Τους μήνες που έρχονται η ελληνική κοινωνία θα δώσει την πιο κρίσιμη μάχη για την επιβίωσή της. Το χειμώνα αυτό, κι ίσως το μισό 2012, θα κριθούν τα πάντα. Αν θα μπορέσουμε δηλαδή να διαχειριστούμε το δημόσιο χρέος μας, κι αν θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε όλες εκείνες της ζωτικής σημασίας μεταρρυθμίσεις που θα προετοιμάσουν ένα καλύτερο αύριο.
Για μια ακόμα φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας συγκρούονται δύο αντιλήψεις για το μέλλον της Ελλάδας. Από τη μία, οι δυνάμεις εκείνες που παραδοσιακά διαχειρίζονταν την αδράνεια, τις φοβίες και την ανασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Όλοι αυτοί που ήθελαν την χώρα ερμητικά κλειστή προς τα έξω, που κολάκευαν τον τυφλό εθνικισμό και αναπαρήγαγαν όλα τα αναχρονιστικά και επικίνδυνα στερεότυπα. Είναι οι λεγόμενες δυνάμεις του αναχρονισμού που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Υπερπατριώτες υπάρχουν σ' όλο το πολιτικό φάσμα και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Συγχέουν τον εθνικισμό με τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό, έχουν μάθει να αποδίδουν όλα τα δεινά μας στους ξένους και ευθύνονται για τις περισσότερες εθνικές τραγωδίες που υπέστη η χώρα.
Οι δυνάμεις αυτές σήμερα, που επιτίθενται τυφλά στην Τρόικα και στους εταίρους μας, φαντασιώνονται και αναπαράγουν σκοτεινά σενάρια συνομωσίας στα οποία δήθεν κάποιες αόρατες ξένες δυνάμεις πρωταγωνιστούν με στόχο να λεηλατήσουν την εθνική μας περιουσία και να μας «υποδουλώσουν» σε μια ξένη κατοχική κυβέρνηση. Είναι όλοι αυτοί που όποιον έχει διαφορετική αντίληψη για το μέλλον της χώρας τον θεωρούν περίπου απόγονο του Τσολάκογλου προσβάλλοντας τη νοημοσύνη και την αισθητική κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Ιδεολογικά, το ρεύμα αυτό σκέψης εκφράζεται διαχρονικά από την εθνικιστική Δεξιά, την Εκκλησία, την άκρα Δεξιά κι ένα κομμάτι της άρχουσας ελληνικής τάξης που εκπροσωπήθηκε στο παρελθόν από τη Βασιλεία.
Ο ιός του εθνικισμού, ωστόσο, μεταδόθηκε και σε ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που εξέφραζε τυχοδιωκτικά και λούμπεν κοινωνικά στοιχεία και ένα κομμάτι της Αριστεράς με σταλινική προέλευση που ταύτιζε τη δικτατορία του προλεταριάτου με έναν ιδιόρυθμο εθνικισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι διάφορα ρατσιστικά στερεότυπα, όπως π.χ. ο «φόβος των εβραίων» κλπ, συνυπάρχουν τόσο στην άκρα Δεξιά όσο και στην άκρα Αριστερά.
Απέναντι στο ρεύμα αυτό, τοποθετήθηκε σταθερά και διαχρονικά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία η σχολή αυτή σκέψης που έλκει την καταγωγή της από τον γαλλικό Διαφωτισμό. Μια αντίληψη για τη χώρα που την ήθελε ανοικτή προς τα έξω, ανεξίθρησκη, δίκαιη, κοσμοπολίτικη χωρίς όμως να αρνείται τις ιδιαιτερότητες της παράδοσης και να υποτιμά την ανοιχτή οικονομία. Ο δημοκρατικός ορθολογισμός έδωσε από το Χαρίλαο Τρικούπη έως τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Γεώργιο Καρτάλη σημαντικές μάχες για να μεταρρυθμίσει τη χώρα και να τη φέρει κοντύτερα στον πολιτισμένο κόσμο. Αντιλαμβανόταν το μέλλον της Ελλάδας σαν μια διαρκή διαδικασία εκμοντερνισμού της που διασφάλιζε την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Τα πρότυπα τους ήταν όλος αυτός ο κεντρώος μεταρρυθμιστικός ιδεολογικός χώρος με αντιμιλιταριστική προδιάθεση, που πρέσβευε γεωπολιτικά την καλή γειτονία κι όταν χρειαζόταν αντιδρούσε με «τσαμπουκά» στον επεκτατισμό διαφόρων γειτόνων μας.
Όποτε κυβέρνησε η λογική του εθνικισμού και του αναχρονισμού, η χώρα μίκρυνε και οδηγήθηκε σε διχασμούς και εθνικές τραγωδίες. Αντιθέτως, ο Ελευθέριος Βενιζέλος διεύρυνε γεωπολιτικά την Ελλάδα, βάζοντας τις βάσεις ενός σύγχρονου αστικού κράτους με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις μειονότητες και την ανοιχτή οικονομία. Τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας διάφορων τυχοδιωκτών από ή εκτός άμβωνος έφεραν πάντα την καταστροφή.
Σήμερα, οι απόγονοι του αναχρονισμού από όλο το πολιτικό φάσμα θεωρούν την παρουσία της Τρόικα ισοδύναμη με μια ξένη κατοχή. Λες και φταίει η Τρόικα για το παραδικαστικό, για τη διαφθορά και το «μαύρο» πολιτικό χρήμα, για τα χάλια του Τύπου, για τα αδιέξοδα που δημιούργησαν οι τυφλές συγκρούσεις των συνδικαλιστών, για την υποβάθμιση της Παιδείας, για τον κρατισμό, για το διεφθαρμένο κομμάτι της επιχειρηματικότητας, για, για, για... Λες και εμείς όλοι, όλα αυτά τα χρόνια της απληστίας, του εγωισμού, της τύφλωσης και της αδράνειας, ζούσαμε σε μια άλλη χώρα και δεν ξέραμε τι γίνεται δίπλα μας. Δυστυχώς, ακόμα κι αν κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι, η χώρα αυτή έχει μόνο μία προοπτική: ν' αλλάξει ριζικά νοοτροπίες και συμπεριφορές ώστε να μπορέσουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια καλύτερη Ελλάδα. Και δυστυχώς για να γίνει αυτό θα ματώσουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Εντέλει, τη χώρα θα τη σώσουμε όλοι μαζί εμείς οι έλληνες πολίτες κόντρα στις συμπεριφορές και τις συνήθειες του παρελθόντος, κόντρα αν χρειαστεί στο πολιτικό σύστημα που διαχειρίστηκε την αδράνεια και ενθάρρυνε την ανομία και ίσως κόντρα στους ίδιους μας τους εαυτούς αφού είτε με τη συνενοχή μας είτε με την ανοχή μας ενθαρρύναμε όλη την ξεφτίλα της τελευταίας τριακονταπενταετίας.