεστικές απαιτήσεις της, τότε η προεκλογική “πρόβλεψή” ότι θα εξαντλήσει αυτή την τετραετία και θα εξασφαλίσει και την επόμενη, δεν αποκλείεται ν' αποδειχθεί εφικτή.
Αν δεν το επιδιώξει και αποτύχει, τότε σε έξι μήνες θα ξαναπάμε στα σχολεία να ψηφίσουμε. Εν μέσω ερειπίων...