Λίγο πριν τις εκλογές του 2009, όλοι ήταν βέβαιοι ότι θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου με μεγάλη, μάλιστα, διαφορά.
Ακόμη και ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής. Οι μετρήσεις, κρυφές και φανερές, προεξοφλούσαν ήττα της ΝΔ. Ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Σε μια συνάντησή του λοιπόν με κορυφαίο, τότε, υπουργό της κυβέρνησής του ο Καραμανλής τον ρωτάει:
«Και αν, μια στο εκατομμύριο βρε αδελφέ, κερδίσουμε, έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις;».
Ετοιμόλογος εκείνος, απαντά με ερώτηση:
«Εσύ έχεις αποφασίσει ότι δεν θέλεις να ξαναβγείς πρωθυπουργός;».
«Δεν με ενδιαφέρει» απαντά ο Καραμανλής.
«Ούτε εμένα να ξαναβγώ βουλευτής, οπότε ιδού το σχέδιο» του λέει ο υπουργός του και του αναλύει τι είχε κατά νου.
Η ιστορία γράφτηκε βέβαια και ουδείς γνωρίζει αν με τις κινήσεις Καραμανλή και υπουργών του αποφεύγαμε τα μνημόνια.
Ωστόσο, η ιστορία είναι, πιστεύω, διδακτική και για το παρόν.
Αυτή η οικονομική κρίση έχει καταστήσει αναλώσιμους πρωθυπουργούς, υπουργούς και κυβερνήσεις. Το τίμημα που πρέπει να καταβάλουν οι πολιτικοί είναι βαρύ. Ομως δεν είναι τίποτα, μπροστά στον «φόρο αίματος» που καταβάλουν οι πολίτες εδώ και 6 χρόνια.
Αν ο επόμενος κυβερνήτης και οι συν αυτώ δεν αποφασίσουν να καταθέσουν την όποια δημοφιλία τους βορά στον Μινώταυρο της κρίσης (ΓιάΝη, με ένα νι, δεν μιλώ για σένα), λύση δεν έρχεται.
Αν δεν αποφασίσουν οριστικά και αμετάκλητα ότι θα είναι αναλώσιμοι, μην περιμένουμε προκοπή.
Ετσι κι αλλιώς, εκόντες-άκοντες, θα μπουν στο περιθώριο, θα τους αλέσει η μυλόπετρα της κρίσης. Αν το συνειδητοποιήσουν και στο ενδιάμεσο πάρουν και ορισμένες σκληρές αλλά δίκαιες αποφάσεις, τόσο το καλύτερο για μας.
Και – εφόσον τους ενδιαφέρει – και για την υστεροφημία τους.