Είδα χθες βράδυ την νέα ταινία του Γούντι Άλλεν (ναι, αυτή που έβλεπε και ο Χάρης Καστανίδης όταν έφαγε το γιαούρτι) «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Τρυφερή, ταξιδιάρικη αλλά και μελαγχολική. Ο κινηματογραφικός «ήρωας» της ταινίας είναι δυσαρεστημένος με το παρόν και μονίμως ανατρέχει στο παρελθόν: Το Παρίσι της δεκαετίας του '20 τον γοητεύει. Με ένα μαγικό τρόπο τα καταφέρνει και κάθε βράδυ βρίσκεται στη «χρυσή» του εποχή, παρέα με τον Φιζτζέραλντ, τον Χέμινγουέι, τον Πικάσο, τον Μπουνιουέλ, τον Νταλί, την Γερτρούδη Στάιν. Γνωρίζει και μια γυναίκα που τον συναρπάζει, αλλά ανακαλύπτει ότι και εκείνη ονειρεύεται να ζούσε στην «Μπελ Επόκ». Όταν βρίσκονται εκεί, παρέα με τον Λοτρέκ, τον Γκογκαίν κλπ ανακαλύπτουν ότι εκείνοι ήθελαν να ζουν ακόμη πιο πίσω, στην περίοδο της Αναγέννησης...Και αντιλαμβάνεται επιτέλους ότι η μόνιμη νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν συνιστά απλώς άρνηση του παρόντος.
Μέχρι πρότινος, η γενιά μου, ζήλευε τις «ηρωικές» γενιές που προηγήθηκαν: της Εθνικής αντίστασης, των «Λαμπράκηδων», της αντιχουντικής δράσης, του Πολυτεχνείου. Θέλαμε να ζήσουμε έντονες στιγμές, αγωνιστικές, πατριωτικές, διαφορετικές. Ασφυκτιούσαμε στο παρόν μας και μεις, όπως ο ήρωας του Άλλεν.
Όλα αυτά κατέρρευσαν, όταν οι «ηρωικές» γενιές ήρθαν στην εξουσία και φάνηκε η γύμνια τους, τα εξουσιαστικά απωθημένα τους.
Και μεις, μετέωροι, μείναμε μόνοι στο παρόν μας. Είναι η ώρα να αντιληφθούμε ότι η γενιά της μάχης είναι η τωρινή. Από αυτή θα βγουν οι νέοι αγωνιστές. Ότι οι καιροί που ζούμε είναι ηρωικοί – άχαροι, δύσκολοι, πνιγηροί, αλλά «ενδιαφέροντες» κατά την κινέζικη παροιμία.
Ας πάψουμε να νοσταλγούμε το παρελθόν, ας σταματήσουμε να αρνιόμαστε το παρόν και ας οραματιστούμε το μέλλον. Μέσω μιας άγνωστης σε μένα, αλλά αυτόματης ,θαρρώ, διαδικασίας, σε περιόδους εθνικής κρίσης, όπως η σημερινή, πάντα προκύπτουν ηγετικές μορφές. Και θα εκφραστούν. Αν στον μέλλον προδώσουν τους αγώνες τους θα φανεί. Αυτό δεν είναι λόγος όμως να μην κινήσουν τη ρόδα της Ιστορίας.