Οι ιστορικοί έχουν αναλύσει εδώ και δεκαετίες τους λόγους που η χώρα οδηγήθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Όπως έχουν αναλύσει με λεπτομέρειες τις ευθύνες του αστικού προπολεμικού κόσμου, αλλά και του ΚΚΕ.
Ο Μάρκ Μαζάουερ, στο αριστουργηματικό βιβλίο του: «Στην Ελλάδα του Χίτλερ», εξηγεί αναλυτικά πως η ναζιστική αθλιότητα που αφαίμαξε οικονομικά τη χώρα και η προδοσία ενός τμήματος της αστικής τάξης, που συνεργάστηκε με τους κατακτητές, έσπρωξαν τους Έλληνες μαζικά στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.
Ο Έλληνας ιστορικός και καθηγητής στο Yale Στάθης Καλύβας, στην εργασία του «Η κόκκινη τρομοκρατία», αποδίδει για πρώτη φορά τις ευθύνες του ΚΚΕ στις βιαιότητες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου που στοίχισαν τη ζωή σε χιλιάδες αθώους. Έως τότε, επειδή ακριβώς η κομμουνιστική αριστερά -μολονότι έχασε τον εμφύλιο- είχε κυριαρχήσει ιδεολογικά, οι αγριότητες του ΚΚΕ στον εμφύλιο είχαν αποσιωπηθεί, όταν δεν είχαν «εξιδανικευθεί».
Ο κυνισμός του Στάλιν και του σοβιετικού ολοκληρωτισμού που εγκατέλειψαν το ΚΚΕ, προσφέροντας με ανταλλάγματα την Ελλάδα στην σφαίρα επιρροής των Βρετανών και των Αμερικάνων, δημιούργησε ένα τραύμα στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος. Ωστόσο, η ηγεσία του παρέμεινε διαχρονικά αφοσιωμένη στην γραφειοκρατία των Σοβιετικών. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, διαπαιδαγωγημένος στην λογική των «κούτβιδων» (που υπήρξε το σχολείο όλων των εξαρτήσεων...) έχει μεγάλες ευθύνες για το δημαγωγικό σεχταρισμό της κομμουνιστικής αριστεράς. Ένας σεχταρισμός που οδήγησε το ΚΚΕ σε μοιραία ιστορικά λάθη και μετέτρεψε το «κόμμα του λαού» σε pet του Σταλινισμού. Στο τέλος, έπεσε κι αυτός θύμα των αντιλήψεων του, αφού μετά την αποσταλινοποίηση του '56, εξορίστηκε στην Σιβηρία, εξευτελίστηκε και πέθανε μόνος. Ακόμα και η γυναίκα του, που προσχώρησε στον Κολλιγιάννη (έναν ασήμαντο γραφειοκράτη με μοναδικό προσόν την τυφλή αφοσίωση στη Μόσχα) τον εγκατέλειψε, ρίχνοντας του πρώτη το ανάθεμα.
Εν τέλει, ο Ζαχαριάδης έζησε ένα τραγικό τέλος, όπως χιλιάδες αγνοί αγωνιστές που πίστεψαν σε μια ανίκανη κατ' ουσίαν ηγεσία η οποία τους οδήγησε είτε στον εξευτελισμό είτε στον θάνατο. Το επιβεβαιώνουν τα τραγικά γεγονότα της Τασκένδης, το '56, όπου οι ζηλωτές της νέας ηγεσίας Κολλιγιάννη (αφού είχαν υπηρετήσει τυφλά την προηγούμενη) «πετσόκοψαν» τους οπαδούς του Ζαχαριάδη.
Σήμερα, το ΚΚΕ και η Αλέκα Παπαρήγα, που ζουν με την ανίατη νοσταλγία του Σταλινισμού, προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον Νίκο Ζαχαριάδη, που για δεκαετίες μετά τον θάνατό του, διαπομπευόταν από το επίσημο ΚΚΕ. Το «προδότης» ήταν ο πιο ανώδυνος χαρακτηρισμός.
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ που ονειρεύεται και ενθαρρύνει την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας για να επιβάλλει ακόμα και με τη βία της απόψεις του, ζει σε έναν φαντασιακό κόσμο. Φαντασιακό και επικίνδυνο διότι αναμοχλεύει και ενθαρρύνει παρόντες και μελλοντικούς διχασμούς. Λες και το πρόβλημα των Ελλήνων σήμερα είναι αν υπήρξε προδότης ή όχι ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Ήμαρτον θεέ Στάλιν!