Όταν η οικονομική κρίση έφτασε στις ακτές της Ευρώπης, οι θεματοφύλακες των Ευρωπαϊκών Κανόνων και Συνθηκών επέλεξαν να... ξορκίσουν το κακό και να το κρύψουν κάτω από το χαλί, αποφεύγοντας να δουν και να αντιμετωπίσουν τα "κενά" της ΟΝΕ.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει, μεταξύ άλλων, την πρωτοφανή απόφαση του απίστευτου Ζαν Κλοντ Τρισέ να προχωρήσει σε αλλεπάλληλες αυξήσεις επιτοκίων για να προστατέψει την οικονομία της Ευρωζώνης από τον... πληθωρισμό, την ώρα που καιγόταν το σύμπαν και η μια χώρα μετά από την άλλη βυθιζόταν σε ύφεση.
Οι ίδιοι άνθρωποι, αφού αντιλήφθηκαν με καθυστέρηση ότι η κρίση απειλεί το οικοδόμημα της Ευρωζώνης, προτίμησαν να κάνουν σημαία και να εφαρμόσουν μέχρι και την τελευταία... τελεία τους Κανόνες για τη διαχείριση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, οι οποίοι είχαν εκπονηθεί υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες.
Όταν, δε, "έσκασε" και η "φούσκα" της Ελλάδας, η αποθέωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε συνδυασμό με την εφαρμογή ξενόφερτων (βλέπε ΔΝΤ) πειραματικών μεθόδων, αποτέλεσε τη στρατηγική επιλογή των Βόρειων- και όχι μόνο- για τη σταθεροποίηση (;) της οικονομίας της Ευρωζώνης. Η ίδια συνταγή, με μικρές παραλλαγές, εφαρμόστηκε στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Κύπρο και το κατά πόσο ήταν επιτυχημένη, θα κριθεί σε βάθος χρόνου.
Ωστόσο και ο πιο καλόπιστος, αν δει τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και τι επισημαίνει στις εκθέσεις του το ΔΝΤ για τις υπόλοιπες χώρες που βγήκαν από τα Μνημόνια, θα αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν το βλέμμα "τρέξει" και λίγο παραπέρα, θα δει ότι η Ισπανία εξακολουθεί να βασανίζεται από υψηλή ανεργία, η Γαλλία πασχίζει να μαζέψει τα δημοσιονομικά της παίρνοντας από τη... σημαία παρατάσεις προσαρμογής, οι νέες χώρες (οι Βαλτικές, η Σλοβενία, η Σλοβακία) στοιχίζονται ευλαβικά πίσω από τις επιταγές του Βερολίνου, χωρίς να αρθρώνουν τον παραμικρό λόγο για την ανάγκη αύξησης του δικού τους κατά κεφαλήν ΑΕΠ, για την εφαρμογή μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, έτσι ώστε να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους.
Οι ίδιοι άνθρωποι, που εξακολουθούν να οχυρώνονται πίσω από τις γραμμές των ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων, συμπεριφέρονται, ωστόσο, τελείως διαφορετικά απέναντι στο μεταναστευτικό- προσφυγικό πρόβλημα.
Όταν πριν από τέσσερα- πέντε χρόνια ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι η ροή μεταναστών θα αυξηθεί με ραγδαίους ρυθμούς λόγω της κρίσης στη Μ. Ανατολή, οι ίδιοι άνθρωποι σφύριζαν αδιάφορα, αποφεύγοντας να εφαρμόσουν με την ίδια σπουδή τους ευρωπαϊκούς κανόνες, την ώρα μάλιστα που εφάρμοζαν τακτική Πόντιου Πιλάτου σε όλα τα μείζονα θέματα εξωτερικής πολιτικής στις "ευαίσθητες" περιοχές της Μ. Ανατολής, της Β. Αφρικής, αφήνοντας τους συμμάχους από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να κάνουν παιχνίδι.
Ακόμα και τώρα, που το πρόβλημα κοντεύει να "πνίξει" τη γραφειοκρατία τους, οι ίδιοι άνθρωποι αντί να εφαρμόσουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες, που σε άλλες περιπτώσεις επικαλούνται ως Ευαγγέλιο, επέλεξαν να κλείσουν τα σύνορα τους, γράφοντας στα παλιά τους υποδήματα τις υπογραφές τους, βρίσκοντας "παραθυράκια" στις Συνθήκες που κατά τα άλλα ρυθμίζουν τη λειτουργία της Ευρώπης, εφαρμόζοντας τελικά μια τακτική Ευρωπαϊκής Ένωσης a la carte...