Σ΄αυτές τις εκλογές δεν ξεμπερδεύουμε ο ένας από τον άλλο.
Έφτασε η στιγμή να συνεργαστούμε ο ένας με τον άλλο. Το «πρώτη φορά αριστερά» κρίθηκε τον Ιανουάριο, το «άλλη μία φορά δεξιά» δεν δίνει λύση. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη αξία τώρα, είναι το «πρώτη φορά όλοι μαζί». Και αυτό είναι το πιο «νέο» στην πολιτική.
Η ευρωπαϊκή εμπειρία άλλων χωρών που βγαίνουν από την κρίση και η επιθυμία των πολιτών για ευρύτερες συνεργασίες δείχνουν τον δρόμο. Αν πρέπει να ξεμπερδέψουμε με κάτι, αυτό είναι η αβεβαιότητα και η αστάθεια.
Για να το καταφέρουμε χρειαζόμαστε μία μεγάλη, ιστορική συμφωνία. Ένα πολιτικό συμβόλαιο όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων για συνεργασία και συναίνεση στην υλοποίηση όλων των δύσκολων πολιτικών που έρχονται και την συγκρότηση ενός δικού μας σχεδίου ανασυγκρότησης για την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την αναστήλωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Με ένα ιστορικό consensus τουλάχιστον 2,5 χρόνων μέχρι το 2018, μπορούμε να αφήσουμε πίσω όλες τις παραλυτικές διαιρέσεις και τους διχασμούς της προηγούμενης πενταετίας που στέρησαν από την χώρα μία γρηγορότερη έξοδο από την κρίση. Οι άλλες χώρες τα κατάφεραν. Είναι η σειρά μας τώρα. Η ωρίμανση του πολιτικού συστήματος είναι η βασικότερη προϋπόθεση για να το πετύχουμε.
Μία ισχυρή κυβέρνηση με την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινοβουλευτική στριξη δεν αναιρεί ούτε τις επιμέρους ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, ούτε τους θεσμικούς ρόλους των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα. Μπορούμε να συμφωνούμε στα βασικά και ταυτόχρονα να ασκούμε τον έλεγχο και τις απαραίτητες εξισορροπήσεις. Αυτό γίνεται σε πολλές χώρες που υπάρχουν μεγάλοι κυβερνητικοί συνασπισμοί ή ένα πλαίσιο πολιτικής και κοινοβουλευτικής στήριξης των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Άλλωστε, είναι μία θεσμική και πολιτική απάντηση σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης και έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και χρονικό ορίζοντα. Αυτή η συνεργασία δεν είναι πια κάτι παράδοξο, εφόσον συνέβη τον περασμένο Αύγουστο με την ψήφιση του νέου προγράμματος και στην πραγματικότητα ήταν αυτή που κράτησε την χώρα στο ευρώ.
Η προεκλογική τακτική της τεχνητής πόλωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ δεν έχει αφήσει πολλά περιθώρια για να ενημερωθεί ο πολίτης για το πώς θα εφαρμοστούν με τον πιο δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το αναχρονιστικό επιχείρημα της αυτοδυναμίας, μιλά για τις συνεργασίες με περισσότερο προσχηματικό τρόπο και αρνείται την μεγαλύτερη δυνατή συνεργασία χρησιμοποιώντας την τακτική του φόβου για τον ρόλο της ΧΑ. Η ΝΔ εμφανίζεται περισσότερο πρόθυμη για συνεργασίες αλλά αναιρεί την πρόθεσή της συμμετέχοντας με άγονο τρόπο στο παιχνίδι της πόλωσης. Και τα δύο κόμματα με στόχο τις κομματικές τους συσπειρώσεις προβάλλουν πτυχές του αντιμνημονιακού τους παρελθόντος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύει το πρόγραμμα που διαπραγματεύτηκε και ψήφισε και έχει κάποιο παράλληλο πρόγραμμα για την αντικατάστασή του. Είναι σαν να ρίχνει από τώρα τον σπόρο για την επόμενη διάσπασή του. Η ΝΔ κλείνει το μάτι σε παραδοσιακά εκλογικά της ακροατήρια μιμούμενη με έναν τρόπο την τακτική των Ζαππείων.
Σ΄αυτό το πολιτικό περιβάλλον, η ψήφος στο ΠΑ.ΣΟ.Κ – Δημοκρατική Συμπαράταξη γίνεται η πιο χρήσιμη ψήφος. Η τρίτη θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι η προϋπόθεση για να οδηγήσει τα κόμματα σε μία ευρύτερη συνεργασία. Για να βάλει στο περιθώριο την ΧΑ. Για να ξεμπερδεύουμε οριστικά μαζί της όταν η χώρα θα βγει από την κρίση και θα αποκατασταθεί η αξιοπιστία της πολιτικής.
Εμείς λέμε ότι κανείς δεν μπορεί μόνος του, αλλά και καμία ευκαιριακή κυβέρνηση συνεργασίας του τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι ικανή να βγάλει την χώρα από την κρίση. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι ευκαιριακός και συγκυριακός εταίρος για να ικανοποιήσει την μία ή την άλλη κομματική στρατηγική των δύο πρώτων. Είναι η πολιτική δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την σταθερότητα, την δημοκρατία, την ευρωπαϊκή προοπτική και την μεγαλύτερη δυνατή συνεργασία για το «πρώτη φορά όλοι μαζί», στην βάση μίας μεγάλης προγραμματικής συμφωνίας με συγκεκριμένους στόχους και ορόσημα. Η τρίτη θέση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι το πιο κρίσιμο μέρος της λύσης.